Ανταπόκριση στο Κάλεσμα των Νησιών της Μικρονησίας

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ Τρουκ, Γιαπ, Πονάπε, Γκουάμ και Σαϊπάν μπορεί λίγο-πολύ να τα έχετε ακούσει. Αλλά έχετε ακουστά τα Παλάο, Ρότα, Κουζάιε, Ναουρού και Κιριμπάτι; Αυτά και άλλα πολλά ανήκουν στα 2.000 και πλέον νησιά και ατόλλες που είναι διασκορπισμένα σε μια έκταση πάνω από εφτάμισι εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα στο Δυτικό Ειρηνικό και είναι γνωστά όλα μαζί ως Μικρονησία, δηλαδή μικρά νησιά.

Στα όρια αυτής της τεράστιας έκτασης, που είναι σχεδόν σαν την Αυστραλία ή τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολυάσχολοι στη διακήρυξη των καλών νέων της Βασιλείας. (Μάρκος 13:10) Αυτόν τον καιρό, το έργο αυτό επιτελείται από 740 περίπου διαγγελείς της Βασιλείας σε 13 εκκλησίες. Πράγματι, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για περισσότερους εργάτες προκειμένου να γίνει ο θερισμός σ’ αυτά τα μακρινά νησιά.—Παράβαλε Ιερεμίας 31:10.

Τα περασμένα 20 περίπου χρόνια, άτομα από τη Χαβάη, τις Φιλιππίνες, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμα και έχουν αναλάβει την ιεραποστολική υπηρεσία στα νησιά της Μικρονησίας. Όταν, το 1965, πήγε εκεί για πρώτη φορά κάποιος απ’ αυτούς, υπήρχαν μόνο 76 διαγγελείς της Βασιλείας σε ολόκληρο αυτόν τον τεράστιο τομέα. Το 1987 όμως, την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού την παρακολούθησαν συνολικά 4.510 άτομα. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως οι κόποι, που με αγάπη κατέβαλαν οι Χριστιανοί όλα αυτά τα χρόνια, έχουν ευλογηθεί πλούσια.

Σήμερα, υπάρχουν 49 ιεραπόστολοι που υπηρετούν σε 14 ιεραποστολικούς οίκους διασκορπισμένους στα νησιά, και εργάζονται όλοι υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος που έχει η Εταιρία Σκοπιά στο Γκουάμ. Η αγάπη τους για τον Ιεχωβά και τον Μικρονήσιο πλησίον τους τούς υποκίνησε να ανταποκριθούν στο ιεραποστολικό κάλεσμα. Τι εμπειρίες έχουν καθώς υπηρετούν σ’ αυτά τα απομακρυσμένα νησιά; Τι δυσκολίες χρειάζεται να υπερπηδήσουν αναφορικά με τις ξένες γλώσσες και τα πρωτόγνωρα έθιμα; Τι τους έχει βοηθήσει να παραμένουν στο διορισμό τους; Ας αφήσουμε μερικούς απ’ αυτούς να μας μιλήσουν για το έργο τους στα νησιά αυτά.

Δυσκολίες με τις Ξένες Γλώσσες

Στη Μικρονησία μιλιούνται οχτώ-εννιά γλώσσες. Αλλά επειδή δεν θεωρούνται γραπτές γλώσσες, οι νεοφερμένοι ιεραπόστολοι δυσκολεύονται να βρουν βιβλία, πράγμα που θα τους βοηθούσε να τις μάθουν. Ακόμα και χωρίς αυτά όμως, εργάζονται σκληρά προς αυτόν το σκοπό. Μια αποτελεσματική μέθοδος, τους είπαν, ήταν να προσπαθούν να χρησιμοποιούν αμέσως στο έργο κηρύγματος ό,τι έχουν μάθει. Ακόμα και τώρα θυμούνται πόσες φορές βρέθηκαν σε κωμική—και δύσκολη—θέση καθώς προσπαθούσαν να το κάνουν αυτό.

Ο Ρότζερ, ιθαγενής από τη Χαβάη, θυμάται μια τέτοια περίπτωση τότε που πρωτοπήγε στο Παλάο πριν από 13 χρόνια. «Όταν μια οικοδέσποινα μου είπε: ‘Εγώ είμαι Καθολικιά’, η μόνη λέξη στη γλώσσα παλάο που ήξερα για να της αποκριθώ ήταν ‘Γιατί;’» Τότε η οικοδέσποινα άρχισε να του δίνει μια εκτενέστατη εξήγηση. «Δεν κατάλαβα ούτε λέξη απ’ όσα είπε. Μόλις τέλειωσε, είπα τη μοναδική άλλη λέξη που ήξερα, ‘Ευχαριστώ’, και έφυγα!»

