Τον Απρίλιο του 1986, μια αδελφή από τη Φλόριντα ζήτησε ιατρική περίθαλψη επειδή υπέφερε από μητρορραγία. Πληροφόρησε το νοσοκομείο ότι δεν θα δεχόταν αίμα κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Έγινε δικαστήριο, και ο δικαστής έδωσε την άδεια να της γίνουν μεταγγίσεις αίματος, επειδή η αδελφή ήταν μητέρα δυο έφηβων γιων που χρειάζονταν τη μητρική της φροντίδα. Αν και χορηγήθηκε αίμα, ασκήθηκε έφεση. Στις 16 Μαρτίου 1989, το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντας αποφάνθηκε με ψήφους έξι έναντι ενός υπέρ της άρρωστης αδελφής. Αυτή η απόφαση επιβεβαίωσε το δικαίωμα που έχουν οι ενήλικοι Μάρτυρες του Ιεχωβά να αρνούνται μεταγγίσεις αίματος έστω κι αν είναι γονείς ανήλικων παιδιών. Στην ειδική εισήγηση που έκαναν δυο από τους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου της Φλόριντας έφτασαν στο σημείο να παραθέσουν αυτολεξεί ορισμένες περικοπές από το υπόμνημα της Εταιρίας και να τις υιοθετήσουν ως απόφασή τους.

Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης εκδικάστηκε κάποια άλλη υπόθεση, στην οποία έγινε μετάγγιση αίματος με δικαστική εντολή σε μια μητέρα που είναι Μάρτυρας. Το ερώτημα που τέθηκε στο δικαστήριο ήταν: Μπορούν να υποχρεώσουν μια άρρωστη να δεχτεί θεραπεία που δεν τη θέλει, για χάρη των ανήλικων παιδιών της; Όχι, απάντησε το Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης στις 18 Ιανουαρίου 1990. Το δικαστήριο δήλωσε: «Συνοψίζοντας, η άρρωστη είχε, ως ικανή ενήλικη, το δικαίωμα να καθορίσει την πορεία της θεραπείας που θα λάβαινε, πράγμα το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα να μη δεχτεί μεταγγίσεις αίματος».