Γνώρισα Πολλούς Θεούς, Ωσότου Βρήκα τον Αληθινό

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Κρόιντον της Αγγλίας το 1921, και ήμουν το μεγαλύτερο κορίτσι σε μια οικογένεια με τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Όταν ήμουν τριών χρονών, εγώ και κάποια από τα αδέλφια μου αρρωστήσαμε από διφθερίτιδα. Νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο. Ο αδελφός μου, ο Τζόνι, πέθανε, και επειδή δεν ήταν βαφτισμένος, η Αγγλικανική Εκκλησία δεν επέτρεπε να γίνει η κηδεία. Ο πατέρας μου αναστατώθηκε και ζήτησε από έναν κληρικό να πει μια προσευχή όταν θα κατέβαζαν το φέρετρο του Τζόνι στον τάφο. Εκείνος αρνήθηκε.

Η μητέρα μου είπε ότι αυτό ήταν που απομάκρυνε τον πατέρα μου από τη θρησκεία μια για πάντα. Επειδή φοβόταν μήπως συμβεί κάτι σε εμένα ή στις άλλες αδελφές μου, μας πήγε στην εκκλησία και μας βάφτισε κρυφά από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου έγινε ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και μας ενθάρρυνε να διαβάζουμε ύλη σχετική με το διαλεκτικό υλισμό, περιλαμβανομένων βιβλίων του Χάξλεϊ, του Λένιν και του Μαρξ. Στο σπίτι, ο Θεός ποτέ δεν αναφερόταν, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ο πατέρας έλεγε ότι δεν υπάρχει Θεός.

Το 1931, όταν ήμουν περίπου δέκα χρονών, πήγαινα μερικές φορές λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας για να δω τους γονείς του πατέρα μου. Πολλές φορές οι άλλοι κατέκριναν τον παππού μου, όμως τα όμορφα γαλάζια μάτια του σπινθηροβολούσαν και ήταν πάντοτε χαρούμενος. Συνήθως μου έδινε μερικές καραμέλες και κάτι να διαβάσω γυρίζοντας στο σπίτι. Έτρωγα τις καραμέλες και πετούσα εκείνο που μου έδινε να διαβάσω. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί οι άλλοι μιλούσαν αρνητικά για εκείνον.

Στην εφηβεία, έγινα μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας και αργότερα έγινα γραμματέας. Εκφωνούσα ομιλίες στο δημαρχείο και πρόσφερα στο δρόμο την εφημερίδα Πρόκληση (Challenge) σε όποιον ήθελε να ακούσει. Εκείνον τον καιρό, μια φασιστική ομάδα που λέγονταν Μελανοχίτωνες ήταν δραστήριοι και εναντιώνονταν βίαια στον κομμουνισμό. Θυμάμαι ότι, καθώς στεκόμουν στο πεζοδρόμιο και πρόσφερα την Πρόκληση, με πλησίαζαν και μου μιλούσαν κάποιοι Μελανοχίτωνες αποκαλώντας με Σάνσαϊν, ένα παρατσούκλι που εκείνοι μου είχαν δώσει. Τα παλιότερα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος με τα οποία έκανα παρέα έμαθαν ότι οι φασίστες σχεδίαζαν να με δείρουν χρησιμοποιώντας σιδερογροθιές, και γι’ αυτό άρχισαν να μου παρέχουν συνοδεία.

Σε κάποια περίπτωση, μάθαμε ότι οι φασίστες σκόπευαν να κάνουν πορεία στο Ιστ Εντ του Λονδίνου (τότε κατοικούνταν κυρίως από Εβραίους). Μας ζητήθηκε να τους αντιμετωπίσουμε και να πάρουμε μαζί μας σακούλες γεμάτες βόλους, τους οποίους θα πετούσαμε κάτω από τις οπλές των αλόγων των αστυνομικών καθώς θα εφορμούσαν για να χωρίσουν τις αντιμαχόμενες ομάδες. Πολλοί συνελήφθησαν εκείνη τη μέρα, αλλά ευτυχώς εγώ δεν ήμουν ανάμεσά τους, επειδή είχα αποφασίσει να μην πάω.

