Ζούσα για τη Μουσική

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ μου αναμνήσεις από τη μουσική φτάνουν στη γιαγιά μου. Κάθε Κυριακή όλη η οικογένεια συγκεντρωνόταν στο σπίτι της για γεύμα. Παίζαμε μουσική όλη τη μέρα. Τραγουδούσαμε Ιρλανδέζικα λαϊκά τραγούδια, ελαφρά όπερα, τη μουσική των θεατρικών έργων του Μπρόντγουέη και άλλη μουσική.

Όταν ήμουν οχτώ ετών, άρχισα να παίρνω μαθήματα κιθάρας. Αλλά επειδή δεν έδειχνα ενδιαφέρον, τα μαθήματα σύντομα σταμάτησαν. Ωστόσο, στη διάρκεια των καιρών εκείνων, όταν άκουγα στη γειτονιά κάποια ορχήστρα να παίζει, αυτό με έκανε να συγκινούμαι.

Τα επόμενα λίγα χρόνια, άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη λαϊκή μουσική, και για το ροκ. Όπως και άλλα άτομα της γενιάς μου, είχα το ραδιόφωνο πάντοτε ανοιχτό. Κατόπιν άρχισα να παίρνω και πάλι μαθήματα κιθάρας και σύντομα έπαιζα στις τοπικές ορχήστρες. Αρχίσαμε να παίζουμε τακτικά σε χορούς στην ενορία. Στο μεταξύ, είχα στραφεί στην κιθάρα μπάσο και σύντομα αγόρασα και όλα τα εξαρτήματα που τη συνόδευαν.

Στη διάρκεια του ίδιου εκείνου καιρού, κάτι άλλο αναπτύχθηκε μέσα μου. Άρχισα να βλέπω την υποκρισία στην εκκλησία, καθώς είχαμε οικονομικές δοσοληψίες με τον ιερέα της ενορίας ο οποίος μας μίσθωνε για τους χορούς. Λίγο καταλάβαινα τότε ότι αυτό θα είχε βαθύτερη επίδραση στη ζωή μου αργότερα.

Το Περιβάλλον

Στη διάρκεια των χρόνων εκείνων που έπαιζα ροκ εντ ρολ ταξιδεύαμε αρκετά. Πολλά μπαρ και αίθουσες χορού μέσα και έξω από την περιοχή της πόλης της Νέας Υόρκης μας κρατούσαν πολυάσχολους για αρκετά χρόνια, αλλά το περιβάλλον δεν ήταν υγιές. Υπήρχε μεγάλη ανηθικότητα, ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, και πολύ καταθλιπτική ατμόσφαιρα.

Είχαμε αναπτύξει μια μικρή ακολουθία που αποτελούνταν από ηρωινομανείς και ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν LSD. Δεν μας πείραζε τι ήταν. Τους άρεσε η μουσική μας και μας άρεσε η υποστήριξή τους. Θυμάμαι μια νύχτα όταν κάποιο συγκεκριμένο άτομο βγήκε έξω από το κλαμπ φωνάζοντας δυνατά. Έπαιρνε LSD και μας παρατηρούσε απορροφημένος διανοητικά και σωματικά από τη μουσική μας. Αποδείχτηκε ότι αυτό ήταν κάτι πολύ μεγάλο γι’ αυτόν!

Παρ’ όλο που απολαμβάναμε τη γενική αναγνώριση και αρχίσαμε να κάνουμε κονσέρτα, άρχισα να τα απεχθάνομαι όλα αυτά. Ήμουν πολύ δυσαρεστημένος με το κατάντημα της μουσικής. Και οι κακές συνήθειες που με περιέβαλαν άρχισαν να με επηρεάζουν, οδηγώντας με να πάρω ναρκωτικά. Εξαιτίας όλων αυτών, η ζωή μου γινόταν όλο και πιο θλιβερή και καταθλιμμένη. Γι’ αυτό άρχισα να ψάχνω γι’ αυτό που πίστευα ότι θα ήταν καλύτερο είδος μουσικής. Έτσι στράφηκα στην κλασική μουσική.

