Ναζισμός: Ο φασισμός όπως εφαρμόστηκε από το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα του Χίτλερ.

Στον αγώνα τους για εθνική υπεροχή, ο ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός φασισμός είχαν στραμμένο το βλέμμα τους σε αντίθετες κατευθύνσεις. Ο συγγραφέας Α. Κάσελς εξηγεί ότι «ενώ ο Μουσολίνι προέτρεπε τους συμπατριώτες του να μιμηθούν τους άθλους των αρχαίων Ρωμαίων, η ναζιστική πνευματική επανάσταση στόχευε να υποκινήσει τους Γερμανούς, όχι μόνο να κάνουν αυτά που είχαν κάνει οι μακρινοί Τεύτονες γίγαντες, αλλά επίσης να γίνουν οι ίδιοι εκείνοι ήρωες των αρχαίων φυλών μετενσαρκωμένοι στον εικοστό αιώνα».

Η Γερμανία, από την άλλη πλευρά, επιδίωκε να ανακτήσει την παλιά της δόξα οπισθοχωρώντας σ’ ένα μυθικό παρελθόν.

Η Εγκυκλοπαίδεια του Τρίτου Ράιχ συμφωνεί μ’ αυτή την εκτίμηση, εξηγώντας ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός ήταν «η ιδεολογία που κρυβόταν πίσω από την τακτική γενοκτονίας που εφάρμοζε ο Χίτλερ». Σε αρμονία με τις διδασκαλίες της δαρβινικής εξέλιξης, «οι Γερμανοί ιδεολόγοι υποστήριξαν ότι το σύγχρονο κράτος, αντί να αφιερώνει τους πόρους του στην προστασία των αδυνάμων, θα έπρεπε να απορρίψει τον κατώτερο πληθυσμό του, προς όφελος των ισχυρών και υγιών στοιχείων». Ισχυρίστηκαν ότι ο πόλεμος είναι κάτι φυσιολογικό στον αγώνα για την επιβίωση του ισχυροτέρου· ότι «η νίκη είναι με το μέρος του ισχυρού, και οι αδύναμοι πρέπει να εξοντωθούν».

Το Γερμανικό Στιλ Φασισμού

«Παρά τη σύμπτωση των μεθόδων που ακολουθούσαν για εξουσία», λέει ο Α. Κάσελς στο βιβλίο του Φασισμός (Fascism), «ο ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός ναζισμός είχαν αξιοσημείωτες διαφορές όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία και τους οραματισμούς τους για το μέλλον».

Εκτός από τους Γερμανούς φιλόσοφους που προαναφέρθηκαν, οι οποίοι προετοίμασαν το δρόμο για τη φασιστική σκέψη, κι άλλοι επίσης, όπως ο Φρίντριχ Νίτσε, Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, βοήθησαν στη δημιουργία ενός αποκλειστικά γερμανικού τύπου φασισμού. Όχι ότι ο Νίτσε ήταν φασίστας, αλλά όντως τόνισε την ανάγκη για μια κυβερνητική ομάδα ‘εκλεκτών’, μια φυλή υπερανθρώπων. Κάνοντάς το αυτό όμως, δεν είχε στο μυαλό του κάποια συγκεκριμένη φυλή ή έθνος, και σίγουρα όχι τους Γερμανούς τους οποίους δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα. Αλλά μερικές από τις ιδέες του ήταν πολύ κοντά σ’ αυτά που οι ιδεολόγοι του εθνικοσοσιαλισμού θεωρούσαν γερμανικά ιδεώδη. Οικειοποιήθηκαν, λοιπόν, αυτές τις ιδέες, ενώ άλλες, που δεν ταίριαζαν με τη ναζιστική ιδεολογία, τις απέρριψαν.

Ο Χίτλερ επηρεάστηκε, επίσης, βαθιά από το Γερμανό συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Με το φανατικό εθνικισμό και πατριωτισμό που τον διέκρινε, ο Βάγκνερ θεωρούσε ότι η Γερμανία ήταν προορισμένη να εκπληρώσει μια μεγάλη αποστολή στον κόσμο. «Για τον Χίτλερ και τους ιδεολόγους του ναζισμού ο Βάγκνερ αντιπροσώπευε τον τέλειο ήρωα», λέει η Εγκυκλοπαίδεια του Τρίτου Ράιχ (Encyclopedia of the Third Reich). Εξηγεί: «Ο συνθέτης εκπροσωπούσε το μεγαλείο της Γερμανίας. Κατά την άποψη του Χίτλερ, η μουσική του Βάγκνερ δικαίωνε το γερμανικό εθνικισμό».

Ο συγγραφέας Γουίλιαμ Λ. Σίρερ προσθέτει: «Δεν ήταν, όμως, τα πολιτικά του συγγράμματα [του Βάγκνερ], αλλά οι επιβλητικές του όπερες, οι οποίες έφερναν τόσο ζωντανά στη μνήμη τον κόσμο της γερμανικής αρχαιότητας—με τους ηρωϊκούς μύθους της, με τους πολεμοχαρείς ειδωλολατρικούς θεούς και ήρωές της, με τα πνεύματα και τους δράκους της, με τις αιματηρές βεντέτες και τους πρωτόγονους φυλετικούς κανόνες της, με την αντίληψή της περί πεπρωμένου—του μεγαλείου της αγάπης και της ζωής, καθώς και της μεγαλοπρέπειας του θανάτου· αυτές οι όπερες ήταν που ενέπνευσαν τους μύθους της σύγχρονης Γερμανίας και της έδωσαν μια γερμανική Βελτανσάουνγκ [κοσμοθεωρία] την οποία ο Χίτλερ και οι ναζιστές, με κάποιες τροποποιήσεις, έκαναν δική τους».

Η σκέψη του Νίτσε, καθώς και του Βάγκνερ, διαμορφώθηκε από τον Κόμη Ζοζέφ Αρτίρ ντε Γκομπινό, Γάλλο διπλωμάτη και εθνολόγο, ο οποίος, μεταξύ του 1853 και 1855, έγραψε το Δοκίμιο περί Ανισότητας των Ανθρώπινων Φυλών (Essai sur l’inégalité des races humaines). Αυτός ισχυρίστηκε ότι η μοίρα του κάθε πολιτισμού καθορίζεται από τη φυλετική του σύνθεση. Προειδοποίησε ότι αν νοθεύονταν τα φυλετικά χαρακτηριστικά των άριων κοινωνιών, αυτό θα τις οδηγούσε αναπόφευκτα στην πτώση τους.

Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός που αναπτύχθηκαν απ’ αυτές τις ιδέες ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του γερμανικού φασισμού.