Τώρα Παίζω μια Διαφορετική Μελωδία

ΣΤΗΝ παιδική μου φαντασία των δέκα χρόνων, οι χώρες γύρω από τη Μεσόγειο για τις οποίες είχα ακούσει, φαίνονταν απόμακρα εξωτικά μέρη τυλιγμένα στο μυστήριο. Η παράξενη μουσική τους είχε συγχορδίες με μυστηριακές αποχρώσεις που συνδέονταν με αρχαίους ήχους και αυτό με μάγευε. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως όταν θα μεγάλωνα θα έβλεπα πολλές απ’ αυτές τις χώρες. Ωστόσο, αργότερα σαν μουσικός σε μια Ισπανική μουσικοχορευτική ορχήστρα έπαιξα στο Μαρόκο, στην Αιθιοπία, στην Ελλάδα, στη Λιβύη, στο Σουδάν, στην Αίγυπτο, και σε άλλες.

Γεννήθηκα στη βόρεια Ισπανία στο χωριό Σερβέρα δελ Ρίο Αλχάμα που ανήκει στη φημισμένη για το κρασί της περιοχή Λα Ριόχα. Από τότε που ήμουν παιδί ο πατέρας μου με πίεζε να μελετήσω τρομπέτα και η μητέρα μου με ανέθρεψε με αυστηρές θρησκευτικές αρχές. Με δίδαξε να πηγαίνω στη λειτουργία κάθε Κυριακή και τις ημέρες των γιορτών.

Αυτή η συνήθεια ριζώθηκε τόσο πολύ μέσα μου ώστε χρόνια αργότερα καθώς ταξίδευα, πάντοτε έψαχνα να βρω κάποια εκκλησία για να παρακολουθήσω τη λειτουργία.

Ένα Διαφορετικό Όργανο

Το 1959 υπέγραψα συμβόλαιο για να παίξω στην Πέμπτη Ισπανική ορχήστρα (Λος Θίνκο ντε Εσπάνια). Κάποια φορά που έπαιζα στην Κύπρο, ένας άλλος μουσικός με ρώτησε τι μου άρεσε να διαβάζω. Η απάντησή μου ήταν, «Θρησκευτική ιστορία». «Αν σου αρέσει η θρησκευτική ιστορία», είπε, «ξέρω κάποιον που μπορεί να σε διδάξει».

Ποτέ δεν κατόρθωσα να συναντήσω αυτό το άτομο, αλλά μου άφησε μια Αγία Γραφή. Τι ανέλπιστο δώρο! Άρχισα να τη διαβάζω και δεν τη χόρταινα. Για μένα έγινε ένα καινούριο όργανο—ένα υπέροχο όργανο. Αλλά στα χέρια μου έμοιαζε μ’ ένα επαγγελματικό ακορντεόν στα χέρια ενός αρχάριου.

Αργότερα έφτασα στη Λιβύη και συνάντησα έναν Έλληνα που το όνομά του ήταν Πάνος. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εντελώς τυχαία συνέπεσε να μοιραστούμε το ίδιο υπνοδωμάτιο. Την πρώτη μέρα, όταν άδειαζα τις βαλίτσες μου, έβγαλα ένα μεγάλο σταυρό και τον κρέμασα στον τοίχο. Μετά πήρα μερικές εικόνες «αγίων» και τις άπλωσα στο τραπέζι. Στη βαλίτσα, είχα ακόμα τέσσερις σταυρούς με τον εσταυρωμένο τους οποίους είχα αγοράσει για τις αδελφές μου που ήταν πίσω στην Ισπανία. Επίσης φορούσα γύρω από το λαιμό μου με χρυσή αλυσίδα τον δικό μου σταυρό με τον εσταυρωμένο. Το τελευταίο πράγμα που έβγαλα ήταν η Αγία Γραφή που μου είχαν δώσει στην Κύπρο.

Ο Πάνος με παρατηρούσε αλλά δεν έκανε κανένα σχόλιο. Λίγες μέρες αργότερα εγέρθηκε το θέμα και επακολούθησε μια συζήτηση. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ για το πώς ο Πάνος μπορούσε να χειρίζεται την Αγία Γραφή. Μίλησε για το Έξοδος κεφάλαιο 20, εδάφια 1 έως 7, και Δευτερονόμιον κεφάλαιο 7, εδάφιο 25.

Τα διάβασα. «Τι είναι αυτό;» ρώτησα. «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμά τινος, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη . . . μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά». Και, «Τα γλυπτά των θεών αυτών θέλετε καύσει εν πυρί· δεν θέλεις επιθυμήσει το αργύριον ή το χρυσίον το επ’ αυτών».

Κοίταξα τον σταυρό, τις εικόνες των «αγίων», και τον χρυσό εσταυρωμένο. Σκέφτηκα όλες τις εκκλησίες που πήγαινα και παρακολουθούσα τη λειτουργία και οι οποίες ήταν γεμάτες με εικόνες, για μένα αυτά ήταν αντικείμενα λατρείας και υπερβολικής αγάπης!

