Η Προσοχή Στρέφεται στον Ευρωπαϊκό Αγρό

Το 1929, οι πρώτοι Ευρωπαίοι Μάρτυρες, ο Χένρι και η Έντιθ Μέρνταλ, έφτασαν στο Λορένσου Μαρκέζ από τη Νότια Αφρική και άρχισαν να δίνουν μαρτυρία στον πορτογαλικό πληθυσμό. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, ενώθηκε μαζί τους το ζεύγος ντε Γιάχερ. Ως αποτέλεσμα της μετακίνησής τους, σπάρθηκαν πολλοί σπόροι της Βιβλικής αλήθειας.

Κατόπιν το 1935, δύο ακόμη σκαπανείς, ο Φρεντ Λούντικ και ο Ντέιβιντ Νόρμαν, επισκέφτηκαν το Λορένσου Μαρκέζ. Αυτοί έμειναν μαζί με την οικογένεια Μέρνταλ. Ωστόσο, την πέμπτη ημέρα της υπηρεσίας τους, ξαφνικά τους συνέλαβε η μυστική αστυνομία στο σπίτι της οικογένειας Μέρνταλ, τους φόρτωσε στη Μαύρη Μαρία (ένα φορτηγάκι με το οποίο μετέφεραν εγκληματίες) και τους πήγε σε έναν ανώτατο αξιωματούχο, κάποιον κ. Τεσέιρα. Όταν ο Ντέιβιντ δήλωσε με τόλμη ότι γνώριζε πως ο επίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας βρισκόταν πίσω από όλη αυτή τη συνωμοσία, ο κ. Τεσέιρα πετάχτηκε όρθιος και ούρλιαξε: «Αν ήσασταν πολίτες αυτής της χώρας, εδώ και τώρα θα σας εξόριζα στο νησί Μαδέρα, αλλά επειδή είστε πολίτες της Νότιας Αφρικής θα φροντίσω να απελαθείτε αμέσως!» Την ίδια ημέρα, δύο αυτοκίνητα γεμάτα βαριά οπλισμένους αστυνομικούς τούς συνόδευσαν στα σύνορα. Ωστόσο, μόλις έφτασαν στα σύνορα, οι αδελφοί έδωσαν μαρτυρία στους αστυνομικούς που τους φρουρούσαν, τους έδωσαν έντυπα και τους χαιρέτησαν δια χειραψίας προτού συνεχίσουν το ταξίδι τους.

Κατόπιν μεταφέρθηκε στην κεντρική φυλακή του Μπέιρα, και από εκεί τον πήγαν στο Λορένσου Μαρκέζ με τρόπο παράξενο και απάνθρωπο. Τον έστειλαν με πλοιάριο, κλεισμένο σε ένα δοχείο γεμάτο θαλασσινό νερό, από το οποίο εξείχε μόνο το κεφάλι του. Όταν έφτασε στο Λορένσου Μαρκέζ, βγήκε από το δοχείο γυμνός· τα ρούχα του είχαν αποσυντεθεί. Του έδωσαν ένα σακί για να ντυθεί. Στη δίκη του τον διέταξαν να εγκαταλείψει τη θρησκεία του και τον Θεό του, αλλά, με τρόπο παρόμοιο με εκείνον των αποστόλων του Ιησού Χριστού, αυτός απάντησε: «Εκείνο που έχει σημασία είναι να υπακούμε στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους».—Πράξ. 5:29.

Μετά τη δίκη, έβαλαν τον Ζανέιρο σε ένα απομονωμένο κελί και μέσα σε ένα μικρό ξύλινο κιβώτιο που είχε μόνο ένα μικρό άνοιγμα, μέσω του οποίου του έριχναν κάθε ημέρα λίγα κομμάτια φρούτων. Όταν τον έβγαλαν ύστερα από μια εβδομάδα, του ήταν σχεδόν αδύνατον να σταθεί όρθιος.

Τι έγινε με τους Μάρτυρες στο νότο; Υπό σκληρό διωγμό, και αυτοί επίσης αποδείχτηκαν όσιοι Μάρτυρες. Ανάμεσά τους βρισκόταν ο Αλμπίνο Μελέμπε, ο οποίος ήταν τότε προχωρημένης ηλικίας. Το 1957, εκείνος μαζί με άλλους από το Λορένσου Μαρκέζ εξορίστηκαν και αυτοί στο Σάου Τομέ, αλλά συνέχισαν να δίνουν μαρτυρία.

Σχηματίστηκαν καινούριοι όμιλοι, περιλαμβανομένου και ενός στο Λορένσου Μαρκέζ, τώρα Μαπούτου.

Έτσι απάντησε ο Καλβίνου Μασιάνα όταν ο δάσκαλός του ρώτησε την τάξη τι θα ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Αργότερα, στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένας πρώην συμμαθητής του τού έδωσε μαρτυρία. Ωστόσο, χρειάστηκε να επιστρέψει στο Λορένσου Μαρκέζ το 1950 για να διακόψει τελικά τους δεσμούς του με την Εκκλησία της Ελβετικής Αποστολής. Όταν η αποικιακή αστυνομία, η PIDE, συνέλαβε και εξόρισε τους έμπειρους αδελφούς του ομίλου, εκείνοι που έμειναν πίσω δεν είχαν την ανάλογη επίβλεψη.

Ο αδελφός Ζουνγκούζα δέχτηκε αυτή τη συμβουλή και χωρίς καθυστέρηση επέστρεψε στο Λορένσου Μαρκέζ, όπου ενώθηκε με το μικρό όμιλο που υπήρχε εκεί. Αργότερα παντρεύτηκε και, μαζί με τη σύζυγό του Πολίνα, χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από την οργάνωση του Ιεχωβά στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου σε όλη τη Μοζαμβίκη.