«Εγώ θα τον Πάρω»

Αφού το σώμα του Ιησού τοποθετήθηκε στο μνήμα, η Μαρία πήγε μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες να αγοράσουν επιπλέον μυρωδικά για να το αλείψουν αργότερα. (Μάρκος 16:1, 2· Λουκάς 23:54-56) Και μόλις πέρασε το Σάββατο, σηκώθηκε πρωί πρωί. Τη φανταζόμαστε να περπατάει στους σκοτεινούς δρόμους μαζί με τις άλλες γυναίκες. Καθ’ οδόν, αναρωτιούνταν πώς θα κατάφερναν να κυλήσουν τη βαριά πέτρα που σφράγιζε την είσοδο. (Ματθαίος 28:1· Μάρκος 16:1-3) Ωστόσο, δεν γύρισαν πίσω. Η πίστη τους τις ωθούσε να κάνουν αυτό που μπορούσαν και να εμπιστευτούν τα υπόλοιπα στον Ιεχωβά.

Η Μαρία ίσως έφτασε στο μνήμα πιο γρήγορα από τις υπόλοιπες. Εκεί, έπαθε μεγάλο σοκ—η πέτρα είχε μετακινηθεί και το μνήμα ήταν άδειο! Ως δυναμική γυναίκα που ήταν, πήγε τρέχοντας πίσω για να αναφέρει στον Πέτρο και στον Ιωάννη αυτό που είδε. Φανταστείτε την να αναφωνεί λαχανιασμένη: «Πήραν τον Κύριο από το μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έχουν βάλει»! Ο Πέτρος και ο Ιωάννης πήγαν γρήγορα στο μνήμα και διαπίστωσαν και οι ίδιοι ότι ήταν άδειο. Ύστερα γύρισαν στα σπίτια τους.a—Ιωάννης 20:1-10.

Η Μαρία επέστρεψε στο μνήμα, και απέμεινε εκεί μοναχή. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς το πρωί και, με τη σιγή του άδειου μνήματος να την πλακώνει, ξέσπασε σε κλάματα. Έσκυψε ξανά να κοιτάξει μέσα στο μνήμα, μην μπορώντας ακόμη να πιστέψει ότι ο αγαπημένος της Κύριος είχε χαθεί, και τότε είδε κάτι συγκλονιστικό. Μέσα κάθονταν δύο άγγελοι ντυμένοι στα λευκά! «Γιατί κλαις;» τη ρώτησαν. Εκείνη σαστισμένη επανέλαβε ό,τι είχε πει στους αποστόλους: «Πήραν τον Κύριό μου και δεν ξέρω πού τον έχουν βάλει».—Ιωάννης 20:11-13.

Γυρίζοντας το κεφάλι της, είδε έναν άντρα να στέκεται πίσω της. Δεν τον αναγνώρισε, οπότε υπέθεσε ότι ήταν ο κηπουρός που φρόντιζε τον χώρο. Ο άντρας τη ρώτησε καλοσυνάτα: «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ψάχνεις;» Η Μαρία αποκρίθηκε: «Αν εσύ τον μετέφερες αλλού, κύριε, πες μου πού τον έβαλες και εγώ θα τον πάρω». (Ιωάννης 20:14, 15) Για σκεφτείτε λίγο αυτό που είπε. Θα μπορούσε άραγε μόνη της να σηκώσει και να μεταφέρει το σώμα του Ιησού Χριστού, που ήταν δυνατός και ρωμαλέος άντρας; Η Μαρία δεν κάθισε να σκεφτεί τις λεπτομέρειες. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της.

Θα μπορούσαμε εμείς να μιμηθούμε τη Μαρία τη Μαγδαληνή αν έρθουμε αντιμέτωποι με πικρές καταστάσεις και εμπόδια που φαίνονται ανυπέρβλητα; Αν επικεντρωθούμε μόνο στη δική μας αδυναμία και στους περιορισμούς μας, μπορεί και να παραλύσουμε από τον φόβο και την αβεβαιότητα. Αν όμως είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν από τη μεριά μας και να εμπιστευτούμε τα υπόλοιπα στον Θεό μας, μπορεί να καταφέρουμε πολύ περισσότερα από όσα ίσως φανταζόμαστε. (2 Κορινθίους 12:10· Φιλιππησίους 4:13) Και το σημαντικότερο, θα ευαρεστούμε τον Ιεχωβά. Η Μαρία αναμφίβολα τον ευαρέστησε, και εκείνος την αντάμειψε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.