Η Συνείδησή μου Ξυπνάει

Σε μια άλλη περίπτωση, μου ζητήθηκε να πω κάτι σε μια δημόσια συγκέντρωση το οποίο γνώριζα ότι δεν ήταν αλήθεια. Αρνήθηκα και τότε με ρώτησαν: «Τι σημασία έχει εφόσον θα περάσουμε το μήνυμα;» Εκείνη την περίοδο της ζωής μου άρχισε να με ενοχλεί η συνείδησή μου, και άρχισα να αναρωτιέμαι για ορισμένα πράγματα.

Μια φορά στην αρχή της εφηβείας μου, η μητέρα μου με ενθάρρυνε να παρακολουθήσω μια λειτουργία στην εκκλησία απλώς για να δω πώς ήταν. Θυμάμαι ότι μου είπαν να πάω στην αγία τράπεζα για να εξομολογηθώ για τις αμαρτίες μου. Ενώ ήμουν εκεί, παρατήρησα ότι στο κέντημα που κοσμούσε το κάλυμμα της αγίας τράπεζας υπήρχαν τρεις αλληλένδετοι κύκλοι. Ρώτησα τι αντιπροσώπευαν αυτοί και μου είπαν ότι αντιπροσώπευαν την «Αγία Τριάδα—τον Θεό τον Πατέρα, τον Θεό τον Γιο και τον Θεό το Άγιο Πνεύμα». Σκέφτηκα: ‘Παράξενο. Πιστεύουν σε τρεις θεούς, αλλά ο πατέρας μου λέει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας!’ Όταν τους έκανα επιπρόσθετες ερωτήσεις, μου εξήγησαν ότι το αβγό έχει τρία μέρη αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα αβγό. Ούτε αυτό με ικανοποίησε. Στη συνέχεια μου είπαν ότι έκανα πολλές ερωτήσεις. Πήγα σπίτι μου και είπα στη μητέρα μου ότι δεν ήθελα να ξαναπάω στην εκκλησία, και δεν ξαναπήγα!

Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν ήμουν πλέον ενεργό μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Παντρεύτηκα έναν Καναδό ο οποίος υπηρετούσε στο στρατό, και αποκτήσαμε ένα γιο. Το πρώτο μας σπίτι στο Λονδίνο βομβαρδίστηκε. Μια βόμβα V-1 έπεσε μπροστά στο σπίτι μας ενώ ο γιος μου και εγώ ήμασταν μέσα. Χάσαμε όλα τα υλικά μας αποκτήματα. Θαφτήκαμε στα ερείπια αλλά καταφέραμε τουλάχιστον να σωθούμε. Ο σύζυγός μου βρισκόταν τότε στη Νορμανδία της Γαλλίας.

Τότε περίπου, θυμάμαι ότι συζήτησα με δύο νεαρές γυναίκες και τις ρώτησα: «Αν υπάρχει Θεός, γιατί επιτρέπει όλα αυτά τα παθήματα;» Μου είπαν κάτι σχετικά με το ότι ο Σατανάς είναι ο θεός αυτού του κόσμου. «Ορίστε», σκέφτηκα, «άλλος ένας θεός για τον οποίο δεν γνωρίζω τίποτα!» Στη συνέχεια, με επισκέφτηκε κάποιος νεαρός άντρας. Τον κατέκλυσα με ερωτήσεις, και εκείνος μου είπε ότι έψαχνε για πρόβατα και όχι για κατσίκια. Επειδή δεν γνώριζα την παραβολή του Ιησού, τον ρώτησα τι ήταν: διάκονος ή βοσκός; Πέρασαν μερικά ακόμη χρόνια, και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε. Ο σύζυγός μου επέστρεψε αφού είδε το 95 τοις εκατό του Συντάγματος Πεζικού Σασκατούν στο οποίο ανήκε να χάνεται στον πόλεμο. Εγκατασταθήκαμε σε ένα άλλο σπίτι στο Κρόιντον.

