Ευγνώμων γι’ Αυτά που Έχω
Πώς αντιμετωπίζει κάποιος τη ζωή όταν ένα τραγικό γεγονός τον αφήνει ανήμπορο; Βοηθάει καθόλου η ισχυρή πίστη στον Θεό και στις υποσχέσεις του; Πώς θα αντιδράσει η οικογένειά του; Είναι δυνατόν να κρατήσουν όλοι μια θετική στάση; Το άρθρο που ακολουθεί μας εξιστορεί πώς μια οικογένεια αγωνίστηκε για να τα βγάλει πέρα.
Η 1η Ιουνίου 1957 ήταν η τελευταία «φυσιολογική» μέρα της ζωής μου. Είχε ξεκινήσει σαν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα: Σηκώθηκα νωρίς το πρωί και πήγα στη δουλειά μου· δούλευα ξυλοκόπος, στο Ντίαρ Λέικ της Νέας Γης. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά.
Μόλις είχα κόψει ένα δέντρο, όταν ξαφνικά ένας αντίθετος άνεμος του άλλαξε την κατεύθυνση πτώσης. Ήταν πολύ αργά για να ξεφύγω. Το δέντρο, πέφτοντας με δύναμη πάνω στους ώμους μου, με έριξε κάτω και με άφησε αναίσθητο. Αργότερα, όταν συνήλθα, δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Με μετέφεραν στο νοσοκομείο στο Κόρνερ Μπρουκ. Εκτεταμένες εξετάσεις αποκάλυψαν ότι ένα μέρος του νωτιαίου μυελού μου είχε πάθει σοβαρή βλάβη και αυτό απαιτούσε την αφαίρεση τριών σπονδύλων. Έμεινα παράλυτος από το λαιμό και κάτω!
Η Αγάπη Υπερνικάει την Ανικανότητα
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την πλήρη ανικανότητα και απογοήτευση που μπορεί να φέρει μια τέτοια συμφορά. Δεν μπορούσα ούτε να χτενιστώ ούτε να φάω μόνος μου. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα ούτε και να καταλάβω πότε πεινούσα!
Πριν, ήμουν ένας σωματώδης, δυνατός και δραστήριος άντρας. Τώρα, είχα καταντήσει ένας ανήμπορος παράλυτος. Χρειάζονταν πάρα πολλές προσαρμογές για να μπορέσω να αντιμετωπίσω τη ζωή. Πόσα περισσότερα θα μπορούσε να αντέξει ένας άνθρωπος; Τα μετέπειτα χρόνια θα μου έδιναν την απάντηση.
Δεν θα άντεχα αν δεν είχα τη στοργική φροντίδα της συζύγου μου, της Χίλντας. Η Αγία Γραφή, στο εδάφιο Παροιμίαι 18:22, ΜΝΚ ρωτάει: ‘Έχει βρει κάποιος καλή σύζυγο;’ Αν η απάντηση είναι ναι, λέει ότι ‘αυτός έχει βρει κάτι καλό’. Ειλικρινά, η σύζυγός μου ήταν μια ευλογία για μένα και τα εφτά παιδιά μας.
Όταν μου συνέβη το δυστύχημα, το μικρότερο από τα παιδιά μας ήταν 18 μηνών κι έτσι μέχρι τότε η Χίλντα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της με το να τα φροντίζει. Μετά έγινα και εγώ σαν ένα απ’ αυτά κι ακόμα χειρότερος. Εκείνα, τουλάχιστον, όταν τους έκανε μπάνιο και τα έντυνε, έβγαιναν έξω, έτρεχαν και έπαιζαν. Για μένα αυτό ήταν αδύνατο. Όχι, εγώ έπρεπε να μένω στο κρεβάτι.
