ΕΚΕΙΝΟΙ που έσκαβαν τη σήραγγα κοίταζαν αυτό που είχαν ανακαλύψει μη μπορώντας να πιστέψουν στα μάτια τους. Ήταν το έτος 1912. Βαθιά κάτω από τους δρόμους της Πόλης της Νέας Υόρκης, ενώ διάνοιγαν μια προέκταση του νεοκατασκευασμένου υπόγειου σιδηρόδρομου, έπεσαν πάνω σε ένα μεγάλο κρυμμένο θάλαμο. Το δωμάτιο ήταν πολυτελέστατα επιπλωμένο—σαν παλάτι! Κατά μήκος του υπήρχαν καθρέφτες, πολυέλαιοι και νωπογραφίες. Η φθαρμένη από το χρόνο ξύλινη επένδυση στόλιζε ακόμα τους τοίχους. Στη μέση του δωματίου υπήρχε ένα διακοσμητικό σιντριβάνι που είχε σταματήσει να κελαρύζει εδώ και καιρό.

Το δωμάτιο οδηγούσε σε μια σήραγγα. Προς έκπληξη των εργατών, εκεί υπήρχε ένα πλούσια διακοσμημένο βαγόνι 22 θέσεων πάνω στις ράγες του. Υπήρχε άραγε και άλλος υπόγειος σιδηρόδρομος κάτω από τη Νέα Υόρκη πριν από αυτόν που διάνοιγαν τώρα; Ποιος μπορεί να είχε κατασκευάσει αυτόν το χώρο;

Ο Πρώτος Υπόγειος Σιδηρόδρομος της Νέας Υόρκης

Μακριά από το Λονδίνο, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, ένας άλλος ταλαντούχος εφευρέτης, ο Άλφρεντ Ίλι Μπιτς, προβληματιζόταν για την εξίσου άσχημη κατάσταση της κυκλοφορίας στη Νέα Υόρκη. Ως ο εκδότης του εντύπου Σαϊεντίφικ Αμέρικαν (Scientific American), ο Μπιτς προωθούσε σύγχρονες λύσεις για παλιά προβλήματα, όπως ήταν οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι. Το 1849 πρότεινε ένα ριζοσπαστικό σχέδιο: «Κατασκευή σήραγγας στην οδό Μπρόντγουεϊ», έναν από τους πιο μποτιλιαρισμένους δρόμους, «με εισόδους και σκάλες σε κάθε γωνία. Αυτό το υπόγειο πέρασμα θα έχει διπλή σιδηροδρομική γραμμή και δρόμο για τους πεζούς δεξιά και αριστερά».

Στις επόμενες δύο δεκαετίες, και άλλοι συγκοινωνιολόγοι παρουσίασαν προτάσεις για γρήγορη μετακίνηση στη Νέα Υόρκη. Τελικά, όλες αυτές καταψηφίζονταν. Ο διεφθαρμένος ισχυρός πολιτικός Μπος Τουίντ δεν ήθελε κανέναν ανταγωνισμό με τις εταιρίες οδικών μεταφορών, την πηγή μεγάλου μέρους των παράνομων εισοδημάτων του. Αλλά ο επινοητικός κ. Μπιτς, που ούτε για μια στιγμή δεν είχε εγκαταλείψει την ιδέα του, φάνηκε εξυπνότερος από τον ταραχοποιό Μπος.

Στον Μπιτς εκχωρήθηκε το νόμιμο δικαίωμα να κατασκευάσει δύο γειτονικές σήραγγες, οι οποίες ήταν πολύ μικρές για να μεταφέρουν επιβάτες, κάτω από την οδό Μπρόντγουεϊ. Θα τις χρησιμοποιούσαν «για τη μεταφορά επιστολών, δεμάτων και εμπορευμάτων» στο κεντρικό ταχυδρομείο. Κατόπιν αυτός υπέβαλε αίτηση για να γίνει κάποια τροποποίηση που θα του επέτρεπε να κατασκευάσει μόνο μία μεγάλη σήραγγα, δήθεν για να μειώσει το κόστος. Με κάποιον τρόπο, το τέχνασμά του πέρασε απαρατήρητο και η τροποποίηση εγκρίθηκε. Ο Μπιτς στρώθηκε αμέσως στη δουλειά, αλλά μακριά από τα βλέμματα του κόσμου. Έσκαβε από το υπόγειο ενός καταστήματος ρούχων, και έβγαζε το χώμα έξω τη νύχτα με βαγονέτα που είχαν τις ρόδες τους καλυμμένες για να μην ακούγεται ο θόρυβος. Μέσα σε 58 νύχτες μόνο, ολοκληρώθηκε η διάνοιξη της σήραγγας που είχε μήκος 95 μέτρα.

