«Είδα τον Κύριο!»

Η Μαρία η Μαγδαληνή έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό, σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της. Ο αγαπητός της Κύριος κρεμόταν στο ξύλο του βασανισμού. Ήταν μια ανοιξιάτικη μέρα, γύρω στο μεσημέρι, «και εντούτοις έπεσε σκοτάδι πάνω σε όλη τη γη»! (Λουκάς 23:44, 45) Πέρασε το ρούχο της γύρω από τους ώμους της και πλησίασε τις άλλες γυναίκες που βρίσκονταν εκεί, και μαζεύτηκαν η μία κοντά στην άλλη. Το τρίωρο σκοτάδι δεν θα μπορούσε να οφείλεται σε έκλειψη ηλίου, μιας και αυτή διαρκεί μόνο λίγα λεπτά. Η Μαρία και οι άλλοι που στέκονταν κοντά στον Ιησού ίσως άρχισαν να ακούν διάφορα νυκτόβια ζώα, τα οποία κανονικά δεν ακούγονται τη μέρα. Μερικοί από τους παρόντες «φοβήθηκαν πάρα πολύ και είπαν: “Σίγουρα αυτός ήταν Γιος του Θεού”». (Ματθαίος 27:54) Οι ακόλουθοι του Ιησού, καθώς και άλλοι, ίσως σκέφτηκαν ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά εκδήλωνε τη λύπη του και τη δυσαρέσκειά του για τη βάναυση μεταχείριση του Γιου του.

Η Μαρία η Μαγδαληνή δεν μπορούσε να αντέξει το θέαμα, αλλά δεν μπορούσε και να φύγει. (Ιωάννης 19:25, 26) Ο Ιησούς πρέπει να πονούσε απερίγραπτα. Αλλά και η μητέρα του Ιησού χρειαζόταν παρηγοριά και στήριξη.

Ο Ιησούς είχε κάνει τόσο πολλά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή, και εκείνη ένιωθε την υποχρέωση να κάνει ό,τι μπορούσε για αυτόν. Κάποτε ήταν μια αξιοθρήνητη και καταφρονημένη γυναίκα, αλλά ο Ιησούς τα άλλαξε όλα. Της χάρισε αξιοπρέπεια και σκοπό στη ζωή. Τώρα ήταν μια πολύ πιστή γυναίκα.

«Κοντά στο Ξύλο του Βασανισμού του Ιησού»

Η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ανάμεσα στις πολλές γυναίκες που ακολούθησαν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα του 33 Κ.Χ. (Ματθαίος 27:55, 56) Όταν έμαθε ότι ο Ιησούς είχε συλληφθεί και δικαστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, σίγουρα θα τρομοκρατήθηκε. Και ύστερα, άκουσε το χειρότερο: ο κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος υπέκυψε στην πίεση των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών και του πλήθους που χειραγωγούσαν εκείνοι, και καταδίκασε τον Ιησού σε βάναυσο θάνατο πάνω στο ξύλο. Η Μαρία μπορεί κάλλιστα να είδε τον Κύριό της, καταματωμένο και εξαντλημένο πια, να κουβαλάει με κόπο μέσα στους δρόμους τον μακρύ πάσσαλο για την εκτέλεσή του.—Ιωάννης 19:6, 12, 15-17.

Στον τόπο της εκτέλεσης, μέσα στο σκοτάδι που είχε καλύψει τη γη το καταμεσήμερο, η Μαρία η Μαγδαληνή και οι άλλες γυναίκες στέκονταν «κοντά στο ξύλο του βασανισμού του Ιησού». (Ιωάννης 19:25) Η Μαρία, η οποία έμεινε εκεί μέχρι το τέλος, είδε και άκουσε τον Ιησού να εμπιστεύεται τη μητέρα του στη φροντίδα του αγαπητού του αποστόλου Ιωάννη. Άκουσε την αγωνιώδη κραυγή του προς τον Πατέρα του. Τελικά, άκουσε τα θριαμβευτικά λόγια που είπε τη στιγμή που πέθαινε: «Έχει επιτελεστεί». Ο πόνος της ήταν πολύ μεγάλος. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι έμεινε εκεί ακόμη και μετά τον θάνατο του Ιησού. Αργότερα, παρέμεινε δίπλα στο καινούριο μνήμα όπου τοποθέτησε ο πλούσιος Ιωσήφ από την Αριμαθαία το σώμα του Ιησού.—Ιωάννης 19:30· Ματθαίος 27:45, 46, 57-61.

Το παράδειγμα της Μαρίας μάς υπενθυμίζει τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς όταν οι ομόπιστοί μας περνούν μεγάλες δοκιμασίες. Ίσως να μην έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε μια τραγωδία ή να απαλείψουμε τον πόνο των θυμάτων. Μπορούμε όμως να δείξουμε συμπόνια και να δώσουμε κουράγιο. Και μόνο η παρουσία ενός συμπονετικού φίλου μπορεί να δώσει μεγάλη βοήθεια στις δύσκολες στιγμές. Όταν συμπαραστεκόμαστε σε έναν φίλο μας στα δύσκολα, φανερώνουμε το βάθος της πίστης μας και γινόμαστε πηγή μεγάλης παρηγοριάς.—Παροιμίες 17:17.

«Εγώ θα τον Πάρω»

Αφού το σώμα του Ιησού τοποθετήθηκε στο μνήμα, η Μαρία πήγε μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες να αγοράσουν επιπλέον μυρωδικά για να το αλείψουν αργότερα. (Μάρκος 16:1, 2· Λουκάς 23:54-56) Και μόλις πέρασε το Σάββατο, σηκώθηκε πρωί πρωί. Τη φανταζόμαστε να περπατάει στους σκοτεινούς δρόμους μαζί με τις άλλες γυναίκες. Καθ’ οδόν, αναρωτιούνταν πώς θα κατάφερναν να κυλήσουν τη βαριά πέτρα που σφράγιζε την είσοδο. (Ματθαίος 28:1· Μάρκος 16:1-3) Ωστόσο, δεν γύρισαν πίσω. Η πίστη τους τις ωθούσε να κάνουν αυτό που μπορούσαν και να εμπιστευτούν τα υπόλοιπα στον Ιεχωβά.