Εντούτοις, υπήρχαν φορές που βρίσκαμε αιτίες για να γελάσουμε. Για παράδειγμα, η σύζυγός μου συχνά με έβγαζε έξω με την αναπηρική μου πολυθρόνα. Κάποια μέρα, έγερνα και έπεφτα συνέχεια προς τη μια μεριά της πολυθρόνας. Εκείνη με σήκωνε και με στήριζε, αλλά φαινόταν ότι δεν θα τα κατάφερνα να στηριχτώ εκείνη τη μέρα. Η Χίλντα τελικά είπε: «Λίντσεϋ τι συμβαίνει τέλος πάντων;» Το ανακαλύψαμε όταν φτάσαμε σπίτι. Όταν με σήκωσε από την πολυθρόνα μου, είδαμε ένα μεγάλο κουτί πούδρας ακριβώς εκεί που καθόμουν! Αφού η αίσθηση της αφής με είχε εγκαταλείψει, δεν μπόρεσα να το αισθανθώ καθόλου. Έτσι, εφόσον το σώμα μου δεν στηριζόταν σταθερά, έγερνα συνέχεια προς τη μια πλευρά.
Στοργική Βοήθεια
Παρ’ όλη τη δύσκολη κατάστασή μου, η αγάπη του Ιεχωβά Θεού με στήριξε. Τα εδάφια Παροιμίαι 3:5, 6, ΜΝΚ μας συμβουλεύουν να ‘έχουμε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά με όλη μας την καρδιά και εκείνος θα ισιώσει το δρόμο μας’. Τι μεγάλη ευλογία! Αν δεν υπήρχε η αγάπη του Ιεχωβά και η αλήθεια της Αγίας Γραφής, εγώ δεν θα ήμουν ικανός να αντέξω. Αλλά δεν είχα ανέκαθεν την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, υπήρξε καιρός που ούτε καν τον γνώριζα.
Γεννήθηκα το 1911 σ’ ένα μέρος που λέγεται Λιτλ Καταλίνα, στο Τρίνιτι Μπέυ της Νέας Γης. Μεγαλωμένος από θρησκευόμενους γονείς, σεβόμουν την Αγία Γραφή και τη διάβαζα κάπου-κάπου. Καθώς το έκανα αυτό, ερωτήσεις δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου, όπως: ‘Θα μπορούσε πραγματικά ο άνθρωπος να ζήσει στη γη για πάντα, όπως λέει ο Ψαλμός 37:29;’ Για να πάρω απάντηση, πήγα να ρωτήσω τον παπά της ενορίας μου. Η απάντησή του ήταν: «Θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να ‘περάσεις στον άλλο κόσμο’ για να το ανακαλύψεις». Όσο περισσότερες ερωτήσεις έκανα, τόσο περισσότερο ενοχλημένος φαινόταν. Έτσι μου είπε: «Το πρόβλημα μ’ εσένα, Λίντσεϋ, είναι πως κάνεις πολλές ερωτήσεις».
Τις απαντήσεις δεν θα τις έβρισκα παρά μόνο το 1948, τη χρονιά που μετακομίσαμε στην κοινότητα Κόρμακ. Εκεί συνάντησα τον Γκας Μπαρνς και τον Τζακ Κιτς οι οποίοι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πόσο ευχαριστήθηκα όταν αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν απαντήσεις μέσα από την Αγία Γραφή! Ήμουν τόσο ικανοποιημένος, που τον επόμενο χρόνο βαφτίστηκα, συμβολίζοντας έτσι την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά.
Τον ίδιο εκείνο χρόνο, μετακομίσαμε για μια ακόμα φορά πηγαίνοντας τώρα βόρεια, στο Γκους Μπέυ, στο Λαμπραντόρ, όπου έπιασα δουλειά σε βαριά μηχανήματα έργων. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο εργοδότης μου ανακάλυψε πως ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Μέσα σε δυο μήνες απολύθηκα και μου είπαν να φύγω από την πόλη. Αρνήθηκα να το κάνω αυτό. Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι φοβούνταν να δώσουν προσοχή σε κάτι νέο, ακόμα κι αν αυτό το άγγελμα ήταν πολύ παλιότερο απ’ αυτούς.
Ούτε όμως και τα παιδιά μου έμειναν ανενόχλητα. Τα μεταχειρίζονταν άσχημα στο σχολείο, μέχρι που πήγε η αστυνομία στη διεύθυνση του σχολείου και τους υπενθύμισε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν αγωνιστεί και είχαν κερδίσει τις κυριότερες από τις δικαστικές υποθέσεις για θρησκευτική ελευθερία στον Καναδά. Το αποτέλεσμα ήταν να εξασφαλιστεί η θρησκευτική ελευθερία για τα παιδιά μου και για τα παιδιά άλλων θρησκειών.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει σ’ εκείνη την περιοχή. Το 1985 χτίστηκε μια Αίθουσα Βασιλείας ταχείας κατασκευής για τις ανάγκες μιας ακμάζουσας εκκλησίας του λαού του Ιεχωβά, όπου ανήκει και μια από τις κόρες μου.
