Η Επιθυμία μου να Γίνω Αστέρας του Χορού

ΗΜΟΥΝ μόλις 12 χρονών όταν έκανα το ντεμπούτο μου ως χορεύτρια στη γενέτειρά μου, τη Ρώμη. Αυτό συνέβη το 1945, αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Φανταστείτε τι σήμαινε για ένα παιδί που είχε δει και είχε ζήσει τα αποτελέσματα εκείνης της τρομακτικής σφαγής να βρίσκεται στην πίστα και να κάνει ό,τι περισσότερο επιθυμούσε—να χορεύει! Ήμουν κατενθουσιασμένη!

Ενώ αρχικά χόρευα ανάμεσα σε άλλους χορευτές, τελικά έγινα σόλο χορεύτρια. Είχα ειδικευτεί στο αφρικανοκουβανικό, ανατολίτικο και χαβανέζικο στιλ, αλλά χόρευα επίσης διάφορες παραλλαγές ρούμπας, τσα-τσα, ταγκό, μπούγκι-γούγκι και άλλους χορούς που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή.

Ο χορός μού άνοιξε τις πόρτες σε γοητευτικούς καινούριους κόσμους. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1950 εμφανίστηκα σε πασίγνωστες κινηματογραφικές ταινίες, όπως το Πόλεμος και Ειρήνη και το Κβο Βάντις. Ήταν συναρπαστικό να δουλεύω με διασημότητες όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Μέι Μπριτ, η Ελεονόρα Ρόσι Ντράγκο, ο Ρόμπερτ Τέιλορ, η Βαλεντίνα Κορτέζε και ο Γκαμπριέλε Φερζέτι.

Κατάκτηση της «Επιτυχίας»

Αναζητώντας την επιτυχία, ταξίδεψα από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, πραγματοποιώντας επισκέψεις στο Άντεν της Υεμένης, στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, στο Λονδίνο της Αγγλίας, στην Μπανγκόκ της Ταϋλάνδης, στην Τεχεράνη του Ιράν και σε πολλές πόλεις της Αυστραλίας. Η επιτυχία είχε τελικά έρθει. Παρ’ όλο που ήμουν μόνο 19 χρονών, απολάμβανα το δήθεν «όμορφο κόσμο».

Η εξουθενωτική εξάσκηση και οι ταλαιπωρίες στις οποίες υποβαλλόμουν για να διατηρηθώ σε φόρμα και να είμαι ελκυστική ήταν πολύ δύσκολα πράγματα. Ωστόσο, όταν σκεφτόμουν την επιτυχία την οποία είχα ήδη κατακτήσει και το στόχο μου να γίνω ακόμα πιο διάσημη, δεχόμουν αδιαμαρτύρητα αυτές τις δυσκολίες.

Στον κύκλο των γνωριμιών μου, πλούσιοι και αξιοσέβαστοι άνθρωποι έκαναν στενή συντροφιά με κλέφτες, εμπόρους ναρκωτικών και μέλη της μαφίας. Επρόκειτο για έναν απίστευτα ανήθικο κόσμο, έναν κόσμο ποτισμένο από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, την ανηθικότητα και τη βία. Αλλά τότε λίγο με ενδιέφεραν όλα αυτά. Η ζωή μου είχε ως επίκεντρο το χορό και την πολυτελή ζωή—ακριβά αυτοκίνητα, κοσμήματα, ρούχα και φημισμένα ξενοδοχεία.

Μολονότι κέρδιζα πολλά χρήματα, τα περισσότερα απ’ αυτά κατέληγαν στις τσέπες των μάνατζέρ μου. Για να διατηρώ το βιοτικό επίπεδο στο οποίο είχα συνηθίσει, άρχισα να δουλεύω τη μέρα ως ταμίας. Και, είναι λυπηρό που το λέω, αλλά έφτασα στο σημείο να παραβιάσω τις αρχές μου και να εμπλακώ σε ανήθικες πράξεις.

Η Επιστροφή μου στην Πατρίδα

Το 1965, αφού είχα γνωρίσει σημαντική επαγγελματική επιτυχία στο εξωτερικό, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ιταλία και να γίνω μια πραγματικά μεγάλη χορεύτρια των καιρών μας. Νόμιζα ότι η πείρα και η φήμη που είχα αποκτήσει στο εξωτερικό θα μου άνοιγαν τις πόρτες στην πατρίδα μου. Απεναντίας, δοκίμασα οδυνηρή απογοήτευση. Ο δρόμος προς την επιτυχία ξαφνικά έμοιαζε να έχει κλείσει.

