Η επίσκεψη του Βασιλιά Σαούλ σε πνευματιστική μεσάζουσα. Όταν ο Σαούλ πήγε στη γυναίκα που ασκούσε πνευματιστική μεσολάβηση, το πνεύμα του Ιεχωβά είχε προ πολλού απομακρυνθεί από αυτόν. Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν απαντούσε στις ερωτήσεις του ούτε μέσω ονείρων ούτε μέσω του Ουρίμ (που το χρησιμοποιούσε ο αρχιερέας) ούτε μέσω των προφητών. (1Σα 28:6) Ο Θεός δεν ήθελε πια να έχει σχέσεις μαζί του, ο δε Σαμουήλ, ο προφήτης του Θεού, δεν είχε δει τον Σαούλ επί πολύ καιρό, προτού ακόμη χριστεί βασιλιάς ο Δαβίδ. Θα ήταν παράλογο, λοιπόν, να σκεφτούμε ότι ο Σαμουήλ, ακόμη και αν ήταν ζωντανός, θα ερχόταν τώρα να συμβουλέψει τον Σαούλ. Και ασφαλώς ο Θεός δεν θα έβαζε τον Σαμουήλ, τον οποίο δεν είχε στείλει στον Σαούλ πριν από το θάνατό του, να επιστρέψει από τους νεκρούς για να μιλήσει στον Σαούλ.—1Σα 15:35.

Το ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν δυνατόν να επιδοκιμάσει την ενέργεια του Σαούλ ή να συνεργαστεί με αυτήν φαίνεται από τη μεταγενέστερη δήλωσή του μέσω του Ησαΐα: «Και αν σας πουν: “Απευθυνθείτε στους πνευματιστικούς μεσάζοντες ή σε εκείνους που έχουν πνεύμα πρόγνωσης, οι οποίοι τερετίζουν και μουρμουρίζουν”, στον Θεό του δεν πρέπει να απευθύνεται κάθε λαός; Πρέπει να απευθύνονται στους νεκρούς για χάρη των ζωντανών; Στο νόμο και στην πιστοποίηση!»—Ησ 8:19, 20.

Άρα λοιπόν, όταν η αφήγηση λέει: «Όταν η γυναίκα είδε τον “Σαμουήλ”, άρχισε να φωνάζει με όλη τη δύναμη της φωνής της», προφανώς εξιστορεί το γεγονός όπως το είδε εκείνη, η οποία εξαπατήθηκε από το πνεύμα που υποδύθηκε τον Σαμουήλ. (1Σα 28:12) Όσο για τον ίδιο τον Σαούλ, ίσχυε η αρχή που διατυπώθηκε από τον απόστολο Παύλο: «Καθώς δεν επιδοκίμασαν το να έχουν ακριβή γνώση για τον Θεό, ο Θεός τούς παρέδωσε σε μια αποδοκιμασμένη διανοητική κατάσταση, για να κάνουν τα πράγματα που δεν αρμόζουν . . . Μολονότι αυτοί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το δίκαιο διάταγμα του Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοια πράγματα είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνο κάνουν αυτά τα πράγματα αλλά και συναινούν με εκείνους που τα πράττουν».—Ρω 1:28-32.

Το Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης ([Commentary on the Old Testament] 1973, Τόμ. 2, Πρώτο Σαμουήλ, σ. 265) των Κ. Φ. Κάιλ και Φ. Ντέλιτς αναφέρεται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, εδάφιο 1 Χρονικών 10:13, όπου προστίθενται τα λόγια και ἀπεκρίνατο αὐτῷ Σαμουήλ ὁ προφήτης. Το Σχολιολόγιο υποστηρίζει την άποψη την οποία απηχούν αυτά τα μη θεόπνευστα λόγια στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, αλλά προσθέτει: «Εντούτοις οι πατέρες, οι μεταρρυθμιστές και οι παλαιότεροι Χριστιανοί θεολόγοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούν ότι δεν υπήρξε πραγματική εμφάνιση του Σαμουήλ, αλλά μόνο πλασματική. Σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο Εφραίμ ο Σύρος, στα μάτια του Σαούλ παρουσιάστηκε μια φαινομενική εικόνα του Σαμουήλ μέσω δαιμονικών τεχνών. Ο Λούθηρος και ο Καλβίνος υιοθέτησαν την ίδια άποψη, οι δε πρώτοι Προτεστάντες θεολόγοι τούς μιμήθηκαν εκλαμβάνοντας το φαινόμενο ως διαβολική οπτασία και μόνο—ένα φάντασμα, ή διαβολική οπτασία με τη μορφή του Σαμουήλ—τη δε αναγγελία του Σαμουήλ ως διαβολική αποκάλυψη και μόνο, η οποία αποκάλυψη έγινε υπό θεϊκή ανοχή και στην οποία η αλήθεια είναι συγκεχυμένη με το ψέμα».