Επιδιώκοντας μια Μουσική Σταδιοδρομία

Καθώς άρχισα να ακούω κλασική μουσική, ανακάλυψα ένα διαφορετικό κόσμο. Στο παρελθόν πάντοτε είχαμε τον μεγαλύτερο σεβασμό για κάποιον μουσικό της τζαζ ο οποίος μπορούσε να αυτοσχεδιάσει καλά, αλλά, εδώ στην κλασική μουσική, υπήρχε κάποιος που μπορούσε να γράψει τους αυτοσχεδιασμούς του σε ένα χαρτί. Ταυτόχρονα, τη συντόνιζε με μια συμφωνική ορχήστρα. Αυτή ήταν πραγματική μουσική!

Τώρα ήθελα να επιδιώξω αυτό το είδος της μουσικής. Έτσι γράφτηκα σ’ ένα κολέγιο και άρχισα να σπουδάζω μουσική. Το όργανό μου ήταν το διπλό μπάσο. Μάθαινα να τραγουδώ σε χορωδία, να σπουδάζω την αρμονία και να αναπτύσσω τις δεξιοτεχνίες του πιάνου. Αισθανόμουν ότι τελικά άρχισα να μαθαίνω κάτι. Τα επόμενα λίγα χρόνια, συνέχισα αυτή τη τακτική.

Κατόπιν ήρθε η στιγμή για μια άλλη απόφαση. Είναι αλήθεια ότι έκανα πρόοδο, αλλά πίστευα πως μπορούσα να προχωρήσω καλύτερα. Γι’ αυτό αποφάσισα να προσπαθήσω να μπω στο ωδείο. Αλλά αισθανόμουν ότι πολλά πράγματα έλειπαν από τη βασική μουσική μου κατάρτιση. Είχα αρχίσει αργά. Σ’ αυτό τον τομέα της μουσικής εκείνοι που σταδιοδρομούν είναι γενικά «αναθρεμμένοι μαζί με τη μουσική» από την παιδική τους ηλικία. Έτσι αύξησα τον χρόνο της εξάσκησής μου στις τέσσερις ώρες τη μέρα.

Με δοκίμασαν φωνητικά και έγινα δεκτός στη Σχολή Μουσικής Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Πίστευα ότι τώρα μπορούσα πραγματικά να γίνω μουσικός. Αύξησα το χρόνο της εξάσκησής μου στις έξι ώρες τη μέρα. Ήταν κάτι τακτικό να έρχεται ο νυχτοφύλακας και να μου λέει να μαζέψω τα σύνεργά μου επειδή θα κλείδωνε για τη νύχτα. Κατόπιν έπαιρνα τον ηλεκτρικό για να πάω σπίτι μου, και την επόμενη μέρα ξανάρχιζε η ίδια τακτική.

Καθώς προχωρούσε το έτος, πίστεψα ότι μάθαινα πολλά. Αλλά αποφάσισα να φύγω από τη Σχολή Μουσικής Μανχάταν και να πάω στη Σχολή Τζούιλιαρντ που βρίσκεται επίσης στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Αυτή ήταν μια σχολή με μεγαλύτερο κύρος, αν και το περιβάλλον εκεί ήταν πολύ ανταγωνιστικό. Έτσι το επόμενο καλοκαίρι με δοκίμασαν φωνητικά και έγινα δεκτός. Αλλά περίπου τον καιρό αυτό κάτι άλλο άρχισε να συμβαίνει σε έναν άλλο τομέα της ζωής μου.

Κάτι Έλειπε

Βλέπετε, στη διάρκεια όλων αυτών των ετών, έπαιρνα ναρκωτικά. Ωστόσο, το πρόβλημα ήταν ότι οι εμπειρίες με τα ναρκωτικά γίνονταν ολοένα και λιγότερο ικανοποιητικές. Έφτασα στο σημείο που το μόνο πράγμα που είχε πραγματικό νόημα στη ζωή μου ήταν η μουσική μου.

Επίσης είχα γίνει μονήρης και στην κυριολεξία έτρωγα, κοιμόμουν, και πήγαινα στο σχολείο. Και βρισκόμουν όλο και σε μεγαλύτερη ανησυχία. Οι παλιοί φίλοι έρχονταν στο σπίτι, αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί τους. Δεν μπορούσα πια να σχετίζομαι με ανθρώπους.

