Καζακστάν

Στην πόλη Ρούντνι, ένας σκαπανέας συνάντησε κάποιον νεαρό ονόματι Νικολάι, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να κάνει οικιακή Γραφική μελέτη. Υπήρχε, ωστόσο, ένα πρόβλημα. Ο Νικολάι με την οικογένειά του ζούσαν σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, και πολύ σπάνια ερχόταν στο Ρούντνι για να επισκεφτεί τους συγγενείς του. Ο αδελφός ρώτησε αν μπορούσε να επισκεφτεί τον Νικολάι στο χωριό του, αλλά ο Νικολάι εξήγησε ότι το χωριό απείχε 200 χιλιόμετρα και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να φτάσει κάποιος εκεί.

Παρ’ όλα αυτά, ο αδελφός σημείωσε τη διεύθυνση και υποσχέθηκε ότι θα ξανασυναντιούνταν. Διευθέτησε να επισκεφτεί το χωριό και προσκάλεσε άλλον έναν αδελφό και δύο αδελφές από την τοπική εκκλησία να τον συνοδεύσουν. Δύο εβδομάδες αργότερα, επιβιβάστηκαν στο τρένο. Μόλις έφτασαν στον κοντινότερο σταθμό του τρένου, ανακάλυψαν ότι υπολείπονταν άλλα 18 χιλιόμετρα για το χωριό του Νικολάι και ότι δεν υπήρχε δημόσιο μέσο μεταφοράς. Η μόνη επιλογή τους ήταν να πάνε περπατώντας. Αυτό δεν ήταν εύκολο επειδή ήταν χειμώνας και φυσούσε παγωμένος αέρας. Ύστερα από λίγο, ένα τρακτέρ που μετέφερε ένα βυτίο γάλακτος τους προσπέρασε και σταμάτησε. Ο οδηγός προσφέρθηκε να τους μεταφέρει—μέσα στο βυτίο! Οι ευαγγελιζόμενοι νόμιζαν ότι ο άνθρωπος αστειευόταν, αλλά το βυτίο ήταν άδειο και στεγνό, οπότε ανέβηκαν επάνω. Μολονότι έκανε κρύο μέσα στο βυτίο, τουλάχιστον θα είχαν κάποια προστασία από τον τσουχτερό αέρα. Ο οδηγός τούς είπε ότι θα τους κατέβαζε εφτά χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό τους. Από εκεί έπρεπε να συνεχίσουν με τα πόδια. Χρειάστηκαν άλλες δύο ώρες περπάτημα για να καλύψουν τα εφτά χιλιόμετρα μέχρι το χωριό του Νικολάι.

Ο Νικολάι και η σύζυγός του, η Βάλια, έμειναν κατάπληκτοι και χάρηκαν που είδαν τους αδελφούς και τις αδελφές στο κατώφλι τους. Βοήθησαν τους επισκέπτες τους να ζεσταθούν και τους πρόσφεραν φαγητό. Ακολούθησε Γραφική συζήτηση. Δύο εβδομάδες αργότερα, οι αδελφοί από το Ρούντνι ξαναπήγαν. Ο σκαπανέας θυμάται: «Ο Νικολάι μάς πήρε από το σταθμό. Πολλοί άνθρωποι στο χωριό ήθελαν να μιλήσουν με “εκείνους που είχαν έρθει μέσα στο βυτίο”, και έτσι ο Νικολάι έφτιαξε ένα πρόγραμμα για να μας συναντήσουν οι ενδιαφερόμενοι. Όλοι όσοι ήταν στον κατάλογο ήρθαν με ραντεβού και συμφώνησαν να μελετήσουν τη Γραφή». Με τον καιρό, σχεδόν όλοι όσοι άρχισαν να μελετούν τη Γραφή σε εκείνο το χωριό έκαναν καλή πνευματική πρόοδο. Δύο χρόνια αργότερα, ο Νικολάι και η Βάλια βαφτίστηκαν. Τώρα οι δύο γιοι τους είναι αβάφτιστοι ευαγγελιζόμενοι και ο Νικολάι διορίστηκε πρόσφατα πρεσβύτερος σε αυτόν τον απομονωμένο όμιλο.

[Εικόνα στη σελίδα 47]

Ήρθαμε μέσα σε βυτίο γάλακτος