Πώς Μπορούν οι Άνθρωποι να Ζουν Μαζί με Ειρήνη

ΗΤΑΝ Σεπτέμβριος του 1944 και ο κόσμος είχε γεμίσει μίσος. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν και εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν τρομερά. Εγώ ήμουν Γερμανός αιχμάλωτος πολέμου στη Γαλλία.

Μια φορά με έστησαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά έπειτα από λίγη ώρα οι υποτιθέμενοι εκτελεστές άρχισαν να φεύγουν. Ήθελαν απλώς να με τρομοκρατήσουν. Είχα πάθει σοκ, αλλά ήμουν ευγνώμων που ήμουν ζωντανός. Λίγες εβδομάδες αργότερα, με υπέβαλαν στην ίδια διαδικασία. Αν και εγώ επιβίωσα, πολλοί συγκρατούμενοί μου εκτελέστηκαν ή πέθαναν από τις αρρώστιες και από την πείνα. Πώς βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση;

Αιχμαλωσία

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο του 1944, τα Συμμαχικά στρατεύματα είχαν διασχίσει τη Μάγχη και έστησαν με επιτυχία ένα προγεφύρωμα στη γαλλική ακτή. Η επακόλουθη επίθεση και εισβολή τους στη βόρεια Γαλλία ανάγκασε το γερμανικό στρατό να υποχωρήσει. Εγώ ήμουν αρχισμηνίας βάσης στη Γερμανική Πολεμική Αεροπορία. Τον Αύγουστο ένα τμήμα της μονάδας μου, εγώ και 16 άλλοι, αιχμαλωτιστήκαμε από τη γαλλική αντίσταση, τη γνωστή Μακί. Αφού μείναμε λίγους μήνες σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, μας μετέφεραν σε ένα άλλο στρατόπεδο κοντά στο Μονλισόν της νότιας Γαλλίας.

Οι κρατούμενοι ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται σκληρά, αλλά εγώ ως αξιωματικός είχα εξαιρεθεί. Ωστόσο, προσφέρθηκα να εργαστώ και μου ανέθεσαν την επίβλεψη της κουζίνας. Κάποια μέρα έφτασε μια νέα ομάδα φυλακισμένων, και ανάμεσά τους ήταν κάποιος νεαρός, ο Βίλι Χούπερτς, από την πόλη στην οποία είχα γεννηθεί. Ζήτησα από τον υπεύθυνο αξιωματικό αν θα μπορούσε να με βοηθάει ο Βίλι στην κουζίνα και έγινε αυτή η διευθέτηση.

Αργότερα, ο Βίλι και εγώ φτάσαμε στο σημείο να απολαμβάνουμε το είδος της φιλίας που μπορεί να ενώσει όλους τους ανθρώπους με ειρήνη. Προτού εξηγήσω πώς έμαθα για αυτή την οδό προς την ειρήνη, επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για τις αντιφάσεις της ζωής που με ενοχλούσαν.

Γιατί Τόση Έλλειψη Ενότητας και Τόσο Μίσος;

Καθώς μεγάλωνα στο Άαχεν της Γερμανίας με ενοχλούσε η έλλειψη θρησκευτικής ενότητας, η οποία υπήρχε ακόμη και μέσα στο σπίτι μου. Ο πατέρας ήταν Λουθηρανός, αλλά η μητέρα ήταν Ρωμαιοκαθολική. Έτσι, η μητέρα φρόντισε να εκπαιδεύσει εμένα και την αδελφή μου στην Καθολική πίστη. Από μικρός, πήγαινα τακτικά στην Καθολική Εκκλησία, αν και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ο πατέρας είχε διαφορετική πίστη. Καθώς περνούσε ο καιρός, συχνά αναρωτιόμουν: ‘Γιατί υπάρχουν τόσο πολλές θρησκείες αφού υπάρχει μόνο ένας Θεός;’

Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, εγώ κατατάχτηκα στη Γερμανική Πολεμική Αεροπορία. Μετά την προκαταρκτική εκπαίδευση στη Γερμανία, με έστειλαν στη Βιέννη της Αυστρίας όπου έλαβα μέρος σε ένα εκπαιδευτικό σώμα για νεοσυλλέκτους. Κατόπιν, το Δεκέμβριο του 1941 με έστειλαν στη βόρεια Ολλανδία. Εκεί γνώρισα τη Γιαντίνα, μια κοπέλα από το Ντεν Χέλντερ. Παρά το γεγονός ότι οι χώρες μας ήταν αντίπαλες στον πόλεμο, εμείς αγαπηθήκαμε.