Οι Επισκέψεις των Μαρτύρων

Μια Κυριακή, ήρθαν δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά και χτύπησαν το κουδούνι μας. Ο σύζυγός μου άνοιξε την πόρτα και συζήτησε πολλή ώρα μαζί τους. Είχε πικραθεί με όλες τις θρησκείες εξαιτίας της υποκρισίας που είχε δει στη διάρκεια του πολέμου. Το γεγονός ότι οι Μάρτυρες είχαν κρατήσει ουδέτερη στάση τον εντυπωσίασε. Μου είπε ότι τους προσκάλεσε να ξανάρθουν για να κάνουν μια Γραφική συζήτηση. Ανησύχησα πολύ και ρώτησα τον πατέρα μου πώς έπρεπε να ενεργήσω. Μου είπε πως δεν έπρεπε να ανακατευτώ και ότι, αν ο σύζυγός μου επέμενε να ακολουθήσει αυτή την ανόητη θρησκεία, θα ήταν καλύτερα να ζητήσω διαζύγιο.

Αποφάσισα να παρευρεθώ σε μια συζήτηση για να δω περί τίνος επρόκειτο. Καθήσαμε όλοι μας γύρω από το τραπέζι, και ο Μάρτυρας είπε: «Στο μέλλον θα μπορείτε να αγκαλιάσετε ένα λιοντάρι όπως αγκαλιάζετε ένα σκυλί». ‘Τέρμα, είναι τρελοί’, σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο από ό,τι ειπώθηκε εκείνο το βράδυ. Κατόπιν, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν ήθελα να ξανάρθουν. Κλάψαμε, και συζητήσαμε για το διαζύγιο.

Λίγο καιρό έπειτα από αυτό, μας επισκέφτηκε ένας άλλος Μάρτυρας. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν επίσκοπος περιοχής ο οποίος επισκεπτόταν την τοπική εκκλησία και είχε ακούσει για εμάς. Τον θυμάμαι πολύ καλά. Είχε γαλάζια μάτια και ήταν πολύ καλοσυνάτος και υπομονετικός. Μου θύμιζε τον παππού μου. Έβγαλα έναν κατάλογο με 32 ερωτήσεις που είχα γράψει. «Θα τις συζητήσουμε μία μία», είπε εκείνος, και αρχίσαμε. Με βοήθησε να αντιληφθώ ότι, για να κατανοήσω πλήρως τα όσα λέει η Αγία Γραφή, έπρεπε να τη διαβάσω και να τη μελετήσω. Πρότεινε να έρχεται κάποιος σε τακτική βάση και να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί μας. Συμφώνησα.

Καθώς άρχισα σταδιακά να κατανοώ όσα αφορούσαν τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά Θεό, με έπιαναν τα κλάματα. Θυμάμαι ότι πήγαινα στην κρεβατοκάμαρα και προσευχόμουν στον Ιεχωβά παρακαλώντας τον να με συγχωρήσει και να με βοηθήσει να κατανοήσω την Αγία Γραφή και τους σκοπούς Του. Ο σύζυγός μου, ο γιος μου και εγώ βαφτιστήκαμε το 1951. Ο πατέρας μου συγχύστηκε πολύ όταν το έμαθε αυτό και είπε ότι θα προτιμούσε να είχα πεθάνει παρά να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Υπηρετούμε Εκεί που η Ανάγκη Είναι Μεγαλύτερη

