Έτσι, ο Πίτερ Μπράιντλ και ο Φρεντ Σμέντλι, απόφοιτοι της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ, έλαβαν θερμή υποδοχή κατά την άφιξή τους το 1949.

Αναλογιζόμενος τις πρώτες του εντυπώσεις από την άφιξή του στη Μαλάουι έπειτα από ένα κοπιαστικό ταξίδι με τρένο από το λιμάνι του Μπέιρα, στη Μοζαμβίκη, ο Πίτερ Μπράιντλ λέει: «Όταν τελικά φτάσαμε στον ποταμό Σίρε, μόλις άρχιζε να σουρουπώνει. Ολόγυρα πετούσαν μεγάλα σκαθάρια. Μαζεύονταν γύρω από τις λάμπες, κρύβοντας εντελώς το φως τους. Περπατούσαν στο λαιμό σου, μπαινοβγαίνοντας στα ρούχα σου. Είπα στον Ιεχωβά: “Δεν το αντέχω αυτό. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Δεν θα τα καταφέρω!” Κατόπιν διασχίσαμε τον ποταμό και μπήκαμε στο τρένο που βρισκόταν στο σταθμό. Τα φώτα του ήταν παρά πολύ χαμηλά. Γρήγορα κατάλαβα το λόγο—για να μην μπαίνουν μέσα εκείνα τα έντομα. Μας πρόσφεραν γεύμα, με πρώτο πιάτο σούπα. Μετά δυσκολίας μπορούσε να δει κανείς αυτόν που καθόταν απέναντί του—τόσο χαμηλά ήταν τα φώτα. Καθώς τρώγαμε τη σούπα, τη ρουφούσαμε με σχεδόν κλειστό το στόμα μας για να μην μπουν μέσα τα έντομα, και εγώ έλεγα στον Ιεχωβά: “Σε παρακαλώ, αυτό παραείναι δύσκολο να το αντέξω. Δεν θα τα καταφέρω!”»

Σε ένα μεταγενέστερο ταξίδι στην ίδια περιοχή, ο αδελφός Μπράιντλ είχε δυσκολίες καθώς εκφωνούσε μια δημόσια ομιλία. Γιατί; Ο ίδιος εξηγεί: «Αυτό που συνέβαινε με τα κουνούπια ήταν απίστευτο. Καθώς εκφωνούσα μια ομιλία κάποιο απόγευμα, είχα βάλει τα μπατζάκια του παντελονιού μου μέσα στις κάλτσες μου. Πάνω στο κεφάλι μου είχα μια πετσέτα την οποία σφήνωσα στο πουκάμισό μου. Στα μανίκια μου είχα βάλει λαστιχάκια, και έτσι μόνο τα χέρια μου και το πρόσωπό μου ήταν εκτεθειμένα. Εκφωνούσα την ομιλία μέσω διερμηνέα. Έλεγα μια πρόταση και κατόπιν έδιωχνα τα κουνούπια από το πρόσωπό μου. Έπειτα τα έδιωχνα από τα χέρια μου και τα ξαναέδιωχνα από το πρόσωπό μου. Όταν τελείωνε ο διερμηνέας, έλεγα την επόμενη πρόταση και κατόπιν έκανα τα ίδια από την αρχή».