Ένα «Ρεύμα Αέρα»

Ο Μπιτς γνώριζε πολύ καλά τη φοβερή μόλυνση που υπήρχε στους υπόγειους σιδηρόδρομους του Λονδίνου, επειδή χρησιμοποιούσαν ατμομηχανές οι οποίες έκαιγαν κάρβουνο. Αυτός κινούσε το βαγόνι του με ένα «ρεύμα αέρα»—την πίεση που ανέπτυσσε κάποιος τεράστιος ανεμιστήρας ο οποίος ήταν ενσωματωμένος σε μια εσοχή στη μια άκρη της σήραγγας. Ο αέρας έσπρωχνε απαλά το βαγόνι με ταχύτητα 10 χιλιομέτρων την ώρα, μολονότι μπορούσε να αναπτύξει δεκαπλάσια ταχύτητα. Όταν το βαγόνι έφτανε στην άλλη άκρη της γραμμής, η λειτουργία του ανεμιστήρα αντιστρεφόταν για να τραβήξει πίσω το βαγόνι! Για να κάνει τους ανθρώπους να υπερνικήσουν την έντονη διστακτικότητα που είχαν να κατέβουν στη σήραγγα, ο Μπιτς φρόντισε να φωτιστεί άπλετα η ευρύχωρη αίθουσα αναμονής με λάμπες ζιρκονίου οι οποίες ήταν από τις φωτεινότερες και καθαρότερες της εποχής. Επίσης τη διακόσμησε πλούσια με πολυτελέστατες καρέκλες, αγάλματα, ψεύτικα παράθυρα με κουρτίνες, ακόμα και με ένα πιάνο με ουρά και με ένα ενυδρείο με χρυσόψαρα! Η μικρή σιδηροδρομική γραμμή παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο του 1870 σε ένα ανυποψίαστο κοινό και στέφθηκε με άμεση και εντυπωσιακή επιτυχία. Σε ένα χρόνο, 400.000 άνθρωποι είχαν επισκεφτεί τον υπόγειο σιδηρόδρομο.

Ο Μπος Τουίντ ήταν έξω φρενών! Ακολούθησαν πολιτικές μηχανορραφίες, και ο Τουίντ έπεισε τον κυβερνήτη να εγκρίνει ένα αντίθετο σχέδιο για την κατασκευή υπερυψωμένου σιδηρόδρομου που θα είχε 16πλάσιο κόστος από το υπόγειο δίκτυο που πρότεινε ο Μπιτς και το οποίο λειτουργούσε με την πίεση του αέρα. Λίγο έπειτα από αυτό, ασκήθηκε δίωξη κατά του Τουίντ, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Αλλά ο πανικός που επικράτησε στο χρηματιστήριο το 1873 απομάκρυνε την προσοχή των επενδυτών και των αρμοδίων από τους υπόγειους σιδηρόδρομους, και ο Μπιτς τελικά σφράγισε τη σήραγγα. Έτσι, αυτή παρέμεινε στη λησμονιά μέχρι που την ανακάλυψαν τυχαία το 1912, εφτά χρόνια και πλέον μετά τη διάνοιξη του τωρινού υπόγειου σιδηρόδρομου της Νέας Υόρκης το 1904. Ένα τμήμα της αρχικής σήραγγας του Μπιτς έγινε αργότερα μέρος του τωρινού Σταθμού Σίτι Χολ, στο κάτω Μανχάταν.