Σύντομα, τον Απρίλιο του 1942, με μετέθεσαν ξαφνικά στο Λα Ροσέλ της νότιας Γαλλίας. Ως τότε είχα αποκτήσει το βαθμό του αρχισμηνία βάσης, και το τάγμα μας ήταν υπεύθυνο για την εκπαίδευση νεοσυλλέκτων και την προστασία του τοπικού διαδρόμου προσγείωσης. Ως αποτέλεσμα, ποτέ δεν είδα κάποια μάχη σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Είμαι ευγνώμων για αυτό, επειδή ποτέ δεν ήθελα να σκοτώσω κάποιον.

Αυτό που με ενοχλούσε, όμως, σε εκείνα τα χρόνια του πολέμου ήταν το ότι έβλεπα κληρικούς ουσιαστικά όλων των θρησκειών—Καθολικούς, Λουθηρανούς, Επισκοπελιανούς, κτλ.—να ευλογούν τα αεροσκάφη και τα πληρώματά τους προτού απογειωθούν για τις αποστολές και ρίξουν το θανατηφόρο φορτίο τους. Συχνά σκεφτόμουν: ‘Με ποιου το μέρος είναι ο Θεός;’ Ωστόσο, ποτέ δεν ρώτησα τους στρατιωτικούς ιερείς, επειδή ήμουν σίγουρος ότι έτσι και αλλιώς δεν ήξεραν.

Οι Γερμανοί στρατιώτες φορούσαν μια ζώνη με μια αγκράφα (βλέπε πάνω αριστερά στη σελίδα 12) πάνω στην οποία ήταν γραμμένα τα λόγια Γκοτ μιτ ουνς (Ο Θεός είναι μαζί μας), αλλά αναρωτιόμουν: ‘Γιατί να μην είναι ο Θεός με τους στρατιώτες από την αντίπαλη παράταξη οι οποίοι έχουν την ίδια θρησκεία και οι οποίοι προσεύχονται στον ίδιο Θεό;’

Τα χρόνια περνούσαν, και ο πόλεμος συνεχιζόταν. Κατά καιρούς κατάφερνα να πηγαίνω στην Ολλανδία και να βλέπω τη Γιαντίνα, και η τελευταία φορά ήταν το Δεκέμβριο του 1943, όταν αρραβωνιαστήκαμε. Το 1944 το αποτέλεσμα του πολέμου άρχισε να αλλάζει, και με την απόβαση των Συμμαχικών στρατευμάτων στη Γαλλία, αντιληφτήκαμε για πρώτη φορά ότι η Γερμανία ήταν πιθανό να χάσει τον πόλεμο. Αυτή η σκέψη ήταν μεγάλο σοκ! Κατόπιν ήρθε εκείνος ο Αύγουστος κατά τον οποίο αιχμαλωτίστηκαν 17 από εμάς.

Η Ζωή στη Φυλακή

Τελικά μας επέτρεψαν να αλληλογραφούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ενόσω κρατούμασταν στο στρατόπεδο που βρισκόταν κοντά στο Μονλισόν. Έτσι άρχισα να έχω και πάλι επαφή με τη Γιαντίνα. Με τον καιρό, μαζί με αρκετούς άλλους κρατουμένους, προσφέρθηκα να εργαστώ σε ένα αγρόκτημα όπου εξακολουθούσαν να μας θεωρούν αιχμαλώτους πολέμου. Διαπίστωσα μάλιστα ότι η ζωή στο αγρόκτημα άρχισε να με ελκύει. Ήταν μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής ενός ατόμου που είχε μεγαλώσει στην πόλη.