Τι μπορούσα να κάνω; Επιδίωκα αυτό που ήθελα, αλλά βαθιά μέσα μου αισθανόμουν ότι κάτι μου έλειπε. Άρχισα να ερευνώ τις Ανατολικές θρησκείες για κατεύθυνση και ειρήνη διάνοιας. Έψαχνα γι’ αυτό που εγώ ονόμαζα αλήθεια, αλλά υπήρχε τόσο μεγάλη υποκρισία, και τόσο πολλοί άνθρωποι δεν νοιάζονταν καθόλου για την αλήθεια. Έτσι δεν ήθελα να έχω καμιά επαφή μαζί τους ή με οποιονδήποτε άλλον.

Η ζωή μου κατάντησε μελαγχολική. Κατόπιν ένα βράδι, αφού είχα μείνει ξύπνιος τη μισή νύχτα από τις δοκιμές, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στο χείλος της κατάρρευσης. Τότε ήταν που προσευχήθηκα στον Θεό, οποιοσδήποτε και αν ήταν και οπουδήποτε κι αν βρισκόταν, ζητώντας του να με βοηθήσει.

Βρίσκοντας Αυτό που Πραγματικά Ήθελα

Λίγο καιρό πριν, δυο φίλοι μου είχαν έρθει σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι φίλοι μου άρχισαν να μιλάνε μαζί μου γι’ αυτά που μάθαιναν, αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούσω απολύτως τίποτα! Όταν συνάντησα ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά, μου μίλησε σχετικά με τη Βίβλο και μου έδειξε βιβλία και περιοδικά που εξηγούσαν τη Βίβλο. Αλλά εγώ τα καταφρόνησα σαν να μην άξιζαν να τα διαβάσω.

Ένα βράδι, μερικές εβδομάδες αργότερα αφού είχα προσευχηθεί για βοήθεια στον Θεό, επέστρεφα σπίτι από το σχολείο περίπου στις έντεκα, και ο Τομ, ο Μάρτυρας ο οποίος μου είχε μιλήσει, με πήρε με το ταξί του. Άρχισε πάλι να μου μιλάει για τη Βίβλο, αλλά του αντιτάχθηκα έντονα. Ωστόσο, μέσα μου ήξερα ότι αυτά που έλεγε ήταν αλήθεια! Του έκανα πολλές δύσκολες ερωτήσεις, αλλά με ηρεμία και ακρίβεια μου απαντούσε. Επί πέντε ώρες ταξιδεύαμε και μιλούσαμε!

Καθώς μιλούσαμε, η αναστάτωση που είχα μέσα μου τα περασμένα λίγα χρόνια άρχισε να φεύγει από πάνω μου. Αληθινά άρχισα να καταλαβαίνω αυτό που προσπαθούσε να μου πει ο Τομ όλους αυτούς τους μήνες. Τώρα, η εμπειρία αυτή μπορεί να φαίνεται λιγάκι συγκινητική, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ήταν απλώς ζήτημα κατανόησης της αλήθειας γιατί περί αυτής επρόκειτο. Αυτά που μου έλεγε ο Τομ ήταν πράγματι λογικά. Για παράδειγμα, αναγνώριζα, όπως μου έδειξε κι εκείνος, ότι το ανθρώπινο γένος είχε με κάθε τρόπο αποτύχει να επιλύσει τα βασικά του προβλήματα. Κανένα πολιτικό, οικονομικό, ή θρησκευτικό σύστημα του κόσμου αυτού δεν οδηγούσε στην ειρήνη, στην ευτυχία, στην υγεία, και στη ζωή που χρειάζεται τόσο απεγνωσμένα το ανθρώπινο γένος. Μόνο η κυβέρνηση για την οποία μας δίδαξε ο Ιησούς θα μπορούσε να το κάνει αυτό.—Ιερεμίας 10:23· Ματθαίος 6:9, 10.

Επίσης, η άποψη της Βίβλου σχετικά με το πώς πολιτεύεται ο Θεός με τους ανθρώπους ήταν πολύ ενθαρρυντική. Δεν βλέπει την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου και δεν ευνοεί τη μια εθνικότητα σε βάρος κάποιας άλλης. Εκείνο που μετράει για εκείνον είναι η διάνοια και η καρδιά του ατόμου.—Πράξεις 10:34, 35.