Ο σύζυγός μου αποφάσισε να επιστρέψουμε στον Καναδά, και το 1952 πήγαμε στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας. Ο πατέρας μου αρνήθηκε να με αποχαιρετήσει, και από τότε δεν τον ξαναείδα ούτε είχα νέα του. Αφού ήδη ζούσαμε στο Βανκούβερ αρκετά χρόνια, μας δόθηκε η πρόσκληση να πάμε εκεί που η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως το Κεμπέκ, όπου ο πρωθυπουργός Ντιπλεσί τηρούσε χιτλερική στάση απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το 1958 φορτώσαμε όλα τα υπάρχοντά μας στο αυτοκίνητό μας και πήγαμε στη διεθνή συνέλευση της Νέας Υόρκης. Από εκεί πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Μόντρεαλ του Κεμπέκ, όπου διοριστήκαμε σε μια γαλλική εκκλησία στη Βιλ ντε Ζακ Καρτιέ. Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες ενώ υπηρετούσαμε τον Ιεχωβά στο Κεμπέκ. Μια φορά αναποδογύρισαν το αυτοκίνητό μας, μας πετροβόλησαν και κάποια γυναίκα μας κατέβρεξε με το λάστιχο. Όλα αυτά συνέβησαν σε μια περιοχή που την έλεγαν Μαγώγ.

Κάποια άλλη φορά, περνούσαμε με μια αδελφή έξω από ένα ναό τη στιγμή που οι άνθρωποι έβγαιναν ο ένας πίσω από τον άλλον. Κάποιος μας αναγνώρισε και φώναξε: «Τεμουάν ντε Ζεοβά!» («Μάρτυρες του Ιεχωβά!») Άρχισαν να μας κυνηγάνε, με πρώτο τον ιερέα, αλλά εμείς τρέχαμε πιο γρήγορα από τον όχλο. Πολλές φορές μας συνέλαβαν. Ωστόσο, είχα τη χαρά να βοηθήσω αρκετούς ανθρώπους να μάθουν για τον Ιεχωβά, πολλοί από τους οποίους τον υπηρετούν ακόμα δραστήρια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο εργοδότης του συζύγου μου τον μετέθεσε στο Λος Άντζελες, και υπηρετήσαμε σε κάποια εκκλησία εκεί πάνω από 30 χρόνια. Πόσο χαιρόμασταν που μιλούσαμε για την αλήθεια σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν μετακομίσει στο Λος Άντζελες από όλη τη γη! Είχα το προνόμιο να μελετήσω με ανθρώπους από το Λίβανο, την Αίγυπτο, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Γαλλία και την Ιταλία, για να αναφέρω μόνο μερικές χώρες. Θυμάμαι ότι συνάντησα μια κοπέλα η οποία δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά—ευτυχώς, μιλούσε ο σύζυγός της. Έτσι, ο σύζυγός μου και εγώ μελετούσαμε και με τους δύο μαζί. Αργότερα έκανα ξεχωριστά μελέτη με εκείνη. Χρησιμοποιούσα το βιβλίο Έστω ο Θεός Αληθής στην αγγλική, και εκείνη έβρισκε τα εδάφια στην κινεζική Αγία Γραφή της και απαντούσε στην κινεζική. Κατόπιν, εγώ έλεγα την απάντηση στα αγγλικά, και εκείνη την επαναλάμβανε στα αγγλικά. Τελικά, έμαθε καλά τα αγγλικά, αν και τα μιλάει με βρετανική προφορά. Με χαρά μπορώ να πω ότι τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της είναι τώρα αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά.

Πρόσφατα, μετακομίσαμε στο Τούσον της Αριζόνας, και έχουμε το επιπρόσθετο προνόμιο να βλέπουμε όλα τα μέλη της οικογένειάς μας να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά—μαζί και τα δισέγγονά μας, τα οποία διδάσκονται για τον Μεγαλειώδη Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά.

Παρεμπιπτόντως, συγκινήθηκα όταν έμαθα από τους αδελφούς στο Κρόιντον ότι ο παππούς μου με τα σπινθηροβόλα γαλάζια μάτια ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά.—Όπως το αφηγήθηκε η Κάσι Μπράιτ.