Ο πόλεμος στην Ευρώπη τερματίστηκε το Μάιο του 1945, αλλά η γαλλική κυβέρνηση μας κράτησε ως αιχμαλώτους πολέμου μέχρι το Δεκέμβριο του 1947. Κατόπιν μας άφησαν να διαλέξουμε αν θα καταταγόμασταν στη Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων ή θα παραμέναμε στη Γαλλία ως εθελοντές εργάτες μέχρι το τέλος του 1948. Επέλεξα το δεύτερο, και έγινα εργάτης σε ένα αγρόκτημα μαζί με αρκετούς άλλους κρατουμένους. Με αυτή τη διευθέτηση, απολαμβάναμε περισσότερη ελευθερία από τότε που εργαζόμασταν στο αγρόκτημα ως αιχμάλωτοι πολέμου. Ωστόσο, ακόμη ήμασταν υπό περιορισμούς. Έτσι, η μεγαλύτερη χαρά μας ήταν να λαβαίνουμε γράμματα από αγαπημένα μας πρόσωπα.

Ξανασυναντιέμαι με τη Γιαντίνα

Κάποια μέρα του 1947, έλαβα ένα γράμμα από τη Γιαντίνα στο οποίο είχε βάλει κατά λάθος ένα μικρό έντυπο όπου υπήρχαν μερικοί αριθμοί σπιτιών και ένα αρχείο με βιβλία και περιοδικά. ‘Ωραία’, σκέφτηκα, ‘η Γιαντίνα βγάζει μερικά χρήματα πουλώντας βιβλία’. Δεν ήξερα ότι είχε έρθει σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι τώρα ήταν δραστήρια στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι και στη διανομή Βιβλικών εντύπων και όχι στην ‘πώληση βιβλίων’.

Λίγο αργότερα, το Δεκέμβριο του 1947, εμείς οι κρατούμενοι δοκιμάσαμε μια ευχάριστη έκπληξη—μας δόθηκε χαριστικά άδεια τεσσάρων εβδομάδων για να επισκεφτούμε τα σπίτια μας. Φυσικά, αυτή μας δόθηκε με τον όρο ότι θα επιστρέφαμε στη Γαλλία για να εκπληρώσουμε την υποχρέωση που είχαμε αναλάβει όσον αφορά την εργασία. Η Γιαντίνα ταξίδεψε από την Ολλανδία στη Γερμανία για να περάσει αυτές τις εβδομάδες με τους γονείς μου και εμένα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, έπειτα από τέσσερα και πλέον χρόνια αποχωρισμού, αυτή ήταν πολύ συναισθηματική επανένωση για όλους μας. Τότε έμαθα το νόημα του εντύπου που είχα βρει μέσα στο γράμμα της. Η Γιαντίνα μου είπε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και αμέσως μου εξήγησε τα θαυμάσια πράγματα που είχε μάθει.

Μολονότι διέκρινα κάποια ίχνη αλήθειας στα λόγια της, της είπα ότι χαιρόμουν που εξακολουθούσα να είμαι Καθολικός. Δεν καταλάβαινα πώς θα μπορούσε να γνωρίζει περισσότερα από τους ιερείς που είχαν σπουδάσει θεολογία επί πολλά χρόνια. Μάλιστα, κάτι που έκανε ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα ήταν ότι η οικογένειά μου δεν χάρηκε με τις νέες πεποιθήσεις της Γιαντίνα. Στην πραγματικότητα, εναντιώθηκαν πολύ, και η προκατάληψή τους με επηρέασε.