Σε μια υποσημείωση (Πρώτο Σαμουήλ, σ. 265, 266), αυτό το Σχολιολόγιο αναφέρει: «Ο Λούθηρος, λοιπόν, λέει . . . “Η έγερση του Σαμουήλ με τη μεσολάβηση μιας μάντισσας ή μάγισσας, στο 1 Σαμ. 28:11, 12, ασφαλώς δεν ήταν παρά οπτασία από τον διάβολο· όχι μόνο επειδή οι Γραφές δηλώνουν ότι την πραγματοποίησε μια γυναίκα που ήταν γεμάτη διαβόλους (διότι ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι ψυχές των πιστών, οι οποίες βρίσκονται στα χέρια του Θεού, . . . υπόκειντο στην εξουσία του διαβόλου, καθώς και απλών ανθρώπων;), αλλά και επειδή προφανέστατα ήταν σε αντίθεση με την εντολή του Θεού το ότι ο Σαούλ και η γυναίκα ζήτησαν πληροφορίες από τον νεκρό. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτήν ούτε μπορεί να βοηθήσει όσους ενεργούν σε αντίθεση με αυτήν”. Και ο Καλβίνος επίσης θεωρεί το φαινόμενο απλή οπτασία . . . : “Είναι βέβαιο”, λέει, “ότι δεν επρόκειτο πράγματι για τον Σαμουήλ, γιατί ο Θεός δεν θα επέτρεπε ποτέ στους προφήτες Του να υποταχθούν σε μια τέτοια διαβολική επίκληση. Διότι εδώ έχουμε μια μάγισσα που καλεί τον νεκρό από τον τάφο. Μήπως φαντάζεται κανείς ότι ο Θεός ήθελε να υποστεί ο προφήτης Του τέτοιον εξευτελισμό, λες και έχει ο διάβολος εξουσία πάνω στα σώματα και στις ψυχές των αγίων οι οποίοι βρίσκονται στη φροντίδα Εκείνου; Οι ψυχές των αγίων μάς λέγεται ότι αναπαύονται . . . στον Θεό, αναμένοντας την ευτυχή ανάστασή τους. Εξάλλου, μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Σαμουήλ πήρε μαζί του στον τάφο το μανδύα του; Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι ευνόητο ότι το φαινόμενο δεν ήταν παρά οπτασία, και ότι οι αισθήσεις της ίδιας της γυναίκας εξαπατήθηκαν τόσο πολύ ώστε νόμισε ότι είδε τον Σαμουήλ, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν εκείνος”. Οι παλαιότεροι ορθόδοξοι θεολόγοι αμφισβητούσαν και αυτοί, με βάση τους ίδιους λόγους, το κατά πόσον ήταν πραγματική η εμφάνιση του αποθανόντος Σαμουήλ».

Η Πηγή Του. Ένα κύριο χαρακτηριστικό του πνευματισμού είναι η υποτιθέμενη επικοινωνία με τους νεκρούς. Εφόσον οι νεκροί «δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως», η επικοινωνία με τους νεκρούς είναι στην πραγματικότητα αδύνατη. (Εκ 9:5) Ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ απαγόρευε σε οποιονδήποτε να ζητάει πληροφορίες από τους νεκρούς και θεωρούσε την άσκηση πνευματισμού αδίκημα που επέσυρε το θάνατο. (Λευ 19:31· 20:6, 27· Δευ 18:9-12· παράβαλε Ησ 8:19.) Και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δηλώνεται ότι όσοι ασκούν πνευματισμό «δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού». (Γα 5:20, 21· Απ 21:8) Συνάγεται, λοιπόν, λογικά ότι οποιαδήποτε υποτιθέμενη επικοινωνία με νεκρούς, αν δεν πρόκειται για εσκεμμένο ψέμα από μέρους εκείνου που αξιώνει κάτι τέτοιο, προέρχεται οπωσδήποτε από κακή πηγή, μια πηγή που εναντιώνεται στον Ιεχωβά Θεό.

Η πεποίθηση ή η δοξασία ότι τα πνεύματα των νεκρών ανθρώπων, καθώς εξακολουθούν να ζουν μετά το θάνατο του υλικού σώματος, μπορούν να επικοινωνούν με τους ζωντανούς και ότι όντως επικοινωνούν, ιδίως μέσω ενός ατόμου (ενός μεσάζοντα, ή αλλιώς μέντιουμ) που είναι ιδιαίτερα επιδεκτικό στην επιρροή τους.