• Ρωσία
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2008

    • ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ

      Κάθε χρόνο, οι αδελφοί προσπαθούσαν να τηρούν την Ανάμνηση στα στρατόπεδα. Όλα τα χρόνια που πέρασαν οι αδελφοί σε κάποιο στρατόπεδο στη Μορδοβία, ούτε ένας από αυτούς δεν έχασε τη συγκεκριμένη περίσταση. Η διοίκηση του στρατοπέδου, φυσικά, προσπαθούσε να εμποδίσει τον εορτασμό. Ήξεραν την ημερομηνία της Ανάμνησης και, συνήθως εκείνη την ημέρα, κινητοποιούσαν όλες τις μονάδες του στρατοπέδου ώστε να βρίσκονται σε επιφυλακή. Προς το βράδυ, όμως, οι περισσότεροι φρουροί κουράζονταν να παρακολουθούν στενά τους αδελφούς, καθώς κανείς δεν ήξερε το χώρο ή την ακριβή ώρα που θα διεξαγόταν η Ανάμνηση.

      Οι αδελφοί προσπαθούσαν πάντα να βρίσκουν κρασί και άζυμο ψωμί. Κάποια φορά, η μονάδα επιτήρησης ανακάλυψε τα εμβλήματα σε ένα συρτάρι την ημέρα της Ανάμνησης και τα κατέσχεσε. Αργότερα αυτή η μονάδα αντικαταστάθηκε με άλλη, και ένας αδελφός που καθάριζε το γραφείο του διοικητή της μονάδας κατάφερε να ξαναπάρει τα εμβλήματα και να τα δώσει στους αδελφούς χωρίς να γίνει αντιληπτός. Εκείνο το βράδυ, οι αδελφοί τήρησαν την Ανάμνηση με τα εμβλήματα στη διάρκεια της τρίτης βάρδιας επιτήρησης. Τα εμβλήματα ήταν απολύτως απαραίτητα επειδή ένας αδελφός λάβαινε από αυτά.

      ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

      Σε άλλα στρατόπεδα υπήρχαν παρόμοια προβλήματα. Η Βαλεντίνα Γκαρνόφσκαγια θυμάται ότι στο στρατόπεδο γυναικών στο Κεμέροβο ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τηρείται η Ανάμνηση. Η ίδια αναφέρει: «Σε αυτό το στρατόπεδο κρατούνταν περίπου 180 αδελφές. Μας απαγόρευαν να συναθροιζόμαστε. Σε διάστημα δέκα ετών, μόνο δύο φορές καταφέραμε να τηρήσουμε την Ανάμνηση. Κάποτε αποφασίσαμε να διεξαγάγουμε την Ανάμνηση σε ένα από τα γραφεία τα οποία ήμουν υπεύθυνη να καθαρίζω. Οι αδελφές άρχισαν να συγκεντρώνονται κρυφά εκεί, ερχόμενες σταδιακά σε διάστημα αρκετών ωρών πριν από την έναρξη της Ανάμνησης. Περίπου 80 αδελφές κατάφεραν να έρθουν. Βάλαμε άζυμο ψωμί και ξηρό κόκκινο κρασί πάνω στο γραφείο.

      »Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε χωρίς τον ύμνο, και έτσι μια αδελφή έκανε την εναρκτήρια προσευχή και όλα άρχισαν με αξιοπρεπή και χαρωπό τρόπο. Αλλά τότε ακούσαμε απρόσμενους θορύβους και φωνές και συνειδητοποιήσαμε ότι μας έψαχναν οι επιστάτες. Ξαφνικά, είδαμε τον ίδιο το διοικητή της μονάδας να κοιτάζει από το παράθυρο, παρότι το παράθυρο ήταν πολύ ψηλά. Ταυτόχρονα ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα, και κάποιος απαίτησε να την ανοίξουμε. Οι επιστάτες όρμησαν μέσα, άρπαξαν την αδελφή που έκανε την ομιλία και την οδήγησαν στην απομόνωση. Μια άλλη αδελφή πήρε τη θέση της θαρραλέα για να συνεχίσει την ομιλία, αλλά την άρπαξαν και αυτήν. Αμέσως μετά, μια τρίτη αδελφή προσπάθησε να συνεχίσει την ομιλία και έτσι μας έβαλαν όλες μαζί σε ένα άλλο δωμάτιο απειλώντας να μας πάνε στην απομόνωση. Εκεί ολοκληρώσαμε την Ανάμνηση ψάλλοντας έναν ύμνο και κλείνοντας με προσευχή.

      »Μόλις επιστρέψαμε στα παραπήγματα, οι άλλες κρατούμενες μας υποδέχτηκαν λέγοντας: “Όταν εξαφανιστήκατε όλες ξαφνικά, σκεφτήκαμε ότι είχε έρθει ο Αρμαγεδδών και ότι ο Θεός πήρε εσάς στον ουρανό και άφησε εμάς εδώ για να καταστραφούμε!” Αυτές οι κρατούμενες ήταν ήδη μαζί μας αρκετά χρόνια χωρίς να δέχονται την αλήθεια. Αλλά έπειτα από αυτό το περιστατικό, μερικές άρχισαν να ακούν».