Σημείο Στροφής στη Ζωή Μου

Όταν τελείωσε η άδεια των τεσσάρων εβδομάδων, επέστρεψα στη Γαλλία. Καθώς έβγαζα τα ρούχα μου από τη βαλίτσα, βρήκα ανάμεσά τους ένα βιβλίο που λεγόταν Απελευθέρωσις. Η Γιαντίνα το είχε βάλει εκεί όταν ετοίμαζε τη βαλίτσα μου. Για να την ευχαριστήσω έκατσα εκείνο το βράδυ και άρχισα να το διαβάζω. Σύντομα διαπίστωσα, προς έκπληξή μου, ότι απαντιούνταν πολλά από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν όσο ήμουν φυλακισμένος. Ανυπομονούσα να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο.

Μου ήρθε στο νου ένα εδάφιο που μου είχε αναφέρει η Γιαντίνα: «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». (Ιωάννης 8:32) Πράγματι, ένιωσα ότι άρχιζα να μαθαίνω την αλήθεια για πολλά πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι είναι μια οικογένεια, ανεξαρτήτως φυλής. (Πράξεις 17:26-28) Οι αληθινοί Χριστιανοί αγαπούν ο ένας τον άλλον και δεν πολεμούν ούτε σκοτώνουν κανέναν όπως είχα δει να κάνουν τόσοι καθ’ ομολογία Χριστιανοί. (Ιωάννης 13:34, 35· 1 Ιωάννη 3:10-12) Σαφώς, λοιπόν, ο εθνικισμός είναι όργανο του Διαβόλου το οποίο διαιρεί τους ανθρώπους και εμποδίζει την ύπαρξη αληθινής αδελφότητας.

Άρχισα να διακρίνω ότι η αληθινή ειρήνη θα έρθει μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι εφαρμόσουν τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού. Εφόσον τα έθνη ποτέ δεν θα το κάνουν αυτό, η μόνη ελπίδα για να έρθει ειρήνη είναι μέσω της κυβέρνησης του Θεού, για την οποία ο Ιησούς δίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχονται. (Ματθαίος 6:9, 10) Ήδη άρχισα να νιώθω ένα αίσθημα πραγματικής ελευθερίας και ικανοποίησης καθώς μάθαινα αυτά τα πράγματα. Πόσο ευγνώμων ήμουν στην αγαπημένη μου Γιαντίνα που είχε βάλει αυτό το βιβλίο στη βαλίτσα μου! Αλλά τι θα έκανα τώρα;

Σημειώνω Πνευματική Πρόοδο

Δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ. Λίγες μέρες αργότερα, ένας άντρας ονόματι Λουσιέν ήρθε στο αγρόκτημα στο οποίο εργαζόμουν και συστήθηκε ως διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εξήγησε ότι το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων που υπήρχε στο Παρίσι του είχε πει να έρθει σε επαφή μαζί μου, έπειτα από παράκληση της αρραβωνιαστικιάς μου. Ο Λουσιέν ήταν ευγενικός, ειλικρινής άνθρωπος και αμέσως ένιωσα άνετα μαζί του. Ευτυχώς, ήδη μιλούσα γαλλικά με ευχέρεια και αυτό έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα.

Συμφώνησα να μου κάνει Γραφική μελέτη, και έτσι κάθε Κυριακή ο Λουσιέν και η σύζυγός του, η Σιμόν, με έπαιρναν με το αυτοκίνητό τους από το αγρόκτημα και με πήγαιναν στο σπίτι τους για τη μελέτη. Έπειτα κάναμε περιπάτους, στη διάρκεια των οποίων μιλούσαμε για τη θαυμαστή δημιουργία του Ιεχωβά. Ήταν καλοί δάσκαλοι και οι δυο, και επίσης μου πρόσφεραν κάτι που μου είχε λείψει επί πολύ καιρό—πραγματική φιλία. Μάλιστα αυτό το έκανε ένα ζευγάρι Γάλλων—ενώ εγώ είχα εκπαιδεύσει άντρες για να τους βομβαρδίζουν και να τους σκοτώνουν!

Σημείωσα καλή πρόοδο στη μελέτη μου, και ο Λουσιέν με προσκάλεσε να παρακολουθήσω τον ετήσιο εορτασμό της Ανάμνησης του θανάτου του Χριστού στις 25 Μαρτίου 1948. Εντυπωσιάστηκα πολύ από αυτή την απλή αλλά ωστόσο σοβαρή συνάθροιση και από τότε δεν έχω χάσει καμιά Ανάμνηση.