Η αξιοπρέπεια που άρχισα να βρίσκω στους Μάρτυρες με εντυπωσίασε επίσης πάρα πολύ. Γι’ αυτό άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις σε μια από τις Αίθουσες Βασιλείας. Εκεί, όλοι ήταν καθαροί και ευγενικοί. Σύντομα διέκρινα την ανάγκη να καθαρίσω τη ζωή μου και να σταματήσω να παίρνω ναρκωτικά. Αυτό το έκανα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, καθώς ο προηγούμενος τρόπος της ζωής μου είχε αποδειχθεί εξαιρετικά μη ικανοποιητικός!

Η Μουσική δεν Είναι πια το ‘Πρώτιστο’ Πράγμα

Μετά από την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών, επέστρεψα στο σχολείο για ένα ακόμη εξάμηνο. Όμως αισθανόμουν πολύ διαφορετικά σχετικά με τα πράγματα τώρα. Η επιθυμία να αναπτυχθώ σαν μουσικός δε ήταν πια τόσο ισχυρή όσο ήταν κάποτε. Τώρα γνώριζα ότι υπήρχαν περισσότερα πράγματα στη ζωή και ότι η μουσική δεν μπορούσε να είναι πια το ‘πρώτιστο’ πράγμα.

Μια μέρα στην Αίθουσα Βασιλείας, είδα τον Τομ με μια έντυπη αίτηση στα χέρια του. Ήταν για να μπει στην ολοχρόνια διακονία. Η χαρά του με βοήθησε να γνωρίσω αυτό που πραγματικά ήθελα στη ζωή μου. Και εγώ, επίσης, ήθελα να υπηρετήσω τον Ιεχωβά ολοχρόνια, μιλώντας στους άλλους για τα θαυμαστά πράγματα τα οποία είχα μάθει σχετικά με τον σκοπό του να φέρει αυτόν τον μη ικανοποιητικό κόσμο σ’ ένα τέλος και να τον αντικαταστήσει μ’ ένα παραδεισιακό νέο σύστημα.—Ψαλμός 37:10, 11, 29· Λουκάς 23:43.

Επίσης θυμάμαι καθαρά την αντίδραση του πατέρα μου στην απόφασή μου. Χτύπησε το χέρι του πάνω στο τραπέζι και μου είπε αυστηρά ότι θα με πετούσε έξω από το σπίτι αν θα εγκατέλειπα το σχολείο. Αλλά το εγκατέλειψα. Δυο μήνες αργότερα βαφτίστηκα για να συμβολίσω την αφιέρωσή μου στον Θεό, και σύντομα μετά μπήκα στην ολοχρόνια διακονία. Τελικά, μετά από λίγα χρόνια, ο πατέρας μου με στοργή με προσκάλεσε να επιστρέψω στο σπίτι, βλέποντας ότι δεν επρόκειτο να ταλαντευθώ στην απόφασή μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά.

Κατόπιν παρουσιάστηκε μπροστά μου ένα νέο προνόμιο. Το 1979 έκανα αίτηση και έγινα δεκτός να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη, που λέγεται Μπέθελ (‘σπίτι του Θεού’). Αυτή ήταν αληθινά μια από τις πιο ευτυχισμένες πείρες της ζωής μου. Είχα θαυμάσει τους πιστούς εκείνους άντρες και γυναίκες, αρκετές χιλιάδες από τους οποίους εργάζονταν εκεί. Τώρα είχα το προνόμιο να υπηρετώ μαζί τους. Πολλοί από αυτούς επίσης θα μπορούσαν να είχαν διαλέξει καλοαμειβόμενες σταδιοδρομίες σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά είχαν αποφασίσει απεναντίας να παραμείνουν στην ολοχρόνια υπηρεσία του Δημιουργού.

Αλλά, με κανέναν τρόπο η υπηρεσία στο Μπέθελ δεν είναι εύκολη ζωή! Αλλά και ούτε περίμενα ότι θα ήταν. Περιλαμβάνεται ένας αξιοσημείωτος βαθμός αυτοθυσίας. Υπάρχει πολύ σημαντικό έργο για να γίνει, και χρειάζεται να διαθέτουμε τον εαυτό μας φιλόπονα.

