«Στη Γερμανία πυροβολούμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βλέπεις εκείνο το όπλο;» με ρώτησε ο αξιωματικός της Γκεστάπο καθώς έδειχνε ένα τουφέκι που βρισκόταν στη γωνιά. «Μπορώ να σε μαχαιρώσω με την ξιφολόγχη και να μη νιώσω καμιά ενοχή».

Ήμουν μόνο 15 χρονών όταν αντιμετώπισα αυτή την απειλή τότε που οι Ναζί είχαν υπό την κατοχή τους την πατρίδα μου το 1942.

Ανάκριση από την Γκεστάπο

Η γερμανική κατοχή άρχισε το 1941 και, παρά τη συνεχή απειλή για τιμωρία, δεν σταματήσαμε τη Χριστιανική μας δραστηριότητα. Τον επόμενο χρόνο άρχισα το σκαπανικό, χρησιμοποιώντας για τις μετακινήσεις μου ένα ποδήλατο. Σύντομα έλαβε χώρα η συνάντηση με τη γερμανική Γκεστάπο, την οποία ανέφερα στην εισαγωγή. Να τι συνέβη.

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι από τη διακονία μια μέρα, επισκέφτηκα δυο συγχριστιανές μου, μια μητέρα με την κόρη της. Ο σύζυγος της κόρης εναντιωνόταν στην πίστη μας και έκανε το παν για να ανακαλύψει από πού προμηθευόταν τα Γραφικά της έντυπα. Εκείνη τη μέρα, εκτός από μερικά έντυπα, είχα μαζί μου και εκθέσεις σχετικά με το έργο των συγχριστιανών μου. Ο σύζυγός της με είδε να φεύγω από το σπίτι.

«Σταμάτα!» ούρλιαξε. Εγώ άρπαξα την τσάντα μου και έτρεξα.

«Σταμάτα! Κλέφτης!» φώναξε εκείνος. Μερικοί εργάτες από τα χωράφια νόμισαν ότι είχα κλέψει κάτι, γι’ αυτό με ανάγκασαν να σταματήσω. Ο άνθρωπος αυτός με πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου βρισκόταν ένας αξιωματικός της Γκεστάπο.

Βλέποντας τα έντυπα στην τσάντα μου, ο αξιωματικός ξεφώνισε στα γερμανικά: «Ρόδερφορντ! Ρόδερφορντ!» Δεν χρειάστηκα μεταφραστή για να καταλάβω τι τον αναστάτωσε. Το όνομα του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, εμφανιζόταν στο εσώφυλλο των βιβλίων που εξέδιδαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο σύζυγος τότε με κατηγόρησε ότι ήμουν εραστής της γυναίκας του. Η αστυνομία και ο αξιωματικός της Γκεστάπο καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν παράλογο, επειδή η γυναίκα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε θα μπορούσε να είναι μητέρα μου. Μετά άρχισαν να με ανακρίνουν.

Ήθελαν να μάθουν ποιος ήμουν και από πού προερχόμουν, κυρίως δε από πού είχα προμηθευτεί τα βιβλία. Αλλά εγώ δεν τους έλεγα. Με χτύπησαν μερικές φορές και με κορόιδευαν. Μετά με έκλεισαν σε ένα υπόγειο. Τις επόμενες τρεις μέρες με ανέκριναν. Κατόπιν με πήγαν στο γραφείο του αξιωματικού της Γκεστάπο, ο οποίος απείλησε ότι θα με μαχαίρωνε με την ξιφολόγχη του. Προς στιγμή δεν ήξερα αν θα εκτελούσε την απειλή του. Έσκυψα το κεφάλι μου, και στη συνέχεια επικράτησε μια σιωπή που μου φάνηκε ατέλειωτη. Τότε εκείνος είπε απότομα: «Μπορείς να φύγεις».

Όπως καταλαβαίνετε, το κήρυγμα τότε ήταν πραγματική πρόκληση για εμάς, ενώ το ίδιο ίσχυε και για τη διεξαγωγή των συναθροίσεών μας. Γιορτάσαμε την ετήσια Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού στις 19 Απριλίου 1943, χρησιμοποιώντας δυο δωμάτια ενός σπιτιού στο Χοριχλιάντι. (Λουκάς 22:19) Όταν ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε τη συνάθροισή μας, ακούστηκε μια φωνή που έλεγε ότι η αστυνομία πλησίαζε στο σπίτι. Μερικοί κρυφτήκαμε στον κήπο, αλλά η αδελφή μου η Άννα και τρεις άλλες γυναίκες πήγαν στο υπόγειο. Η αστυνομία τις βρήκε και τις έσυρε έξω τη μία μετά την άλλη για ανάκριση. Υπέστησαν βάναυση μεταχείριση επί ώρες και μια από αυτές τραυματίστηκε σοβαρά.