Η Γιαντίνα χάρηκε για την πνευματική μου πρόοδο και έτσι ήρθε να με βρει στη Γαλλία. Εκεί παντρευτήκαμε το Νοέμβριο του 1948. Ο Λουσιέν και η Σιμόν μας έκαναν ένα θαυμάσιο γαμήλιο τραπέζι, και δυο σκαπανείς (ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά) μοιράστηκαν αυτή την ευτυχισμένη περίσταση μαζί μας. Εκείνο το αξέχαστο βράδυ ενίσχυσε το συμπέρασμά μου ότι οι Μάρτυρες πραγματικά δείχνουν το είδος της αγάπης το οποίο ο Ιησούς είπε ότι θα προσδιόριζε τους αληθινούς μαθητές του.—Ιωάννης 13:35.

Στη Γερμανία και Μετά σε μια Νέα Χώρα

Το Δεκέμβριο του 1948 επιστρέψαμε στη Γερμανία και η Χριστιανική διακονία έγινε τρόπος ζωής για εμάς. Αν και η οικογένειά μου συνέχισε να εναντιώνεται στη δράση μας, εμείς δεν το αφήσαμε αυτό να μας σταματήσει. Συνεχίσαμε να βοηθούμε τους πράους, ταπεινούς ανθρώπους να μάθουν τη μόνη οδό μέσω της οποίας η ανθρωπότητα μπορεί να απολαύσει πραγματική ειρήνη και ασφάλεια.

Το 1955 η Γιαντίνα και εγώ μεταναστεύσαμε στην Αυστραλία. Αρχικά εγκατασταθήκαμε στην όμορφη νησιωτική πολιτεία της Τασμανίας, απέναντι από τον πορθμό Μπας στο νοτιότερο άκρο της τεράστιας ηπείρου. Με τη στοργική βοήθεια και υπομονή των πνευματικών μας αδελφών εκεί, τελικά καταφέραμε να προσθέσουμε την αγγλική στις γλώσσες που γνωρίζαμε.

Το 1969, αφού μείναμε 13 χρόνια στην Τασμανία, μετακομίσαμε στη βόρεια πολιτεία Κουίνσλαντ, όπου ζούμε από τότε. Τώρα υπηρετώ ως Χριστιανός πρεσβύτερος στην τοπική εκκλησία και θεωρώ πολύτιμη τη συντροφιά της Γιαντίνα καθώς υπηρετούμε μαζί τον Ιεχωβά. Όποτε επιστρέφαμε στη Γερμανία για διακοπές, βρίσκαμε τον Βίλι Χούπερτς και μελετούσαμε την Αγία Γραφή μαζί του. Τελικά, αφιέρωσε και αυτός τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και έχουμε φτάσει στο σημείο να απολαμβάνουμε το είδος της φιλίας που μπορεί να ενώσει όλους τους ανθρώπους με ειρήνη.

Όταν αναλογίζομαι τη ζωή μου αρχίζοντας από εκείνα τα χρόνια που ήμουν αιχμάλωτος πολέμου στη Γαλλία, είμαι πράγματι ευγνώμων που κατάφερα να γνωρίσω τον στοργικό μας Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό. Πόσο ευτυχισμένος είμαι τώρα για το ότι η Γιαντίνα πήρε την πρωτοβουλία να βάλει εκείνο το βιβλίο Απελευθέρωσις στη βαλίτσα μου και κατόπιν έγραψε στους Μάρτυρες στη Γαλλία για να διευθετήσει να με επισκεφτούν! Ως αποτέλεσμα, η ζωή μου προσωπικά και η ζωή μας ως αντρόγυνο έχει εμπλουτιστεί και έχει γνωρίσει πολλές ανταμοιβές.—Όπως το αφηγήθηκε ο Χανς Λανγκ.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τη Γιαντίνα σήμερα