Βιογραφία

Η Υπηρεσία του Ιεχωβά—Τιμή και Προνόμιο Πέρα από Κάθε Σύγκριση

Αφήγηση από τη Ζίρα Στάιγκερς

Ο σύζυγός μου, ο οποίος υπήρξε ο πιστός μου σύντροφος στην ολοχρόνια διακονία, πέθανε το 1938. Έμεινα μόνη μου να φροντίζω ένα βρέφος και έναν δεκάχρονο γιο. Παρότι λαχταρούσα ακόμη να υπηρετήσω ως ολοχρόνια διάκονος, πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο για τα νεανικά μου χρόνια προτού σας εξηγήσω πώς τα κατάφερα.

ΛΙΓΟ μετά τη γέννησή μου στις 27 Ιουλίου 1907, στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, οι γονείς μου μετακόμισαν με εμένα και τα τρία αδέλφια μου στην Τζόρτζια. Σύντομα έπειτα από αυτό, πήγαμε στο Τενεσί και κατόπιν στην περιοχή της Τάμπα, στη Φλόριντα. Ενόσω ήμασταν εκεί, το 1916, είδα το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας», μια παρουσίαση με εικόνα και ήχο. Η κινηματογραφική βιομηχανία έκανε τότε τα πρώτα της βήματα, και γι’ αυτό άρεσε σε όλους το «Φωτόδραμα»!

Οι γονείς μου ήταν τακτικοί αναγνώστες της Σκοπιάς και άλλων Γραφικών εντύπων. Παρότι στον πατέρα μου άρεσαν τα εν λόγω έντυπα, εκείνον τον καιρό δεν συναναστρεφόταν ενεργά με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η μητέρα μου, όμως, έπαιρνε εμάς τα παιδιά στις συναθροίσεις. Μάλιστα, λίγο καιρό αφότου μετακομίσαμε στο Νάιλς του Μίσιγκαν, διανύαμε σε τακτική βάση δεκαπέντε και πλέον χιλιόμετρα με τρένο μέχρι το Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα για να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις.

Τελικά, στις 22 Ιουλίου 1924, βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά. Λίγο αργότερα, η μητέρα μου τακτοποίησε τις υποθέσεις της για να γίνει βιβλιοπώλης διάκονος, όπως αποκαλούνταν τότε οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το εξαιρετικό της παράδειγμα, καθώς και το παράδειγμα των άλλων βιβλιοπωλών διακόνων, ενστάλαξε μέσα μου την επιθυμία να αναλάβω αυτό το έργο.

Βρίσκω Σύντροφο

Ενόσω παρακολουθούσα μια μεγάλη συνέλευση στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα το 1925, γνώρισα τον Τζέιμς Στάιγκερς, ο οποίος ήταν από το Σικάγο. Ο Τζέιμς με εντυπωσίασε αμέσως καθώς ήταν ενθουσιώδης υπηρέτης του Ιεχωβά. Εγώ έμενα περίπου 160 χιλιόμετρα μακριά από το Σικάγο, γι’ αυτό δεν ήταν εύκολο να επισκεπτόμαστε ο ένας τον άλλον. Τότε υπήρχε μόνο μία εκκλησία σε εκείνη τη μεγαλούπολη, οι δε συναθροίσεις διεξάγονταν σε ένα νοικιασμένο ανώγειο. Ο Τζέιμς μού έγραφε συχνά για να με ενθαρρύνει πνευματικά. Παντρευτήκαμε το Δεκέμβριο του 1926 και, περίπου έναν χρόνο μετά, γέννησα τον πρώτο μας γιο, τον Έντι.

Λίγο αργότερα, ο Τζέιμς και εγώ αρχίσαμε το σκαπανικό μαζί. Υπηρετήσαμε σε οχτώ πολιτείες—Μίσιγκαν, Λουιζιάνα, Μισισιπή, Νότια Ντακότα, Αϊόβα, Νεμπράσκα, Καλιφόρνια και Ιλινόις—περνώντας τα πιο ευχάριστα χρόνια της ζωής μας. Μόνο όταν ο Τζέιμς αρρώστησε διακόπηκαν εκείνες οι ευτυχισμένες μέρες που ζούσαμε ως οικογένεια.