Σε λίγο άρχισα να χορεύω σε ύποπτα νυχτερινά κέντρα και ντισκοτέκ. Ένιωθα μόνη, παγιδευμένη σ’ ένα διεφθαρμένο περιβάλλον και αναγκασμένη να ενδίδω σε κάθε απειλή και βιαιότητα. Έκανα δυο εκτρώσεις και παραλίγο να πεθάνω. Τι μεγάλο τίμημα γι’ αυτή την ανόητη αναζήτηση της επιτυχίας! Όταν είχα φτάσει πια στο κατώτερο σημείο, βρήκα κάτι που έκανε τη ζωή μου πραγματικά επιτυχημένη.

Μια Βαρυσήμαντη Μέρα της Ζωής Μου

Ήταν ένα καλοκαιριάτικο απομεσήμερο του 1980 και πήγαινα στην πισίνα που βρισκόταν κοντά στο διαμέρισμά μου στην επαρχία της Αλεσάντρια. Εκεί συνάντησα μια φίλη μου, η οποία μού ζήτησε κάτι παράξενο. «Θα με συνοδεύσεις σε μια Γραφική μελέτη που διεξάγει μαζί μου μια Μάρτυρας του Ιεχωβά;» με ρώτησε.

«Ιεχωβά; Και ποιος είναι ο Ιεχωβά;» τη ρώτησα εγώ.

«Ιεχωβά είναι το όνομα του Θεού», μου απάντησε.

Ακολούθησε μια ζωηρή συζήτηση που με έκανε να ξεχάσω το κολύμπι. Πήγα τη φίλη μου με το αυτοκίνητο στην κυρία που ήταν Μάρτυρας και ρώτησα αν μπορούσα να παρευρεθώ κι εγώ στη Γραφική μελέτη. Φανταζόμουν ότι θα έβρισκα κάποια μυστηριώδη ατμόσφαιρα—ίσως να επρόκειτο για κάποια γκουρού ή αγία που έκανε παράξενες και μακάβριες ιεροτελεστίες στο ημίφως. Αντίθετα, βρέθηκα σ’ ένα κανονικό σπίτι μπροστά σε μια συνηθισμένη γυναίκα, η οποία μας κάλεσε πολύ ευγενικά να περάσουμε μέσα. Η μελέτη βασιζόταν στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, το οποίο είχε τίτλο: «Ποιος Είναι ο Θεός;»

Το να μάθω ότι ο Θεός έχει προσωπικό όνομα και ότι το όνομα του Θεού είναι ‘Ιεχωβά’ αποτέλεσε μια αξιοσημείωτη αποκάλυψη για εμένα. (Έξοδος 6:3) Σκέφτηκα πως ‘αν οι εκκλησίες απέκρυψαν μέχρι και το όνομα του Θεού, ποιος ξέρει πόσες άλλες αλήθειες μπορεί να έχουν αποκρύψει!’ Ρώτησα τη Μάρτυρα πόσο κόστιζαν τα μαθήματα που έκανε και, προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα ότι ήταν δωρεάν. Στον κόσμο που ζούσα κανένας δεν έκανε τίποτα χωρίς πληρωμή. Ενθαρρύνθηκα να αρχίσω να μελετάω την Αγία Γραφή.

Κάνω Αλλαγές

Είχα πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο εξαιτίας του προγράμματος της δουλειάς μου—εξακολουθούσα να έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις ως χορεύτρια σε διάφορες πόλεις. Ωστόσο, κάθε φορά ανυπομονούσα να με επισκεφτεί αυτή η κυρία για να μάθω περισσότερα για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Εκτός του ότι έμαθα πως ο Θεός έχει όνομα, ανακάλυψα ότι ο Ιησούς και ο Θεός δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Δεν αποτελούν μέρος κάποιας Τριάδας. Επίσης ανακάλυψα πόσο λάθος έκανα πιστεύοντας ότι ο Θεός ήταν νεκρός! Αντίθετα, τώρα είχα αρχίσει να γνωρίζομαι μ’ ένα πραγματικό Πρόσωπο, έναν Θεό που είναι ζωντανός και ο οποίος επιτελεί διάφορα πράγματα!

Τελικά βρήκα τη θέληση να ζήσω! Πόσο ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά! Άρχισα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί απέκτησα καλύτερη κατανόηση των θαυμαστών ιδιοτήτων αυτού του στοργικού και ελεήμονα Θεού. Αυτό ήταν πολύ παρηγορητικό για εμένα, αν λάβουμε υπόψη το είδος της ζωής που είχα ζήσει. Βλέποντας τα γαλήνια πρόσωπα εκείνων που πήγαιναν στις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, συνειδητοποίησα πως είχα βρει έναν πραγματικά όμορφο κόσμο και ήμουν αποφασισμένη να μην τον εγκαταλείψω ποτέ.—Ψαλμός 133:1.

