15. Πώς ήταν ένοχη αίματος με δύο τρόπους η Καθολική Εκκλησία στη ναζιστική Γερμανία;

¹⁵ Ο Γκούντερ Λιούι, στο βιβλίο του Η Καθολική Εκκλησία και η Ναζιστική Γερμανία, γράφει: «Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τέθηκαν εκτός νόμου στη Βαυαρία στις 13 Απριλίου [1933], η Εκκλησία αποδέχτηκε ακόμα και το έργο που της ανέθεσε το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να καταγγέλλει οποιοδήποτε μέλος της αίρεσης εξακολουθούσε να ασκεί την απαγορευμένη θρησκεία».

[Πλαίσιο στη σελίδα 270]

Το Τίμημα του Συμβιβασμού

Ο Γκούντερ Λιούι γράφει στο βιβλίο του Η Καθολική Εκκλησία και η Ναζιστική Γερμανία (The Catholic Church and Nazi Germany): «Αν ο Καθολικισμός στη Γερμανία είχε παραμείνει από την αρχή προσκολλημένος σε μια πολιτική αποφασιστικής αντίστασης προς το ναζιστικό καθεστώς, η παγκόσμια ιστορία μπορεί κάλλιστα να είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία. Ακόμα και αν αυτός ο αγώνας δεν κατάφερνε τελικά να νικήσει τον Χίτλερ και να αποτρέψει όλα τα πολυάριθμα εγκλήματά του, από αυτή την άποψη θα είχε εξυψώσει ανυπολόγιστα το ηθικό κύρος της Εκκλησίας. Αναμφίβολα το ανθρώπινο κόστος μιας τέτοιας αντίστασης θα ήταν μεγάλο, αλλά αυτές οι θυσίες θα είχαν γίνει για τον πιο σημαντικό από όλους τους σκοπούς. Αν ο Χίτλερ δεν μπορούσε να στηριχτεί στο μέτωπο της χώρας του, ίσως να μην είχε τολμήσει να αρχίσει τον πόλεμο και θα είχαν σωθεί κυριολεκτικά εκατομμύρια ζωές. . . . Όταν χιλιάδες Γερμανοί αντιναζιστές βασανίζονταν μέχρι θανάτου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ, όταν σφάζονταν οι διανοούμενοι της Πολωνίας, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι πέθαιναν επειδή τους μεταχειρίζονταν ως Σλάβους Ουντερμένσεν [υπανθρώπους] και όταν 6.000.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν επειδή “δεν ήταν Άριοι”, οι επίσημοι της Καθολικής Εκκλησίας στη Γερμανία υποστήριζαν το καθεστώς που διέπραττε αυτά τα εγκλήματα. Ο Πάπας στη Ρώμη, ο πνευματικός ηγέτης και ανώτατος ηθικός δάσκαλος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, παρέμεινε σιωπηλός».—Σελίδες 320, 341.