Ευθύνη της Εκκλησίας

Ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Θρησκεία καθαρή κι αμόλυντη για το Θεό και Πατέρα είναι αυτή: Να συμπαραστέκεστε στα ορφανά και στις χήρες, όταν υποφέρουν». Ο Ιάκωβος δήλωσε επίσης: «Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν».—Ιακώβου 1:27, ΝΔΜ· 2:15-17.

Έτσι, αν ένας ηλικιωμένος Χριστιανός έχει ανάγκη βοήθειας, αυτό είναι ζήτημα που αφορά ολόκληρη την εκκλησία. Οι πρεσβύτεροι μπορούν να αναλάβουν την ηγεσία σχετικά μ’ αυτό. Σύμφωνα με την κατεύθυνση που έδωσε ο Παύλος στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:4, αυτοί πρέπει να εξακριβώσουν πρώτα αν το ηλικιωμένο άτομο έχει παιδιά ή εγγόνια που είναι πρόθυμα να «αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών [στους γονείς και στους παππούδες τους (ΜΝΚ)]. Διότι τούτο είναι . . . ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού». Αν δεν συμβαίνει αυτό, οι πρεσβύτεροι θα μπορούσαν να ερευνήσουν για να δουν ποιες ασφαλιστικές ή κρατικές παροχές είναι διαθέσιμες. Μπορεί ακόμη και μερικά άτομα μέσα στην εκκλησία να είναι σε θέση να βοηθήσουν οικονομικά, σε προσωπική βάση.

Ωστόσο, αν δεν μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους διευθετήσεις, οι πρεσβύτεροι μπορούν να εξετάσουν αν το άτομο αυτό πληρεί τις προϋποθέσεις για να λάβει βοήθεια από την ίδια την εκκλησία. Ο Παύλος είπε: «Ας καταγράφηται χήρα ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών, ήτις υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα».—1 Τιμόθεον 5:9, 10.

Πώς Βοήθησαν Μερικές Εκκλησίες

Από τη στιγμή που είναι γνωστές οι ανάγκες ενός ηλικιωμένου ατόμου, μπορούν να γίνουν συγκεκριμένες διευθετήσεις. Όταν επικρατεί στην εκκλησία ένα θερμό και ανιδιοτελές πνεύμα, όταν επιδεικνύεται ενδιαφέρον, δεν είναι δύσκολο να βρεθούν αρκετοί αδελφοί και αδελφές που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το φορτίο δεν θα βαρύνει μερικά μόνο άτομα, πράγμα που θα ήταν άδικο. Για παράδειγμα, μια εκκλησία κατέστρωσε ένα πρόγραμμα με βάση το οποίο οι ευαγγελιζόμενοι επισκέπτονται τα ηλικιωμένα άτομα. Οι αδελφοί και οι αδελφές χαίρονται να συμμετέχουν σ’ αυτό και κανένας από τους ηλικιωμένους δεν παραβλέπεται.

Σε κάποια άλλη εκκλησία υπήρχε μια ηλικιωμένη Μάρτυρας που την είχαν εγκαταλείψει τα άπιστα παιδιά της. Οι νεαροί Μάρτυρες της περιοχής όμως, ανέλαβαν να πλένουν, να σιδερώνουν και να καθαρίζουν, ακόμη και να φροντίζουν την αυλή της. Οι αδελφοί τη βοηθούσαν να πληρώνει το νοίκι και το φαγητό της. Τη μετέφεραν στις συνελεύσεις και στις συναθροίσεις. Και όταν πέθανε, φρόντισαν ό,τι χρειαζόταν για την κηδεία και πλήρωσαν όλα τα σχετικά έξοδα.

Σε μια μικρή εκκλησία της Νότιας Αφρικής, ένας ηλικιωμένος έγχρωμος αδελφός (μιγάδας) είχε μείνει εντελώς παράλυτος από συμφόρηση. Εφόσον δεν υπήρχε κανένας από την οικογένειά του να τον περιποιηθεί, μια αδελφή από την εκκλησία—που ήταν χήρα—και ο γιος της, τον πήραν σπίτι τους. Ορισμένοι άντρες αδελφοί από την εκκλησία, ο καθένας με τη σειρά του, τον έκαναν μπάνιο. Επιπλέον, ένας λευκός σκαπανέας αδελφός πήγαινε αυτόν τον ηλικιωμένο αδελφό περίπατο με το αναπηρικό του καροτσάκι. Αυτό το θέαμα, που είναι ασυνήθιστο για τη Νότια Αφρική, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Η εκκλησία φρόντισε στοργικά αυτόν τον ηλικιωμένο αδελφό μέχρι το θάνατό του.

Ωστόσο, μ’ αυτά δεν θέλουμε να πούμε, ότι η φροντίδα για τις ανάγκες των ηλικιωμένων αδελφών είναι εύκολη. Μπορεί να απαιτηθεί μεγάλη πρωτοβουλία και αποφασιστικότητα για να υπερπηδήσει κανείς τα προβλήματα που πιθανόν να ανακύψουν.