Πέρασαν αρκετές μέρες μετά απ’ αυτήν τη συζήτηση. Έκανα στοχασμούς πάνω σ’ αυτά που λέει η Αγία Γραφή και τελικά έβγαλα την απόφασή μου. Δεν δίστασα. Πήρα μια βαριά πέτρα και έκανα αυτές τις εικόνες κομμάτια και τα πέταξα στη θάλασσα. Μια τακτική μελέτη της Αγίας Γραφής με τη βοήθεια αυτού του Έλληνα μουσικού παραμέρισε όλες μου τις αμφιβολίες.

Μια Διαφορετική Μελωδία

Πριν επιστρέψω στην Ισπανία, άρχισα να γράφω στην οικογένειά μου για την καινούρια μου πίστη, μερικές φορές όχι με τόση διακριτικότητα. Όταν γύρισα πίσω στη γενέτειρα πόλη μου, μάζεψα όλα τα σύμβολα λατρείας, τα κομμάτιασα και τα έκαψα.

Μια νύχτα, μάζεψα περίπου 80 γείτονες και φίλους μου και τους έδωσα μαρτυρία. Κάποιος με προειδοποίησε ότι θα πλήρωνα ακριβά γι’ αυτό μου το ζήλο. Εκείνα τα χρόνια, πριν από το 1970, στην Ισπανία δεν υπήρχε θρησκευτική ελευθερία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου είπαν ακόμα, ότι σε μια γειτονική πόλη, είχαν ετοιμάσει και τον πάσσαλο που θα με κρεμούσαν. Αλλά το θεώρησα σαν μια απραγματοποίητη απειλή. Το σπουδαίο πράγμα ήταν ότι εγώ αποκτούσα την ικανότητα να χρησιμοποιώ το όργανο των οργάνων—την Αγία Γραφή.

Καθώς τη χρησιμοποιούσα όλο και περισσότερο, γινόταν ευκολότερο να αποδεικνύω τα θέματα με εδάφια: Έξοδος 20:1-5, ο Θεός αποδοκιμάζει τη χρήση εικόνων στη λατρεία· Ιεζεκιήλ 18:4, 20, η ψυχή δεν είναι αθάνατη· Ιωάννης 1:1, 18, ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού, όχι ο ίδιος ο Θεός. Μπορούσα να αποδείξω την πίστη μου με απλό και σταθερό τρόπο.

Παίζοντας για έναν Καλύτερο Σκοπό

Αργότερα, στις 19 Μαΐου 1968, βαφτίστηκα στη διάρκεια μιας περιοδείας για συναυλίες στην Ολλανδία.

Αυτό αντιπροσώπευε για μένα την αρχή μιας καινούριας καριέρας. Επέστρεψα στην περιοχή Ριόχα, όπου η αδελφή μου και η ανεψιά μου είχαν επίσης βαφτιστεί. Ήταν τα πρωτοκάρπια του αρχικού μου, αυθόρμητου κηρύγματος. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου με συνέλαβαν ενώ κήρυττα με τον επίσκοπο περιοχής στη Σόρια. Αυτό ήταν πριν νομιμοποιηθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ισπανία το 1970. Μετά από ανάκριση 12 ωρών, με φυλάκισαν για τρεις μέρες. Επωφελήθηκα απ’ αυτόν το χρόνο και κήρυξα στη φυλακή. Ένας από τους φυλακισμένους, από τη Σεβίλλη, ενδιαφέρθηκε για την αλήθεια. Όταν επέστρεψε στην Ανδαλουσία, δέχτηκε μια Γραφική μελέτη και με τον καιρό βαφτίστηκε.

Τώρα ως αφιερωμένος και βαφτισμένος, αποφάσισα να μπω στην ολοχρόνια υπηρεσία. Το 1970 διορίστηκα ως ειδικός σκαπανέας, και στα χρόνια που ακολούθησαν κήρυξα σε πολλές διαφορετικές περιοχές της Ισπανίας. Σ’ όλους αυτούς τους διορισμούς, οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στη μελωδία των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού που ανέθεσε στον Χριστό. Εκεί που πριν από 20 χρόνια υπήρχαν μόνο μικρές ομάδες ή τίποτα εντελώς, τώρα υπάρχουν ισχυρές και δραστήριες εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Είναι προνόμιό μου να παίζω ένα μικρό ρόλο σ’ αυτήν την επέκταση, όχι με την τρομπέτα μου, αλλά με το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.—Ψαλμός 9:11.—Όπως το αφηγήθηκε ο Χοσέ Μαρία Πελάεθ.

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Τώρα η Αγία Γραφή είναι το όργανό μου, και το άγγελμα της Βασιλείας είναι η μελωδία μου