ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΝΙΓΗΡΑ

Αργότερα, τον Αύγουστο του 1968, έπειτα από λίγους μόνο μήνες στο Κάνο, στάλθηκα στο Νιαμέι, την πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Νίγηρα, μαζί με άλλους δύο ειδικούς σκαπανείς. Σύντομα διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι ότι ο Νίγηρας, στη Δυτική Αφρική, είναι μια από τις θερμότερες περιοχές στη γη. Εκτός από το να συνηθίσουμε τη ζέστη, έπρεπε να μάθουμε και την επίσημη γλώσσα, τη γαλλική. Παρά αυτές τις δυσκολίες, θέσαμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά και αρχίσαμε να κηρύττουμε στην πρωτεύουσα μαζί με τους ελάχιστους ευαγγελιζομένους που ζούσαν εκεί. Μέσα σε λίγο καιρό, σχεδόν όλοι όσοι ήξεραν να διαβάζουν στο Νιαμέι είχαν πάρει το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, που χρησιμοποιούνταν τότε ως βοήθημα μελέτης της Αγίας Γραφής. Μάλιστα κάποιοι έψαχναν να μας βρουν για να πάρουν το βιβλίο!

Σύντομα διαπιστώσαμε ότι οι αρχές δεν είχαν ευνοϊκή στάση προς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τον Ιούλιο του 1969, συγκεντρωθήκαμε για την πρώτη συνέλευση περιοχής που έγινε ποτέ στη χώρα. Παρευρέθηκαν γύρω στα 20 άτομα. Επρόκειτο να βαφτιστούν δύο καινούριοι ευαγγελιζόμενοι. Ωστόσο, την πρώτη ημέρα της συνέλευσης, ήρθε η αστυνομία και διέκοψε το πρόγραμμα. Οδήγησαν τους ειδικούς σκαπανείς και τον επίσκοπο περιοχής στο αστυνομικό τμήμα. Αφού μας ανέκριναν, μας διέταξαν να παρουσιαστούμε ξανά εκεί την επόμενη ημέρα. Καταλαβαίνοντας ότι προμηνύονταν δυσκολίες, κανονίσαμε να γίνει μια ομιλία βαφτίσματος σε κάποιο ιδιωτικό σπίτι και έπειτα βαφτίσαμε διακριτικά τους υποψηφίους σε ένα ποτάμι.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, το Υπουργείο Εσωτερικών απέλασε εμένα και άλλους πέντε ειδικούς σκαπανείς. Μας έδωσαν 48 ώρες διορία για να εγκαταλείψουμε τη χώρα, και έπρεπε να βρούμε μόνοι μας τρόπο να φύγουμε. Υπακούσαμε και πήγαμε κατευθείαν στο γραφείο τμήματος στη Νιγηρία, όπου λάβαμε νέους διορισμούς.

Εγώ διορίστηκα στο χωριό Ορισουνμπάρι, στη Νιγηρία, όπου η διακονία μας με τον μικρό όμιλο των ευαγγελιζομένων που ζούσαν εκεί ήταν πολύ παραγωγική. Αλλά έξι μήνες αργότερα, το γραφείο τμήματος με κάλεσε να επιστρέψω στον Νίγηρα μόνος μου. Έπειτα από την αρχική μου έκπληξη αλλά και την ανησυχία που ομολογώ πως ένιωσα, αδημονούσα να ξαναδώ τους αδελφούς στον Νίγηρα!

Επέστρεψα στο Νιαμέι. Την επόμενη ημέρα, ένας Νιγηριανός επιχειρηματίας κατάλαβε ότι ήμουν Μάρτυρας και άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις για την Αγία Γραφή. Μελετήσαμε μαζί και, αφού έκοψε το κάπνισμα και έπαψε να πίνει υπερβολικά, βαφτίστηκε. Έπειτα, είχα τη χαρά να συμμετάσχω στην αργή αλλά σταθερή αύξηση που σημειώθηκε σε διάφορες περιοχές του Νίγηρα. Όταν πρωτοπήγα, υπήρχαν 31 Μάρτυρες σε εκείνη τη χώρα. Όταν έφυγα, υπήρχαν 69.