Βοήθεια για να Υπερνικήσω την Απώλεια
Το 1951 μετακομίσαμε στην πόλη όπου ζούμε μέχρι και σήμερα, στο Ντίαρ Λέικ. Η υπομονή ήταν απαραίτητη εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Αλλά θα έρχονταν καταστάσεις που θα απαιτούσαν ακόμα μεγαλύτερη υπομονή.
Η αγαπημένη μου σύντροφος, η Χίλντα, που είχε πρόβλημα με την καρδιά της, πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1963. Μια κρύα μέρα του χειμώνα παρακολουθούσα από την αναπηρική πολυθρόνα μου καθώς την κατέβαζαν μέσα στο χώμα. Η μοναξιά που ένιωσα φαινόταν αβάσταχτη. Τι θα έκανα τώρα; Εγώ ήμουν τελείως ανήμπορος να φροντίσω τον εαυτό μου, πόσο μάλλον την οικογένειά μου.
Ο Ιεχωβά, όμως, είναι πιστός και πάντοτε μας βρίσκει κάποια διέξοδο αν εμπιστευόμαστε σ’ αυτόν. (1 Κορινθίους 10:13) Οι δούλοι του, οι χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μου, με παρηγόρησαν και με ενδυνάμωσαν για να συνεχίσω. Η κόρη μου Υβόν ανάλαβε να με φροντίζει. Και τι ευλογία ήταν αυτή για μένα!
Αν και η Υβόν έχει να περιποιηθεί τη δική της οικογένεια, ωστόσο φροντίζει και για τις ανάγκες μου. Το κοντινότερο νοσοκομείο απέχει 50 χιλιόμετρα. Πολλές φορές η κόρη μου χρειάστηκε να με πάει εκεί για θεραπεία. Όταν τα προβλήματα της υγείας μου γίνονται σοβαρά, πηγαίνω αεροπορικώς στο νοσοκομείο Σαιν Τζόουνς, περίπου 640 χιλιόμετρα μακριά. Η Υβόν πάντοτε με συνοδεύει.
Επειδή το σώμα μου είναι ανίκανο να λειτουργήσει σωστά, σοβαρές ασθένειες μ’ έχουν καταβάλει, κατά καιρούς. Έχουν αφαιρεθεί πέτρες από τα νεφρά μου· διάφορες μολύνσεις συχνά απαιτούσαν χειρουργική επέμβαση· μερικές φορές έπαθα έλκη κατάκλισης που με κράτησαν μήνες στο νοσοκομείο κι ακόμα περισσότερους μήνες κρεβατωμένο στο σπίτι—μερικά απ’ αυτά τα έλκη απαιτούσαν πλαστικές εγχειρήσεις· τα εντερικά προβλήματα απαίτησαν μια εγχείρηση για τη δημιουργία παρά φύση έδρας στο παχύ έντερο· μέχρι και ο διαβήτης έκανε την εμφάνισή του.
Συχνά δημιουργήθηκαν ζητήματα για τη μετάγγιση αίματος. Τελικά όμως οι γιατροί συμφωνούσαν να με χειρουργήσουν χωρίς αίμα. Με την επιδεξιότητα και τη φροντίδα τους, τα πήγα πολύ καλά χωρίς μετάγγιση.—Πράξεις 15:29.
Η κόρη μου, ο σύζυγός της και όλη η οικογένεια με έχουν βοηθήσει να ξεπερνώ όλες μου τις δυσκολίες, με το να σηκώνονται τη νύχτα για να με φροντίσουν, με το να με ταΐζουν, να με πλένουν, να μου αλλάζουν ρούχα, να με πηγαίνουν στις χριστιανικές συναθροίσεις και συνελεύσεις όπου ενδυναμώνομαι πνευματικά. Μερικές φορές παίρνω μέρος στο πρόγραμμα κάποιας συνέλευσης. Τα στοργικά παιδιά είναι σίγουρα μια πλούσια ευλογία από τον Ιεχωβά!—Ψαλμός 127:3.
