Υπήρχαν Μάρτυρες στο Γκουάμ επί δέκα περίπου χρόνια προτού ένα ζευγάρι Αμερικανών, οι οποίοι αγαπούσαν την περιπέτεια, αρχίσει να μεταδίδει τα καλά νέα στα Νησιά Μάρσαλ, περίπου 3.200 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Γκουάμ. Ο Πάουελ Μίκελσεν και η σύζυγός του, η Νιόμα, σκόπευαν να πάνε στις Μπαχάμες για να υπηρετήσουν εκεί που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη, και με αυτό υπόψη τους, αγόρασαν ένα σκάφος 10 μέτρων, το οποίο ονόμασαν Ιντέγκριτι (Ακεραιότητα). Προτού, όμως, αρχίσουν το ταξίδι τους, έγινε στον Πάουελ η πρόταση να εργαστεί στην επίβλεψη της κατασκευής ενός μεγάλου ηλεκτροπαραγωγού σταθμού στα Νησιά Μάρσαλ. Η Εταιρία Σκοπιά τον παρότρυνε να δεχτεί τη θέση. Επειδή τότε υπήρχαν νομικοί περιορισμοί σε σχέση με την είσοδο ξένων, δεν υπήρχαν Μάρτυρες στα Νησιά Μάρσαλ.

Ενώ ο αδελφός Μίκελσεν φρόντιζε για τις ευθύνες του σχετικά με την κατασκευή του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού, εκείνος και η σύζυγός του εκμεταλλεύονταν στο πλήρες την ευκαιρία που είχαν να βοηθήσουν τους νησιώτες πνευματικά. Έφτασαν στην Ατόλλη Κουότζελεν το 1960 και αργότερα αγκυροβόλησαν στην Ατόλλη Ματζούρο, όπου έμαθαν να μιλάνε τη μαρσαλική γλώσσα. Όταν έδιναν μαρτυρία, οι φιλικοί νησιώτες σπάνια αρνούνταν να ακούσουν, και το 1964, ο Πάουελ και η Νιόμα διεξήγαν 12 Γραφικές μελέτες, μάλιστα μια από αυτές με τον Ιρόιτζ Λαπ Λαπ (Μεγάλο Βασιλιά) του Ματζούρο.

Για να έχουν ένα χώρο συναθροίσεων, έφτιαξαν μια αυτοσχέδια Αίθουσα Βασιλείας απλώνοντας τη μαΐστρα του Ιντέγκριτι πάνω σε μερικούς πασσάλους από δέντρα που κάρφωσαν στο έδαφος. «Καθώς οι παρόντες αυξάνονταν, απλώς προσθέταμε και άλλο πανί», είπε ο αδελφός Μίκελσεν. «Στη συνέχεια χρησιμοποιήσαμε το πανί της μετζάνας· και λίγο αργότερα, το πανί του φλόκου. Όταν μας τέλειωσαν τα πανιά, ήταν καιρός να χτίσουμε μια ‘κανονική’ Αίθουσα Βασιλείας».