Λόγω των οικονομικών συνεπειών της ασθένειας του Τζέιμς, επιστρέψαμε στο Σικάγο το 1936 για να μείνουμε με την πεθερά μου, η οποία ήταν επίσης Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κατά τα τελευταία στάδια της ασθένειας του Τζέιμς, ενόσω εγώ ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας, δούλευα σε κάποιο κυλικείο με μισθό 1 δολάριο την ημέρα. Η αγαπημένη μου πεθερά φρόντιζε να έχουμε άφθονη τροφή, και δεν δεχόταν ούτε δεκάρα για αντάλλαγμα. Μας φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Ο Τζέιμς ήταν άρρωστος επί δύο χρόνια μέχρι που πέθανε από εγκεφαλίτιδα, μια φλεγμονή του εγκεφάλου. Αυτό συνέβη τον Ιούλιο του 1938. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του, δεν μπορούσε να οδηγήσει ούτε να συμμετάσχει στη διακονία από πόρτα σε πόρτα, αλλά δεν έχανε ποτέ ευκαιρία για να δίνει μαρτυρία σε άλλους. Για να συμβάλω οικονομικά στη συντήρηση της οικογένειάς μας, διέκοψα την ολοχρόνια διακονία. Κατάφερνα να βρίσκω διάφορες εργασίες, καθεμιά από τις οποίες διαρκούσε μόνο για λίγο καιρό.

Ο γιος μας ο Μπόμπι γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1938, μόλις οχτώ μέρες μετά το θάνατο του πατέρα του. Ωστόσο, η πεθερά μου δεν με άφησε να πάω στο κρατικό νοσοκομείο. Αντίθετα, διευθέτησε να πάω σε καλύτερο νοσοκομείο και να με φροντίσει ο δικός της γιατρός. Επιπλέον, πλήρωσε όλους τους λογαριασμούς, μια έκφραση Χριστιανικής αγάπης που εκτίμησα βαθιά.

Επιστροφή στην Ολοχρόνια Διακονία

Συνεχίσαμε να μένουμε με την πεθερά μου μέχρις ότου ο Μπόμπι έκλεισε τα 2, ενώ ο Έντι ήταν 12 χρονών. Παρότι έπρεπε να προσαρμοστώ στις καινούριες μου περιστάσεις, εξακολουθούσα να επιθυμώ διακαώς να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρόνια. Στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, στη συνέλευση του 1940, γνώρισα ένα ζευγάρι σκαπανέων οι οποίοι με παρότρυναν να πάω στη Νότια Καρολίνα για να κάνω σκαπανικό. Γι’ αυτό, αγόρασα μια Πόντιακ του 1935 αντί 150 δολαρίων και έκανα ετοιμασίες για να μετακομίσω εκεί. Το 1941, το έτος κατά το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δυο μου παιδιά και εγώ κατευθυνθήκαμε προς τα νότια, και άρχισα πάλι την ολοχρόνια διακονία.

Όταν μετακομίσαμε στη Νότια Καρολίνα, πήγαμε πρώτα στο Κάμντεν, μετά στο Λιτλ Ρίβερ και κατόπιν στο Κόνγουεϊ. Στο Κόνγουεϊ απέκτησα ένα μικρό τροχόσπιτο. Ένας καλοσυνάτος βενζινοπώλης μου έδωσε την άδεια να σταθμεύω κοντά στο πρατήριό του, να συνδεθώ με τη δική του παροχή φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού και να χρησιμοποιώ την τουαλέτα του πρατηρίου του. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, γινόταν διανομή βενζίνης με δελτίο, και έτσι δεν μπορούσα να εξασφαλίζω καύσιμα. Γι’ αυτό, αγόρασα ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο. Κατόπιν, το 1943, όταν φαινόταν αδύνατον να συνεχίσω το σκαπανικό επειδή είχαμε ξεμείνει από χρήματα, κλήθηκα να κάνω ειδικό σκαπανικό. Με αυτόν τον τρόπο, λάβαινα ένα μηνιαίο επίδομα για να καλύπτω τα έξοδά μου. Στο διάβα των ετών, ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ!