Η υπηρεσία Μπέθελ με έχει διδάξει ότι η αληθινή ευτυχία δεν προέρχεται από την εκπλήρωση των ατομικών επιθυμιών. Προέρχεται από το να υπηρετεί κανείς τον Δημιουργό, που γνωρίζει ακριβώς τι χρειαζόμαστε προκειμένου να έχουμε αληθινή ευτυχία. Εξακολουθώ να ασκούμαι στη μουσική μου, αλλά μόνο ένα μικρό κλάσμα του χρόνου που αφιέρωνα πριν. Επίσης, κατά καιρούς παίζω για φίλους, και ακόμη έχω και το προνόμιο να παίζω σε μια ορχήστρα Μαρτύρων. Αυτό με κρατάει σε επαφή με τη μουσική και είναι το μόνο που θέλω.

Κρατώντας τη Μουσική στη Θέση Της

Ποια συμβουλή μπορώ να δώσω σ’ ένα νεαρό άτομο που αγαπάει τη μουσική; Να, θυμηθείτε ότι η μουσική είναι μια πολύ ζηλόφθονη Μούσα (μια από τις φανταστικές κόρες του ειδωλολατρικού θεού Δία). Η σταδιοδρομία αυτή απαιτεί αποκλειστική αφοσίωση. Σ’ αυτό ανταγωνίζεται με τον Δημιουργό μας και με το να κάνουμε το θέλημά του. Η μουσική μπορεί να καταντήσει σχεδόν αρρώστια. Είναι πολύ εύκολο να αναμιχθεί κανείς σ’ αυτήν υπερβολικά. Έχω δει μουσικούς που άρχισαν να μελετούν τη Βίβλο, αλλά την εγκατέλειψαν επειδή παρενέβαινε στη μουσική τους. Πόσο ανόητη ανταλλαγή όταν το να υπηρετεί κανείς τον Θεό μπορεί να φέρει όχι μόνο ειρήνη και ευχαρίστηση τώρα, αλλά και αιώνια ζωή σε μια παραδεισένια γη στο εγγύς μέλλον!

Ειλικρινά, έχω αρχίσει να βλέπω τα μουσικά ιδρύματα σαν σύγχρονους ναούς λατρείας που απαιτούν από τους ανθρώπους να αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στη μουσική. Αλλά αυτό σημαίνει ότι κάνεις θεό σου τη μουσική, και αυτό ασφαλώς δεν έχει την επιδοκιμασία του Δημιουργού. Αλήθεια, η μουσική είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά, αλλά πρέπει να κρατιέται στη σωστή της θέση.

Επίσης, να έχετε υπόψη ότι το είδος της μουσικής που παίζουμε ή ακούμε μας επηρεάζει πάρα πολύ, προς το καλό ή προς το κακό. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε πολύ μεγάλη διάκριση. Η μουσική θα πρέπει να είναι πνευματικά υγιής και οικοδομητική, αλλά σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής, εξευτελίζει, τόσο με το πνεύμα της όσο και με τα λόγια της. Αν θέλετε να μάθετε τους θεμελιώδεις κανόνες της μουσικής, δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε από το να χρησιμοποιήσετε το υμνολόγιο που εκδίδουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Περιέχει έξοχη μουσική και έχει όλα τα βασικά και απαραίτητα στοιχεία αρμονίας.

Ο Θεός μάς έχει δώσει ένα υπέροχο δώρο με τη μουσική. Η εσωτερική χαρά που λαβαίνει κανείς από το να εκτελεί ένα έργο σωστά και από το να έχει ένα ακροατήριο που ανταποκρίνεται με εκτίμηση, είναι πολύ ανταμειφτική. Αλλά για να τη χαίρεται κανείς τη μουσική σωστά, πρέπει να την κρατάει στη σωστή της θέση—πίσω από τη λατρεία του Μεγαλειώδη Δημιουργού μας, του Ιεχωβά.—Όπως το αφηγήθηκε ο Γουίλλιαμ Μαλέιν.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Άρχισα να ψάχνω γι’ αυτό που πίστευα ότι θα ήταν καλύτερο είδος μουσικής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

Οι παλιοί φίλοι έρχονταν στο σπίτι, αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί τους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 17]

Η αξιοπρέπεια που άρχισα να βρίσκω στους Μάρτυρες με εντυπωσίασε επίσης πάρα πολύ

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Εξακολουθώ να απολαμβάνω να παίζω για τους φίλους μου και κατά καιρούς έχω το προνόμιο να παίζω με μια ορχήστρα των Μαρτύρων