«Είδα τον Κύριο!»

Ο άνθρωπος που είχε μπροστά της η Μαρία δεν ήταν κηπουρός. Κάποτε ήταν ξυλουργός, αργότερα δάσκαλος, και ύστερα έγινε ο πολυαγαπημένος της Κύριος. Εκείνη όμως δεν τον αναγνώρισε και πήγε να φύγει. Η Μαρία δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί τι είχε συμβεί: ο Ιησούς είχε αναστηθεί ως ισχυρό πνευματικό πλάσμα. Με αυτή την ιδιότητα, είχε υλοποιηθεί ως άνθρωπος, αλλά όχι με το σώμα που είχε θυσιάσει. Στις συνταρακτικές μέρες μετά την ανάστασή του, συνήθως δεν τον αναγνώριζαν ούτε και οι πιο στενοί του γνώριμοι.—Λουκάς 24:13-16· Ιωάννης 21:4.

Πώς βοήθησε ο Ιησούς τη Μαρία να τον καταλάβει; Με τον τρόπο με τον οποίο πρόφερε μία και μόνο λέξη: «Μαρία!» Εκείνη στράφηκε αμέσως πίσω και, χρησιμοποιώντας την οικεία εβραϊκή λέξη με την οποία ασφαλώς τον είχε προσφωνήσει αμέτρητες φορές, είπε δυνατά: «Ραββουνί!» Ήταν ο αγαπητός της Δάσκαλος! Πλημμυρισμένη από χαρά, τον έπιασε γερά και δεν τον άφηνε με τίποτα.—Ιωάννης 20:16.

Ο Ιησούς ήξερε τι σκεφτόταν η Μαρία. «Μη γαντζώνεσαι πάνω μου», είπε. Μπορούμε να τον φανταστούμε να λέει αυτά τα λόγια καλοσυνάτα, ίσως και με ένα ζεστό χαμόγελο καθώς της άνοιγε τα χέρια για να τον αφήσει. Κατόπιν, την καθησύχασε λέγοντας: «Δεν έχω ανεβεί ακόμη στον Πατέρα». Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα να αναληφθεί στον ουρανό. Είχε και άλλο έργο να κάνει στη γη, και ήθελε τη βοήθεια της Μαρίας. Η Μαρία φυσικά ήταν όλη αφτιά. Ο Ιησούς τής είπε: «Πήγαινε . . . στους αδελφούς μου και πες τους: “Ανεβαίνω στον Πατέρα μου και Πατέρα σας και στον Θεό μου και Θεό σας”».—Ιωάννης 20:17.

Τι φοβερό διορισμό της έδωσε ο Κύριός της! Η Μαρία ήταν από τους πρώτους μαθητές που είχαν το προνόμιο να δουν τον αναστημένο Ιησού, και τώρα της δινόταν το προνόμιο να μεταδώσει η ίδια αυτά τα καλά νέα. Σκεφτείτε με τι χαρά και ζήλο θα έψαξε να βρει τους μαθητές. Φανταστείτε την λαχανιασμένη να αρθρώνει τις λέξεις που πρέπει να αντηχούσαν στο μυαλό της και στο μυαλό των μαθητών για πολύ καιρό ύστερα από αυτό: «Είδα τον Κύριο!» Κατενθουσιασμένη, άρχισε να τους λέει σαν χείμαρρος όλα όσα είχε πει ο Ιησούς. (Ιωάννης 20:18) Η αναφορά της ήρθε ως συμπλήρωμα όσων είχαν ήδη ακούσει οι μαθητές από τις άλλες γυναίκες που πήγαν στο άδειο μνήμα του Ιησού.—Λουκάς 24:1-3, 10.