Δεν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες στο Κόνγουεϊ εκείνον τον καιρό, και ήταν δύσκολο για τα παιδιά και για εμένα να πηγαίνουμε στη διακονία μόνοι μας. Γι’ αυτό, ζήτησα μέσω επιστολής να μου στείλουν μια άλλη ειδική σκαπάνισσα για να συνεργαζόμαστε στο έργο, και το 1944 ευλογήθηκα με μια θαυμάσια συνεργάτιδα—την Ίντιθ Γουόκερ! Υπηρετήσαμε μαζί σε διάφορους διορισμούς επί 16 χρόνια. Έπειτα, εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας, εκείνη αναγκάστηκε δυστυχώς να επιστρέψει στο Οχάιο.

Αξέχαστες Ευλογίες

Έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη 13χρονη Αλμπέρθα, η οποία ζούσε στο Κόνγουεϊ και φρόντιζε την ανάπηρη γιαγιά της και τους δύο μικρότερους αδελφούς της. Της άρεσαν οι Γραφικές αλήθειες που της μετέδιδα και ήθελε να μιλάει και σε άλλους για αυτές. Ανέπτυξε και η ίδια βαθιά εκτίμηση για την υπηρεσία σκαπανέα και άρχισε το σκαπανικό όταν τελείωσε το λύκειο το 1950. Έπειτα από 57 και πλέον χρόνια, εξακολουθεί να βρίσκεται στην ολοχρόνια διακονία!

Το 1951, η Ίντιθ και εγώ διοριστήκαμε να υπηρετήσουμε για λίγο στο Ροκ Χιλ της Νότιας Καρολίνας, όπου ζούσαν ελάχιστοι Μάρτυρες. Κατόπιν υπηρετήσαμε στο Έλμπερτον της Τζόρτζια επί τρία χρόνια. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στη Νότια Καρολίνα, όπου παρέμεινα από το 1954 μέχρι το 1962. Στη Γουαλχάλα γνώρισα μια ηλικιωμένη γυναίκα με προβλήματα ακοής ονόματι Νέτι, η οποία ζούσε μόνη της σε κάποια αγροτική περιοχή. Για να κάνουμε Γραφική μελέτη, εκείνη διάβαζε μια παράγραφο του εντύπου, εγώ της έδειχνα την ερώτηση αυτής της παραγράφου στο κάτω μέρος της σελίδας και στη συνέχεια εκείνη έδειχνε την απάντηση στην παράγραφο.

Όταν δεν καταλάβαινε κάτι, έγραφε την ερώτησή της σε ένα κομμάτι χαρτί και εγώ έγραφα την απάντηση από κάτω. Με τον καιρό, η εκτίμηση της Νέτι για τη Γραφική αλήθεια αυξήθηκε τόσο πολύ ώστε άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις και να συμμετέχει στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Κήρυττε μόνη της, αλλά εγώ βρισκόμουν πάντοτε κάπου κοντά της, συνήθως στην απέναντι πλευρά του δρόμου, έτοιμη να της συμπαρασταθώ σε περίπτωση που χρειαζόταν βοήθεια.

Ενόσω ήμουν στη Γουαλχάλα, το παλιό μου αυτοκίνητο χάλασε. Μου δόθηκε η ευκαιρία να αγοράσω ένα αυτοκίνητο αντί 100 δολαρίων, αλλά δεν είχα χρήματα. Επικοινώνησα με κάποιον Μάρτυρα ο οποίος είχε δική του επιχείρηση και εκείνος μου δάνεισε τα 100 δολάρια. Λίγο αργότερα, έλαβα ένα απροσδόκητο γράμμα από την αδελφή μου η οποία μου έλεγε ότι τα αδέλφια μου είχαν μόλις ανακαλύψει πως, όταν πέθανε ο πατέρας μας, είχε αφήσει μερικά χρήματα σε κάποια τράπεζα. Συζήτησαν τι θα έκαναν με αυτά και όλοι συμφώνησαν να τα στείλουν σε εμένα. Το ποσό ήταν 100 δολάρια!