Ο Σαλβαδόρ, που ήρθε στο Τρουκ με τη γυναίκα του, την Έλεν, πριν από δέκα χρόνια, θυμάται που προσπάθησε να ρωτήσει μια ντόπια αν θα ήθελε να είναι ευτυχισμένη (πουάπουα). Αντί γι’ αυτό όμως, τη ρώτησε αν ήθελε να μείνει έγκυος (πουόπουο). Και η Ζανέτ, που ήρθε από τον Καναδά με τον άντρα της, τον Ντέιβιντ, θυμάται τη φορά που προσπάθησε να πει «Ευχαριστώ» (κιλίσου), αλλά τα μπέρδεψε και είπε «Αλογόμυγα» (κιλίσο). Φυσικά, αυτές τις λέξεις τις ξέρουν τώρα καλά.

Όταν ο Τζέιμς διορίστηκε στο νησί Κουζάιε, μετά από υπηρεσία τεσσάρων χρόνων στο Πονάπε, έπρεπε να ξαναρχίσει πάλι από την αρχή. Θυμάται ιδιαίτερα μια φορά που προσπαθούσε να δείξει φιλικότητα σε κάποιον οικοδεσπότη. Αλλά αντί να τον ρωτήσει, «Τι κάνεις;» του είπε: «Είσαι τέρας»! Τώρα, μετά από δέκα χρόνια, ομολογεί: «Στην αρχή, μου ήταν δύσκολο να πω κάποιες λέξεις της κουζάιε, γιατί έμοιαζαν πολύ με λέξεις που είναι βρισιές στα αγγλικά».

Εντούτοις, οι ιεραπόστολοι σε καμιά περίπτωση δεν σταματούν την εκμάθηση των γλωσσών, αποθαρρυμένοι από τέτοιου είδους εμπειρίες. «Πολύ λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τους ανθρώπους, αν δεν μάθεις τη γλώσσα», είπε ένας ιεραπόστολος. «Αυτό μας δίνει ουσιαστικό κίνητρο για επιμελή μελέτη».

Έθιμα και Δεισιδαιμονίες

Στους νεοφερμένους, πολλά τοπικά έθιμα φαίνονται διασκεδαστικά. Λόγου χάρη, ο Ντέιβιντ συνάντησε κάποιον που είχε ονομάσει τα τρία αγόρια του Σαρδέλα, Τόνο και Κονσέρβα. Αργότερα, τον σύστησαν σε τρεις κυρίους που τους έλεγαν Επιθυμία, Αμαρτία και Μετάνοια. Η Ζανέτ το έβρισκε περίεργο που οι άνθρωποι έλεγαν μπαμπά τον παππού τους, μαμά τη γιαγιά τους και φώναζαν με τα μικρά τους ονόματα τους γονείς τους. Όταν η Σέρι πρωτόρθε από τη Χαβάη, έβρισκε πολύ διασκεδαστική τη συνήθεια των ντόπιων να δείχνουν τις κατευθύνσεις με τη μύτη τους. Και πέρασε καιρός μέχρι να συνηθίσει το εξής έθιμο: Όταν μια γυναίκα μπαίνει σε μια δημόσια συγκέντρωση, «περπατάει» στα γόνατα μέχρι τη «θέση» της στο πάτωμα, για να δείξει σεβασμό προς τους άντρες.

Υπάρχουν και πολλές δεισιδαιμονίες. Στα Νησιά Μάρσαλ, για παράδειγμα, όταν κάποιος πεθάνει, η οικογένειά του βάζει φαγητό, τσιγάρα και λουλούδια στον τάφο για το νεκρό. Και αν ένα πουλί πετάει γύρω από το σπίτι κελαηδώντας, το παίρνουν σαν σημάδι ότι κίνδυνος και επικείμενος θάνατος απειλεί κάποιο μέλος της οικογένειας.

Αρκετοί κάτοικοι των νησιών είναι βαθιά βουτηγμένοι στον πνευματισμό. Ο Τζο ήταν ένας απ’ αυτούς. Τον καιρό που ήταν πρεσβύτερος σε μια Προτεσταντική εκκλησία, μπορούσε και έβγαζε δαιμόνια λέγοντας προσευχές και χρησιμοποιώντας ένα γιατρικό φτιαγμένο από λάδι καρύδας.

