«Ο προμετωπιαίος φλοιός . . . σχετίζεται πολύ με τη διαδικασία της σκέψης, τη νοημοσύνη, τα κίνητρα και την προσωπικότητα. Συσχετίζει εμπειρίες που είναι απαραίτητες για τη δημιουργία αφηρημένων ιδεών, κρίσης, επιμονής, προγραμματισμού, ενδιαφέροντος για τους άλλους και συνείδησης. . . . Οι διαδικασίες οι οποίες συντελούνται σε αυτή την περιοχή είναι εκείνες που καθιστούν τους ανθρώπους διαφορετικούς από άλλα ζώα». (Ανατομία και Φυσιολογία του Ανθρώπου [Human Anatomy and Physiology], της Μάρεμπ) Αναμφίβολα, μπορούμε να διακρίνουμε αυτή τη διαφορά αν παρατηρήσουμε τα επιτεύγματα του ανθρώπου σε τομείς όπως τα μαθηματικά, η φιλοσοφία και το δίκαιο, οι οποίοι σχετίζονται κυρίως με τον προμετωπιαίο φλοιό.

Γιατί έχουν οι άνθρωποι μεγάλο και ευέλικτο προμετωπιαίο φλοιό, ο οποίος συντελεί στην ύπαρξη ανώτερων διανοητικών λειτουργιών, ενώ στα ζώα αυτή η περιοχή είναι υποτυπώδης ή ανύπαρκτη; Η αντίθεση είναι τόσο μεγάλη ώστε οι βιολόγοι που ισχυρίζονται ότι εξελιχθήκαμε μιλούν για τη «μυστηριώδη ξαφνική αύξηση του μεγέθους του εγκεφάλου». Ο καθηγητής βιολογίας Ρίτσαρντ Φ. Τόμσον, σχολιάζοντας το ασυνήθιστα μεγάλο μέγεθος του εγκεφαλικού φλοιού μας, παραδέχεται: «Μέχρι τώρα δεν έχουμε κατανοήσει με σαφήνεια γιατί συνέβη αυτό». Μήπως ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με έναν εγκέφαλο που έχει ασύγκριτες δυνατότητες;

[Πλαίσιο στη σελίδα 54]

«Ο εγκέφαλος του ανθρώπου αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τον [εγκεφαλικό] φλοιό. Ο εγκέφαλος ενός χιμπαντζή, παραδείγματος χάρη, έχει και αυτός φλοιό, αλλά σε πολύ μικρότερη αναλογία. Ο φλοιός μάς επιτρέπει να σκεφτόμαστε, να θυμόμαστε και να φανταζόμαστε. Ουσιαστικά, το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι το οφείλουμε στο φλοιό μας».—Εντοάρντο Μποντσινέλι, διευθυντής έρευνας στη μοριακή βιολογία, Μιλάνο, Ιταλία.