Εκθέσεις από Διαγγελείς της Βασιλείας

«Για τον Θεό τα Πάντα Είναι Δυνατά»

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ λόγια, που αναφέρονται στο εδάφιο Ματθαίος 19:26, αποδείχτηκαν αληθινά για μια κοπέλα στη Βενεζουέλα. Αφού έμαθε να θέτει πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, μπόρεσε να υπερπηδήσει ένα σοβαρό πρόβλημα. Η ίδια αφηγείται:

«Η γιαγιά μου ήταν πολύ καλοσυνάτη και στοργική. Δυστυχώς πέθανε όταν ήμουν μόλις 16 χρονών. Ο θάνατός της ήταν τρομερό πλήγμα για εμένα. Έχασα την ισορροπία μου και δεν ήθελα ούτε να βγω από το σπίτι στην αυλή. Τελικά κλείστηκα σχεδόν εντελώς στον εαυτό μου.

»Δεν πήγαινα στο σχολείο ούτε δούλευα. Απλώς έμενα στο δωμάτιό μου. Μόνη και χωρίς φίλους, υπέφερα από βαριά κατάθλιψη. Ένιωθα τελείως άχρηστη και ήθελα να πεθάνω και να βάλω ένα τέρμα σε όλα αυτά. Ρωτούσα συνεχώς τον εαυτό μου: “Γιατί υπάρχω;”

»Η μητέρα μου έπαιρνε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! από κάποια νεαρή Μάρτυρα του Ιεχωβά ονόματι Γκιζέλα. Μια μέρα, η μητέρα μου είδε την Γκιζέλα να περνάει έξω από το σπίτι μας και τη ρώτησε αν μπορούσε να με βοηθήσει. Η Γκιζέλα είπε ότι θα προσπαθήσει, αλλά εγώ αρνήθηκα να τη δω. Αυτό δεν αποθάρρυνε την Γκιζέλα. Μου έγραψε ένα γράμμα λέγοντάς μου ότι ήθελε να είναι φίλη μου και ότι κάποιος πολύ πιο σημαντικός από την ίδια ήθελε και εκείνος να είναι φίλος μου. Αυτό το πρόσωπο, είπε, ήταν ο Ιεχωβά Θεός.

»Αυτό με άγγιξε, και έτσι απάντησα στο γράμμα της. Αλληλογραφούσαμε επί τρεις μήνες. Μόνο ύστερα από πολλές παροτρύνσεις και παρακλήσεις από την Γκιζέλα βρήκα τελικά το κουράγιο να τη συναντήσω. Στην πρώτη μας συνάντηση, η Γκιζέλα έκανε μαζί μου Γραφική μελέτη χρησιμοποιώντας το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Μετά τη μελέτη, με προσκάλεσε να παρακολουθήσω μια συνάθροιση στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Αυτό με αιφνιδίασε. Δεν είχα βγει από το σπίτι επί τέσσερα χρόνια, και η σκέψη να βρεθώ στο δρόμο με τρομοκρατούσε.

»Η Γκιζέλα ήταν πολύ υπομονετική μαζί μου. Με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κανένας φόβος και ότι θα με συνόδευε στη συνάθροιση. Τελικά δέχτηκα. Όταν φτάσαμε στην Αίθουσα Βασιλείας, άρχισα να τρέμω και να ιδρώνω. Δεν μπορούσα να χαιρετήσω κανέναν. Εντούτοις, συμφώνησα να συνεχίσω να παρακολουθώ τις συναθροίσεις, και η Γκιζέλα ερχόταν με συνέπεια να με πάρει κάθε εβδομάδα.

»Για να με βοηθήσει να ξεπεράσω τη νευρικότητά μου, η Γκιζέλα με πήγαινε στις συναθροίσεις πολύ νωρίς. Στεκόμασταν κοντά στην πόρτα και χαιρετούσαμε τον καθένα μόλις ερχόταν. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπιζα μόνο ένα ή δύο άτομα κάθε φορά, και όχι μια ολόκληρη ομάδα μεμιάς. Όταν ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το αντέξω, η Γκιζέλα μού ανέφερε το εδάφιο Ματθαίος 19:26: “Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατον, αλλά για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά”.

»Αν και δεν ήταν εύκολο, τελικά μπόρεσα να παρακολουθήσω μια ακόμη πιο μεγάλη σύναξη σε κάποια συνέλευση περιοχής. Τι τεράστιο βήμα ήταν αυτό για εμένα! Το Σεπτέμβριο του 1995, βρήκα το θάρρος να πω στους πρεσβυτέρους ότι ήθελα να συμμετέχω στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Έξι μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1996, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

»Όταν κάποιος με ρώτησε πρόσφατα πώς βρήκα το κουράγιο να το κάνω αυτό, απάντησα: “Η επιθυμία που έχω να ευαρεστώ τον Ιεχωβά είναι μεγαλύτερη από το φόβο μου”. Αν και εξακολουθώ κατά καιρούς να αντιμετωπίζω κρίσεις κατάθλιψης, η χαρά μου αυξάνεται καθώς υπηρετώ ως τακτική σκαπάνισσα. Κοιτώντας πίσω, πρέπει να συμφωνήσω με την Γκιζέλα. Τώρα έχω έναν Φίλο που ενδιαφέρεται για εμένα και ο οποίος “μου δίνει δύναμη”».—Φιλιππησίους 4:13.

[Εικόνες στη σελίδα 8]

«Η επιθυμία που έχω να ευαρεστώ τον Ιεχωβά είναι μεγαλύτερη από το φόβο μου»