ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΚΑΙ “ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΑΣ ΕΝΟΧΗ ΑΙΜΑΤΟΣ”

9. Πώς εντύπωσε ο Ιεχωβά στους Ισραηλίτες την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής;

⁹ Ένας βασικός σκοπός των πόλεων καταφυγίου ήταν να προστατεύουν τους Ισραηλίτες από ενοχή αίματος. (Δευτ. 19:10) Ο Ιεχωβά αγαπάει τη ζωή, και μισεί τα δολοφονικά «χέρια που χύνουν αθώο αίμα». (Παρ. 6:16, 17) Ο δίκαιος και άγιος Θεός δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ούτε την ακούσια αιματοχυσία. Είναι αλήθεια ότι δειχνόταν έλεος στον ακούσιο ανθρωποκτόνο. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος έπρεπε να παρουσιάσει την υπόθεσή του στους πρεσβυτέρους και, αν αυτοί έκριναν ότι επρόκειτο για ατύχημα, όφειλε να παραμείνει στην πόλη του καταφυγίου μέχρι τον θάνατο του αρχιερέα. Αυτό ίσως σήμαινε ότι θα έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του εκεί. Αυτές οι σοβαρές συνέπειες εντύπωναν σε όλους τους Ισραηλίτες την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Για να τιμούν τον Ζωοδότη τους, έπρεπε να αποφεύγουν οποιαδήποτε πράξη αλλά και οποιαδήποτε παράλειψη θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του συνανθρώπου τους.

ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ​—ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΛΕΟΥΣ

4, 5. (α) Πώς και γιατί ήταν εύκολα προσβάσιμες οι πόλεις καταφυγίου; (β) Τι μας διδάσκει αυτό για τον Ιεχωβά;

⁴ Οι έξι πόλεις καταφυγίου ήταν εύκολα προσβάσιμες. Ο Ιεχωβά πρόσταξε τους Ισραηλίτες να επιλέξουν τρεις πόλεις στη μία πλευρά του Ιορδάνη Ποταμού και τρεις στην άλλη. Γιατί; Επειδή έτσι οποιοσδήποτε φυγάς θα μπορούσε να βρει καταφύγιο γρήγορα και εύκολα. (Αριθ. 35:11-14) Οι δρόμοι που οδηγούσαν στις πόλεις καταφυγίου διατηρούνταν σε καλή κατάσταση. (Δευτ. 19:3) Σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση, στους δρόμους είχαν στηθεί οδοδείκτες που κατηύθυναν τους φυγάδες προς αυτές τις πόλεις. Χάρη στο ότι υπήρχαν πόλεις καταφυγίου, ο ακούσιος ανθρωποκτόνος δεν αναγκαζόταν να διαφύγει σε ξένη χώρα, όπου ίσως θα αντιμετώπιζε τον πειρασμό της ψεύτικης λατρείας.

⁵ Σκεφτείτε: Ο Ιεχωβά​—εκείνος που είχε ορίσει τη θανατική ποινή για τους εκούσιους φονιάδες—​έδινε γενναιόδωρα στους ακούσιους ανθρωποκτόνους την ευκαιρία να βρουν συμπόνια και προστασία! «Το καθετί ήταν όσο το δυνατόν πιο σαφές, απλό και εύκολο», έγραψε ένας σχολιαστής. «Αυτός ήταν ο φιλάγαθος τρόπος του Θεού». Ο Ιεχωβά δεν είναι ένας άκαρδος κριτής που αδημονεί να τιμωρήσει τους υπηρέτες του. Απεναντίας, είναι «πλούσιος σε έλεος».​—Εφεσ. 2:4.

“ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΕ . . . ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ”

13, 14. Πώς μπορούσαν οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ να αντανακλούν τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά;

¹³ Ο Ιεχωβά πρόσταξε τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ να μιμούνται τα δικά του υψηλά κριτήρια δικαιοσύνης. Κατ’ αρχάς, οι πρεσβύτεροι έπρεπε να εξακριβώσουν τα γεγονότα. Επιπρόσθετα, έπρεπε να σταθμίσουν προσεκτικά τα κίνητρα, τη στάση και τον πρότερο βίο του ανθρωποκτόνου για να αποφασίσουν αν θα δείξουν έλεος. Προκειμένου να αντανακλούν τη θεϊκή δικαιοσύνη, έπρεπε να διαπιστώσουν αν ο φυγάς ενήργησε «από μίσος» και αν «παραμόνευε». (Διαβάστε Αριθμοί 35:20-24) Αν κατέθεταν μάρτυρες, χρειάζονταν τουλάχιστον δύο μάρτυρες ώστε να επιβεβαιωθεί μια κατηγορία για φόνο εκ προμελέτης.​—Αριθ. 35:30.

¹⁴ Αφού λοιπόν εξακρίβωναν τα γεγονότα, οι πρεσβύτεροι έπρεπε να κοιτάξουν το άτομο, όχι μόνο την πράξη. Χρειάζονταν ενόραση, δηλαδή την ικανότητα να κοιτούν πέρα από το προφανές και να βλέπουν ένα ζήτημα σε βάθος. Πάνω από όλα, χρειάζονταν το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, το οποίο θα τους έδινε τη δυνατότητα να αντανακλούν την ενόραση, το έλεος και τη δικαιοσύνη Του.​—Έξοδ. 34:6, 7.