Στο Βάθος των Ειδήσεων
Οι Ραβδώσεις των Ζέβρα
«Εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης» έδωσαν στη ζέβρα τις ραβδώσεις της, ισχυρίζεται το βρετανικό περιοδικό World of Wildlife (Ο Κόσμος των Ζώων). Πώς το αιτιολογεί αυτό; Ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι οι ραβδώσεις εξελίχτηκαν ως καμουφλάζ για να προστατεύουν το ζώο από τα αρπακτικά. Κάτι που φαίνεται να κάνει πιο πιστευτή αυτή την άποψη είναι το γεγονός ότι οι ραβδώσεις πράγματι συντελούν στο να δημιουργείται μια θολή εικόνα σε κάποιον που τις παρατηρεί από μακριά. Ωστόσο, δεν συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι της επιστήμης. Ο Δρ Τζέρι ντε Χράαφ, επιστημονικός σύμβουλος του νοτιοαφρικάνικου περιοδικού Custos, το οποίο ασχολείται με τα ζώα, παρατηρεί: «Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι τα ζώα βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα βλέπουμε και εμείς». Για να το αιτιολογήσει αυτό, ο ντε Χράαφ τονίζει ότι η συμπεριφορά της ζέβρας δεν εναρμονίζεται με τη θεωρία του καμουφλάζ, που υποστηρίζει ότι οι ραβδώσεις εξελίχτηκαν. Γιατί; Επειδή οι ζέβρες δεν προσπαθούν να κρύβονται, όπως κάνουν τα ζώα τα οποία βασίζονται στο καμουφλάζ του χρώματός τους. Οι ζέβρες είναι θορυβώδεις, δραστήριες και αφήνουν τον εαυτό τους να γίνεται εύκολα αντιληπτός καθώς βόσκουν σε ανοιχτές πεδιάδες.
Άλλοι εξελικτές διατυπώνουν τη θεωρία ότι οι έντονες μαύρες και άσπρες ραβδώσεις της ζέβρας δημιουργούν μια οφθαλμαπάτη. Σύμφωνα με τον ντε Χράαφ, ένας ισχυρισμός είναι ότι «τα επιτιθέμενα λιοντάρια αδυνατούν να ξεχωρίσουν μια συγκεκριμένη ζέβρα επειδή μπλέκεται με τις άλλες στο κοπάδι», ενώ «κάποιος άλλος λέει πως το λιοντάρι ζαλίζεται ή δεν υπολογίζει σωστά το τελικό άλμα που προτίθεται να κάνει». Όμως, όπως παρατηρεί ο ίδιος, «αυτές οι θεωρίες καταρρέουν μπροστά στην οφθαλμοφανή σιγουριά που έχουν τα λιοντάρια όταν σκοτώνουν τις ζέβρες».
Καταλήγοντας, ο ντε Χράαφ παραδέχεται ότι, «μέχρι τώρα, είναι αλήθεια πως δεν ξέρουμε γιατί η ζέβρα έχει ραβδώσεις». Ο λόγος όμως γι’ αυτό είναι ξεκάθαρος για τους σπουδαστές της Αγίας Γραφής. Στα εδάφια Γένεσις 1:20-25 μας λέγεται ότι όλα τα πλάσματα της γης δημιουργήθηκαν από τον Θεό «κατά το είδος αυτών». Ως αποτέλεσμα αυτού, για τις ραβδώσεις της ζέβρας είναι υπεύθυνη μια φυσιολογική βιολογική διαδικασία. Αυτές οι ραβδώσεις αποτελούν μέρος της θαυμάσιας ποικιλίας σχεδίων που υπάρχουν στη δημιουργία του Θεού.
Εργαζόμενοι Διάκονοι;
Ορισμένοι κληρικοί αναμένουν να δουν δραστικές αλλαγές στο επάγγελμά τους στο εγγύς μέλλον. Αυτή ήταν η ανησυχία που εκφράστηκε από τον Λουθηρανό ιερέα Ζαν Πιερ Ζορνό, στο Λουθηρανικό περιοδικό Reformiertes Forum, που εκδίδεται στην Ελβετία. Ο ίδιος δήλωσε: «Θα έφτανα μέχρι του σημείου να κάνω την πρόβλεψη ότι ο ιερέας του έτους 2000, στις περισσότερες περιπτώσεις, θα έχει μια εργασία μερικής απασχόλησης παράλληλα με την ενορία του». Γιατί αυτό; Ο Ζορνό πρόσθεσε: «Όχι αποκλειστικά και μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά πρώτον και κύριον επειδή η κοινωνία έχει μια αυξανόμενη ανάγκη για ιερείς που να βρίσκονται σε επαφή με την καθημερινή ζωή».
Αναλύοντας αυτή την ανάγκη, ο Ζορνό είπε: «Ο ιερέας του έτους 2000 θα είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα που θα έχει εμπειρία στην τέχνη της επικοινωνίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι εκκλησίες θα είναι άδειες τότε, αλλά τα άτομα τα οποία θα θέλει να πλησιάσει ο ιερέας θα κρατιούνται μακριά από την εκκλησία, ακριβώς όπως συμβαίνει κατά ένα μέρος σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο, το άγγελμά του θα πρέπει να είναι πιο καθαρό, πιο κατανοητό και περισσότερο επί του σημείου».
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι αμειβόμενοι ποιμένες ήταν κάτι το άγνωστο στη Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνα. Ο απόστολος Παύλος, για παράδειγμα, κάλυπτε τις δικές του φυσικές ανάγκες μέσω μιας κοσμικής εργασίας—έφτιαχνε σκηνές. Κάτι πιο σπουδαίο είναι ότι πλησίαζε τους ανθρώπους με έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο, διδάσκοντάς τους «δημοσία και κατ’ οίκους [από σπίτι σε σπίτι (ΜΝΚ)]». (Πράξεις 18:3· 20:20, 21, 33, 34) Αντίθετα με τους σημερινούς αμειβόμενους διακόνους, οι πρεσβύτεροι, ή ποιμένες, των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνεχίζουν να ακολουθούν αυτό το Γραφικό πρότυπο των Χριστιανών του πρώτου αιώνα.