Για παράδειγμα, η Σύνοδος του Τριδέντου τον 16ο αιώνα, διακήρυξε σχετικά με τις εικόνες του Χριστού, της Μαρίας και των «αγίων»: «Πρέπει να αποδίδουμε σ’ αυτές την απαιτούμενη τιμή και προσκύνηση· χωρίς να θεωρείται όμως ότι έχουν μέσα τους κάποια θεία φύση ή κάποια αρετή, λόγω της οποίας πρέπει να αποδίδεται προσκύνηση». Γιατί τότε να τους αποδίδεται προσκύνηση; «Γιατί η τιμή που τους δείχνεται», εξήγησε η σύνοδος, «αποδίδεται στο πρόσωπο το οποίο αναπαριστούν, ώστε μέσω των εικόνων—τις οποίες φιλάμε και μπροστά από τις οποίες βγάζουμε το κάλυμμα του κεφαλιού μας και υποκλινόμαστε—αποδίδουμε λατρευτικό σεβασμό στον Χριστό και προσκύνηση στους αγίους, των οποίων τη μορφή φέρουν αυτές».

Στη Σεβίλη της Ισπανίας, επικρατεί ένας φανατικός ανταγωνισμός μεταξύ των οπαδών της Παρθένας λα Μακαρένα και της Παρθένας ντε λα Εσπεράντζα. Στον Καθεδρικό Ναό της Σαρτρ, στη Γαλλία, υπάρχουν τρεις Παρθένες—Η Παναγία της Πιλιέ, Η Παναγία της Κρυπτ και Η Παναγία της «Μπελ Βεριέρ»—και κάθε μια έχει τους δικούς της πιστούς. Προφανώς οι λάτρεις είναι πεπεισμένοι ότι η δική τους εικόνα της Παναγίας είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από τις άλλες εικόνες, μολονότι και οι τρεις εικόνες αναπαριστούν το ίδιο πρόσωπο! Φαίνεται καθαρά λοιπόν ότι αποδίδεται σεβασμός, όχι σ’ αυτό που αναπαριστά η εικόνα, αλλά σ’ αυτές καθαυτές τις εικόνες.