«Μια μέρα το άσχημο πρόσωπο ενός δαίμονα εμφανίστηκε στην είσοδο του δωματίου μου, γεμίζοντας την πόρτα», αφηγείται ο Τζο. Στην αρχή, ο Τζο νόμισε πως ονειρευόταν, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι ήταν τελείως ξύπνιος.

«Ο δαίμονας μου είπε πως αυτός ήταν η πηγή των μαγικών μου δυνάμεων. Αυτό με συντάραξε και με έκανε να αναρωτηθώ γιατί οι δαίμονες χρησιμοποιούσαν εμένα, που ήμουν επίτροπος στην εκκλησία, για όργανό τους, και γιατί ο ίδιος ο παπάς ερχόταν σε μένα για τις δαιμονικές μου υπηρεσίες». Σε λίγο καιρό, βρήκαν τον Τζο κάποιοι Μάρτυρες ιεραπόστολοι και άρχισαν να μελετούν μαζί του την Αγία Γραφή.

«Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν έμαθα την αλήθεια για τους δαίμονες και για το πώς να προσδιορίζω την αληθινή θρησκεία», θυμάται ο Τζο. Ζήτησε να διαγραφεί από την Προτεσταντική εκκλησία και έπαψε να εξασκεί δαιμονισμό. Σήμερα προειδοποιεί και άλλους να μένουν μακριά από κάθε ενέργεια δαιμονισμού.—Δευτερονόμιον 18:9-13· Αποκάλυψις 21:8.

Φτάνοντας στα Μικρότερα Νησιά

Είναι αληθινή πρόκληση το να φτάσουν τα καλά νέα στους ανθρώπους που ζουν στα μικρά απομακρυσμένα νησιά. Συχνά ο μόνος τρόπος να πας εκεί είναι να κλείσεις θέση σε κάποιο εμπορικό πλοίο. Το πλοίο σταματάει λίγες ώρες ή μέρες σε κάθε νησάκι για να φορτώσει, και σ’ αυτό το διάστημα ιεραπόστολοι και άλλοι διαγγελείς της Βασιλείας κηρύττουν δραστήρια στους νησιώτες. Επίσης, τα καλά νέα φτάνουν σ’ αυτούς μέσω εβδομαδιαίων ραδιοφωνικών εκπομπών.

Οι κάτοικοι των απομακρυσμένων νησιών συχνά ταξιδεύουν στα κύρια νησιωτικά κέντρα, για να αγοράσουν τροφή, να πάνε στο γιατρό ή να μορφωθούν. Ενόσω βρίσκονται εκεί, μπορεί να έρθουν σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά και να πάρουν Γραφικά έντυπα. Η παρακολούθηση του ενδιαφέροντος γίνεται μέσω αλληλογραφίας ή όταν ευαγγελιζόμενοι επισκέπτονται το νησί τους. Ένα ζευγάρι συνάντησε Μάρτυρες στο Ματζούρο, στα Νησιά Μάρσαλ, και μετά γύρισαν σπίτι τους στο νησί Άιλουκ, 400 χιλιόμετρα μακριά. Άρχισαν να κάνουν πρόοδο στην κατανόηση της Αγίας Γραφής. Μετά από λίγο, διέκοψαν τις σχέσεις τους με την ως τότε εκκλησία τους, νομιμοποίησαν το γάμο τους και βαφτίστηκαν. Τώρα κηρύττουν και οι δυο με ζήλο στο απομονωμένο τους νησί, και υπηρετούν συχνά ως βοηθητικοί σκαπανείς.

Ορισμένοι ιεραπόστολοι στο Πονάπε, στο Τρουκ και στο Παλάο έχουν βάρκες και τις χρησιμοποιούν για να δίνουν μαρτυρία στα νησιά. Τα περισσότερα μέρη δεν έχουν αποβάθρα για να πλευρίζουν τις βάρκες τους και έτσι συχνά οι ιεραπόστολοι αναγκάζονται να τσαλαβουτούν στη λάσπη ως τα γόνατα για να βγουν στη στεριά. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι φιλικοί, περνάνε μέσα τους επισκέπτες, τους στρώνουν να καθήσουν στο πάτωμα, και τους κερνάνε κρύο γάλα καρύδας. Μαζεύεται όλη η οικογένεια και ακούει προσεκτικά. Επειδή πολλοί δεν έχουν χρήματα, δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς ευαγγελιζόμενους να γυρίζουν μετά από δυο-τρεις μέρες, με τις βάρκες τους φορτωμένες φρούτα που αντάλλαξαν με Βιβλικά έντυπα.

