Οι μαρσαλικές εκκλησίες έχουν μερικά πολύ ασυνήθιστα πιστεύω. Μια μέρα, ο Γουίλιαμ Μάντισον, ένας Προτεστάντης διάκονος, ρώτησε τον Τζούλιαν Ακί: «Στους Φιλιππησίους, ο Παύλος έγραψε ότι ‘κάθε γόνατο θα λύγιζε στον Χριστό, εκείνων που είναι στον ουρανό, στη γη και κάτω από το έδαφος’. Το ερώτημά μου είναι: ‘Ποιοι είναι εκείνοι που βρίσκονται κάτω από το έδαφος;’» (Φιλιπ. 2:10) Όταν ο αδελφός Ακί του εξήγησε ότι ήταν οι νεκροί που θα ανασταίνονταν, ο Γουίλιαμ ενθουσιάστηκε. Τον ενοχλούσε η διδασκαλία της εκκλησίας του που έλεγε ότι εκείνοι οι οποίοι ήταν «κάτω από το έδαφος» ήταν οι ρι μενανούι, «μικροί άνθρωποι» οι οποίοι, σύμφωνα με το μαρσαλικό μύθο, ανέβαιναν στην επιφάνεια μόνο στη σκοτεινιά της νύχτας.

Οι μαρσαλικές εκκλησίες διδάσκουν επίσης ότι η κόλαση είναι ένα μεγάλο σιδερένιο καζάνι στον ουρανό όπου οι αμαρτωλοί ζεματίζονται σε βραστό νερό. Ο Σάιλας Αντρίκε πίστευε, όπως και πολλοί άλλοι, σε αυτή τη δοξασία του «θανάτου στον ουρανό».