Σκαπανικό Μαζί με τους Γιους Μου

Κατά τα νεανικά τους χρόνια, ο Έντι και ο Μπόμπι ήταν πάντοτε μαζί μου στο έργο κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα. Εκείνες τις μέρες, οι άνθρωποι γενικά δεν είχαν προβλήματα με τα ναρκωτικά, και οι ανήθικες επιρροές δεν ήταν τόσο ισχυρές. Το γεγονός ότι κρατούσαμε τη ζωή μας απλή και εστιάζαμε την προσοχή μας στο έργο κηρύγματος με βοήθησε να αποφύγω πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς σήμερα καθώς ανατρέφουν τα παιδιά τους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Ο Έντι πήγε σχολείο στο Κάμντεν μέχρι τη δευτέρα γυμνασίου, και μετά ήθελε να κάνει σκαπανικό μαζί μου. Κάναμε σκαπανικό μαζί επί μερικά χρόνια. Κατόπιν θέλησε να εργαστεί στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου υπηρέτησε από το 1947 ως το 1957. Το 1958 παντρεύτηκε την Αλμπέρθα, με την οποία έκανα προηγουμένως Γραφική μελέτη, και έγιναν συνεργάτες στο σκαπανικό. Τι χαρά νιώσαμε όταν το 2004 παρακολουθήσαμε και οι τρεις μαζί τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα!

Θυμάμαι ότι κάποια μέρα πριν από πολλά χρόνια άκουσα τον μικρό Μπόμπι να προσεύχεται στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να βρω αρκετή βενζίνη για να μπορέσω να πάω με το αυτοκίνητο στις μελέτες μου. Σε όλη τη ζωή του, ο Μπόμπι εκδήλωνε αγάπη για τη διακονία και απόλαυσε τη διακονία σκαπανέα αρκετά χρόνια. Δυστυχώς, ο Μπόμπι έζησε και αυτός μια οικογενειακή τραγωδία. Το 1970 έχασε τη σύζυγό του ύστερα από μόλις 22 μήνες γάμου, όταν αυτή πέθανε στη γέννα μαζί με τα δίδυμα μωρά τους. Ο Μπόμπι και εγώ μέναμε ανέκαθεν κοντά ο ένας στον άλλον και απολαμβάνουμε πολύ στενή σχέση.

Συνεχίζω το Σκαπανικό!

Το 1962 διορίστηκα στην τωρινή μου εκκλησία στο Λάμπερτον, στη Βόρεια Καρολίνα, και εξακολουθώ να βρίσκομαι εδώ ύστερα από 45 χρόνια. Συνέχισα να οδηγώ για αρκετό καιρό μετά τα 80 μου. Μια οικογένεια Μαρτύρων που μένει κοντά μου με παίρνει τώρα στις συναθροίσεις και στο έργο κηρύγματος.

Αν και έχω περιπατητήρα καθώς και αναπηρικό καροτσάκι, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ κανένα από τα δύο, εφόσον μπορώ να περπατώ χωρίς βοήθεια. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά γιατί ως τώρα είχα εξαιρετική υγεία, και μόνο τελευταία αντιμετώπισα κάποια προβλήματα με τα μάτια μου. Ποτέ δεν χάνω συναθροίσεις, εκτός αν είμαι πολύ άρρωστη, και συνεχίζω να υπηρετώ ως τακτική σκαπάνισσα με περιορισμούς υγείας.

Έχοντας υπηρετήσει χαρούμενα ως σκαπάνισσα επί 70 και πλέον χρόνια, μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου.a Αντιλαμβάνομαι ότι ποτέ δεν ήμουν πολύ ευφυής ούτε εργαζόμουν πολύ γρήγορα, αλλά ο Ιεχωβά γνωρίζει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Είμαι πολύ ευγνώμων για το ότι εκείνος γνωρίζει τις προσπάθειές μου και για το ότι με έχει χρησιμοποιήσει.

Πιστεύω ότι το να υπηρετούμε τον Ιεχωβά όσο το δυνατόν πληρέστερα είναι σημαντικό επειδή οφείλουμε τα πάντα σε αυτόν. Όσο μου το επιτρέπουν οι περιστάσεις μου, δεν θα επιλέξω άλλη υπηρεσία εκτός από το σκαπανικό. Τι υπέροχο προνόμιο είναι αυτό! Προσεύχομαι να με χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά σε όλη την αιωνιότητα.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο σύζυγός μου και εγώ χρησιμοποιούσαμε αυτό το όχημα στο έργο βιβλιοπώλη διακόνου

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Με τους γιους μου το 1941

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τον Έντι και τον Μπόμπι πρόσφατα