Είμαι Ευγνώμων για Πολλά Πράγματα
Ναι, είμαι ευγνώμων για πολλά πράγματα. Ενώ το σώμα μου είναι αδρανές, το μυαλό μου είναι άγρυπνο, και μπορώ να μιλάω. Χρησιμοποιώ αυτή την ικανότητά μου για να γνωστοποιώ το όνομα και τους σκοπούς του Ιεχωβά σ’ εκείνους που θέλουν να ακούσουν μέσα στα νοσοκομεία—γιατρούς, νοσοκόμες, ασθενείς, κληρικούς που επισκέπτονται τα νοσοκομεία και φίλους που έρχονται να με δουν.
Επίσης, έχω φτάσει να μπορώ να κυκλοφορώ με μια αναπηρική πολυθρόνα, που κινείται με δυο μπαταρίες των 12 βολτ, την οποία οδηγώ από ένα διακόπτη που βρίσκεται στο μπράτσο της. Κατά καιρούς, όταν είμαι έξω με την αναπηρική πολυθρόνα, συναντώ φίλους και γείτονες και έτσι μου δίνονται περαιτέρω ευκαιρίες να μιλήσω σ’ αυτούς για τους σκοπούς του Ιεχωβά. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να το κάνω αυτό.
Αρκετά από τα παιδιά μου έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον Ιεχωβά και αυτά με τη σειρά τους εκπαιδεύουν τα δικά τους παιδιά να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Η σύζυγός μου ήταν μια βαφτισμένη λάτρης του Ιεχωβά, και η μητέρα μου που βαφτίστηκε σε ηλικία 75 χρονών, υπηρέτησε τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό της.
Τώρα, περιμένω με ανυπομονησία τη μέρα που ‘ο Θεός θα είναι μαζί με το λαό του και θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια’ και όταν ‘ο χωλός θα πηδάει όπως το ελάφι’.—Αποκάλυψις 21:3, 4, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση· Ησαΐας 35:5, 6.
Τότε, τέλεια ειρήνη θα καλύπτει τη γη και εκείνοι που υποτάσσονται στην κυριαρχία του Θεού θα αποκομίσουν τα οφέλη. Η Αγία Γραφή υπόσχεται: «Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη». Για πόσο καιρό; «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα».—Ψαλμός 37:11, 29· 72:7.
Αυτά είναι θαυμάσια πράγματα στα οποία να αποβλέπει κανείς. Και η χαρά μου θα ολοκληρωθεί όταν στο νέο σύστημα του Ιεχωβά ακόμα και ‘όλοι οι πεθαμένοι στα μνήματα θα αναστηθούν’.—Ιωάννης 5:28, 29, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.
Καθώς βρίσκομαι ξαπλωμένος εδώ, έχω την ευκαιρία μέρα με τη μέρα να ανασκοπώ τη ζωή μου και να βλέπω αν ωφελήθηκα με κάποιον τρόπο. Μπορώ να πω χωρίς κανένα δισταγμό ότι τα οφέλη που έχω αποκομίσει είναι πολλά. Η πνευματικότητά μου αυξήθηκε σημαντικά. Έμαθα πόσο πολύ πρέπει να στηρίζομαι στον Ιεχωβά. Αντί να παραπονιέμαι για τις συμφορές της ζωής μου ή γι’ αυτά που μπορεί να στερούμαι, έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω. Επίσης, έχει μεγαλώσει η εκτίμησή μου για τη στοργική μου οικογένεια.
Έτσι, είμαι αληθινά ευγνώμων γι’ αυτά που έχω τώρα και περιμένω ανυπόμονα να εκπληρωθεί η θαυμάσια ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας—ζωή στο νέο σύστημα του Θεού. Τότε θα έχω τέλεια υγεία. Τι ευτυχισμένη μέρα θα είναι εκείνη!—Όπως το αφηγήθηκε ο Λίντσεϋ Στηντ.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]
Ο θάνατος της αγαπημένης μου συζύγου απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη υπομονή
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]
Τα στοργικά παιδιά είναι σίγουρα μια ευλογία από τον Ιεχωβά