Παρ’ όλα αυτά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αν ήθελα να ζω σ’ εκείνον τον κόσμο θα έπρεπε να κάνω μερικές μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Αφού παρακολούθησα μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και άκουσα να εξηγούνται με σαφήνεια οι Βιβλικές αρχές, αποφάσισα σταθερά να κάνω κάποιες προσαρμογές στη ζωή μου. Εγκατέλειψα το χορό, ο οποίος μέχρι τότε ήταν η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου. Εγκατέλειψα τον άντρα με τον οποίο συζούσα τα περασμένα έξι χρόνια και έκοψα εντελώς κάθε δεσμό με την περασμένη μου ζωή και με το διεφθαρμένο χώρο του θεάματος. Κατέστρεψα επίσης τις διευθύνσεις και τα ενθύμια των ιμπρεσάριων και των δήθεν φίλων.

Μια Καινούρια Ζωή

Εκείνο το διάστημα ήμουν άνεργη και άστεγη, αλλά μάθαινα να θέτω την πλήρη εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά. Επειδή αντιμετώπιζα οικονομικά προβλήματα, πούλησα τα πολύτιμα πράγματά μου—αυτοκίνητο, γούνες, κοσμήματα—πράγματα που πίστευα ότι ήταν σύμβολα της πραγματικής επιτυχίας στη ζωή. Τώρα η κοσμική μου εργασία ήταν να καθαρίζω σκάλες σε πολυκατοικίες και να κάνω καθαριότητα σε διάφορα σπίτια. Ανακάλυψα ότι η πραγματική επιτυχία στη ζωή δεν μετριέται με βάση τα αποκτήματα ή τη θέση που έχει κάποιος, αλλά μόνο από το αν έχει την ευλογία του Ιεχωβά.

Στις 23 Απριλίου 1983 βαφτίστηκα ως μια Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχαν τριγύρω μου φωτογράφοι παρά μόνο συγχριστιανοί μου, οι οποίοι χαίρονταν που καλωσόριζαν ανάμεσά τους έναν καινούριο υμνητή του Ιεχωβά. Λίγο αργότερα πήγα στην Αυστραλία για να βοηθήσω τον αδελφό μου να μάθει τα θαυμάσια πράγματα που είχα μάθει κι εγώ. Παρότι αυτός και τα παιδιά του δεν συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό μου για τη Γραφική αλήθεια, η διαμονή μου στην Αυστραλία αποδείχτηκε πολύ καρποφόρα.

Σύντομα κατάφερα να μπω στην ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα και βρήκα πολλούς Ιταλούς που ζούσαν στην Αυστραλία, οι οποίοι έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή. Με τον καιρό, διεξήγα πολλές προοδευτικές Γραφικές μελέτες. Κατόπιν, το 1985, γύρισα ξανά στην Ιταλία. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να εγκατασταθώ, αλλά τώρα έχω ένα μικρό διαμέρισμα και ζω με μια μικρή σύνταξη, πράγμα το οποίο μού επιτρέπει να υπηρετώ ως ολοχρόνια διάκονος και να παρακολουθώ όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

Επί πολλά χρόνια επιθυμούσα την επιτυχία στο χορό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Νόμιζα ότι η δόξα και η φήμη ήταν το παν. Προσπαθούσα να μιμηθώ κοσμικά είδωλα. Τώρα πόσο διαφορετικά είναι όλα! Ασφαλώς ο χορός είναι κάτι θαυμάσιο, αλλά τώρα έχω ανακαλύψει ότι η πραγματική επιτυχία στη ζωή έρχεται όταν βοηθάμε άλλους να μάθουν για τις θαυμαστές υποσχέσεις του Ιεχωβά Θεού κι όχι όταν ζούμε για την προσωπική μας δόξα.

Περιμένω με εμπιστοσύνη την εκπλήρωση της θαυμαστής υπόσχεσης: ‘Πρόσμενε τον Ιεχωβά και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης της γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί’. (Ψαλμός 37:34· 2 Πέτρου 3:13)—Όπως το αφηγήθηκε η Έντβιζε Σορντέλι.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Εμφανίστηκα σε πασίγνωστες κινηματογραφικές ταινίες, όπως το Πόλεμος και Ειρήνη και το Κβο Βάντις