Το 1976, η Αίθουσα Βασιλείας του Γκουάμ, η οποία είχε χτιστεί το 1964 και είχε επεκταθεί το 1969, καταστράφηκε από τον τυφώνα Πάμελα. «Το Γκουάμ έμοιαζε σαν να είχε ισοπεδωθεί από οδοστρωτήρα», σύμφωνα με τα λόγια ενός αδελφού.

Αντί να ξαναχτίσουν το μετρίου μεγέθους χώρο συναθροίσεων, κατασκεύασαν νέες εγκαταστάσεις τμήματος σε σχήμα Γ, οι οποίες αποτελούνταν από ένα γραφείο, ένα τυπογραφείο, έξι δωμάτια και μια ευρύχωρη Αίθουσα Βασιλείας χωρητικότητας 400 ατόμων, στην οποία θα μπορούσαν να διεξάγονται και συνελεύσεις. Για να αντέχουν στους τυφώνες, χρησιμοποιήθηκαν τοίχοι από μπετόν αρμέ πάχους 20 εκατοστών. Ένας αδελφός που είχε μετακομίσει εκεί από τη Χαβάη σχολίασε: «Ήταν τόσο μεγάλη που νομίζαμε ότι δεν θα γέμιζε ποτέ. Υπήρχαν μόνο 120 Μάρτυρες σε ολόκληρο το νησί, και περιφερόμασταν μέσα στην Αίθουσα σαν μπίλιες μέσα σε κουτί παπουτσιών». Λίγα μόνο χρόνια αργότερα, εκείνη η τεράστια Αίθουσα Βασιλείας με μεγάλη δυσκολία χωρούσε τους παρόντες στις συνελεύσεις.

Αυτοσχέδια Προγράμματα Οικοδόμησης

Υπήρχε ανάγκη και για άλλα οικοδομικά έργα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Τζιμ Πέρσινγκερ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, έκρινε ότι η τσιμεντοβιομηχανία που είχε τού αφαιρούσε πολύ χρόνο, και έτσι εκείνος και η σύζυγός του, η Τζιν, αποφάσισαν να απλοποιήσουν τη ζωή τους. Κατασκεύασαν ένα πλοιάριο 15 μέτρων με σκυρόδεμα, το ονόμασαν Πέτρα, και απέπλευσαν για το Γκουάμ. Το πλοιάριο του ζεύγους Πέρσινγκερ αποδείχτηκε ανεκτίμητο στα προγράμματα οικοδόμησης.

Από το 1982 έως το 1991, οικοδομήθηκαν ιεραποστολικοί οίκοι και Αίθουσες Βασιλείας σε έξι νησιά της Μικρονησίας. Η έλλειψη υλικών δυσκόλευε πολύ την οικοδόμηση. Σε μερικά προγράμματα οικοδόμησης, οι αδελφοί έπρεπε να φτιάχνουν τσιμεντόλιθους με το χέρι. Έριχναν τσιμέντο σε ένα μικρό καλούπι και το άφηναν να πήξει. Έφτιαχναν το δικό τους χαλίκι σπάζοντας κοράλλια, και έπρεπε να βρίσκουν μόνοι τους την άμμο. Για τη μεταφορά των προμηθειών και των εργατών από το ένα νησί στο άλλο συχνά χρησιμοποιούσαν το πλοιάριο Πέτρα. «Όταν χτίζαμε την Αίθουσα Βασιλείας στο Τσουκ, δεν μπορούσες να αγοράσεις άμμο στο νησί», εξηγεί ο Τζιμ Πέρσινγκερ, «γι’ αυτό πηγαίναμε με το πλοιάριο σε ένα ακατοίκητο νησάκι και γεμίζαμε σάκους με άμμο από την παραλία. Κατόπιν, τους φορτώναμε στο πλοιάριο και επιστρέφαμε στο εργοτάξιο».

Ο Ρέι Σολτς, πρώην μηχανικός στο στρατό, ήταν ο επίσκοπος των περισσότερων προγραμμάτων οικοδόμησης στη Μικρονησία. Βασικά μέλη του εργατικού του δυναμικού ήταν ο Κάλβιν Αρίι, ο Έιβερι Τιπλ και ο Μάιλς Ινούε, οι οποίοι είχαν έρθει από τη Χαβάη για να βοηθήσουν στην οικοδόμηση του νέου τμήματος και κατόπιν έκαναν το Γκουάμ σπίτι τους. Πολλές φορές αυτοσχεδίαζαν όλοι μαζί για να επιτελέσουν κάποια εργασία.