Θυσίες και Ανταμοιβές

Οι ιεραπόστολοι δεν περνάνε στα νησιά όπως περνούσαν στην πατρίδα τους. Χρειάζεται να συνηθίσουν στις συχνές διακοπές του ηλεκτρικού, στις ελλείψεις του νερού και να χρησιμοποιούν βρόχινο νερό. Σε μερικά νησιά, δεν έχει ούτε ηλεκτρικό ούτε ύδρευση ούτε αποχετευτικό σύστημα, δεν έχει ασφαλτοστρωμένους δρόμους ούτε αυτοκίνητα. Αλλά οι ιεραπόστολοι έχουν μάθει να προσαρμόζονται. «Όταν βλέπουμε ότι οι ντόπιοι αδελφοί ζουν σε σπίτια φτιαγμένα από παλιοσίδερα και σανίδες, μπαίνουμε στη θέση τους, και αυτό συντελεί στο να κρατούμε ισορροπία σχετικά με τις ανάγκες και τις ελλείψεις μας», παρατηρεί ο Τζούλιαν, ο οποίος υπηρετεί πιστά εδώ και 17 χρόνια στο Γκουάμ και στα Νησιά Μάρσαλ.

Ο Ρότνεϊ και η γυναίκα του Σέρι ήρθαν στο Τρουκ από τη Χαβάη. Ο Ρότνεϊ παραδέχεται: «Ειλικρινά, έπαθα πολιτιστικό σοκ». Τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, γράφει: «Έχουμε ένα πολύ ικανοποιητικό έργο να κάνουμε εδώ. Έχουμε βέβαια σκαμπανεβάσματα· μερικές φορές νιώθουμε αποθάρρυνση και μοναξιά. Αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε το σκοπό της ζωής μας στο ιεραποστολικό έργο εδώ». Και η Σέρι προσθέτει με χαρούμενο τόνο: «Όσοι δείχνουν αυτοθυσία είναι ευτυχισμένοι».

Πράγματι, οι θυσίες τους ανταμείβονται πλούσια. Ο Κλέμεντ και η γυναίκα του, η Γιούνις, που πήγαν στα Νησιά Μάρσαλ πριν από δέκα χρόνια, διεξάγουν τώρα 34 οικιακές Γραφικές μελέτες κάθε βδομάδα. «Δεκατέσσερις από τους σπουδαστές μας έχουν συμβολίσει την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα στο νερό και άλλοι προοδεύουν προς το βάφτισμα. Αυτό το ζωοσωτήριο έργο έχει μεγάλη αξία για μας», αναφέρει ο Κλέμεντ. Ο Τζέιμς, που είναι ιεραπόστολος δέκα και πλέον χρόνια, δηλώνει: «Το να βλέπεις, χρόνο με το χρόνο, την εγκαρτέρηση των αδελφών μας του Κουζάιε είναι πραγματική ευλογία». Ο Ρότζερ σχολιάζει για το Παλάο: «Είχαμε την ευλογία να αποκτήσουμε μια νέα Αίθουσα Βασιλείας και να δούμε να σχηματίζεται ένας όσιος όμιλος ευαγγελιζομένων». Και αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν ο Πλασίντο λέει: «Η κατεύθυνση του Ιεχωβά και του αγίου πνεύματος έχει γίνει φανερή στη ζωή μας. Αυτό μας έχει βοηθήσει να έρθουμε πολύ κοντά του».

Τέτοιες εμπειρίες ενθαρρύνουν τους ιεραποστόλους να παραμένουν στους διορισμούς τους. Πολλοί ήταν εκεί όταν σχηματίστηκε η πρώτη εκκλησία στην περιοχή τους. Σαν τον απόστολο Παύλο, έχουν τη μοναδική χαρά να ‘μην οικοδομούν σε θεμέλια που έθεσε κάποιος άλλος’. (Ρωμαίους 15:20) Το ακόλουθο σχόλιο εκφράζει κατάλληλα τα αισθήματά τους: «Υπάρχει ακόμη πολύ έργο να γίνει. Πιστεύω ότι ο Ιεχωβά θα παρουσιάσει πολλές ακόμη ευκαιρίες για να συνάξει περισσότερους προβατοειδείς από τα νησιά, και έχουμε το προνόμιο να συμμετέχουμε σ’ αυτό».

«Η ευλογία του Κυρίου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν», λέει η Αγία Γραφή στο εδάφιο Παροιμίαι 10:22. Όσοι έχουν ανταποκριθεί στο ιεραποστολικό κάλεσμα των νησιών της Μικρονησίας έχουν δοκιμάσει πραγματικά αυτή την ευλογία όπως και τη χαρά και την ικανοποίηση που απορρέουν από την υπηρεσία προς τον Ιεχωβά.