Ο Πέντρο δεν θυμάται πολλά σχετικά με τη μητέρα του, η οποία πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις ενάμισι έτους. Όταν ο Πέντρο έγινε πέντε χρονών, πέθανε και ο πατέρας του. Έτσι λοιπόν, ο Πέντρο έμεινε μόνος με τα αδέλφια του. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήδη επισκέπτονταν τον πατέρα τους, έτσι λοιπόν τόσο ο Πέντρο όσο και τα μεγαλύτερα αδέλφια του άρχισαν να κάνουν οικιακή Γραφική μελέτη.

Ο Πέντρο αφηγείται: «Την επόμενη ακριβώς εβδομάδα, αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις. Καθώς συναναστρεφόμασταν με τους αδελφούς, μπορούσαμε να αισθανθούμε την αγάπη που μας έδειχναν. Η εκκλησία ήταν καταφύγιο για εμένα επειδή οι αδελφοί και οι αδελφές μού έδειχναν αγάπη και στοργή, σαν να ήταν γονείς μου». Ο Πέντρο θυμάται ότι ένας από τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους τον προσκαλούσε στο σπίτι του. Εκεί ο Πέντρο συμμετείχε με την οικογένεια σε συζητήσεις και σε αναψυχή. «Αυτές είναι πολύτιμες αναμνήσεις», λέει ο Πέντρο, ο οποίος άρχισε να κηρύττει για την πίστη του σε ηλικία 11 χρονών και βαφτίστηκε στα 15. Αφού έλαβαν βοήθεια από τα μέλη της εκκλησίας, τα μεγαλύτερα αδέλφια του έκαναν και αυτά σημαντική πνευματική πρόοδο.

Υπάρχει επίσης η περίπτωση του Δαβίδ. Όταν χώρισαν οι γονείς του, εγκατέλειψαν εκείνον και τη δίδυμη αδελφή του. Τους μεγάλωσαν οι παππούδες τους και μια θεία τους. «Όταν πέρασαν λίγα χρόνια και συνειδητοποιήσαμε σε ποια κατάσταση βρισκόμασταν, μας κατέβαλαν αισθήματα ανασφάλειας και λύπης. Χρειαζόμασταν κάτι να μας στηρίξει. Η θεία μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και, χάρη σε αυτό, διδαχτήκαμε τη Γραφική αλήθεια. Οι αδελφοί μάς πρόσφεραν τη στοργή και τη φιλία τους. Μας έδειχναν ιδιαίτερη συμπάθεια και μας ενθάρρυναν να πετυχαίνουμε στόχους και να συνεχίζουμε να εργαζόμαστε για τον Ιεχωβά. Όταν ήμουν περίπου δέκα χρονών, κάποιος διακονικός υπηρέτης με έπαιρνε μαζί του στη διακονία αγρού. Ένας άλλος αδελφός κάλυπτε τα έξοδά μου όταν παρακολουθούσα τις συνελεύσεις. Κάποιος μάλιστα με βοηθούσε ώστε να μπορώ να κάνω συνεισφορές στην Αίθουσα Βασιλείας».

Ο Δαβίδ βαφτίστηκε όταν ήταν 17 χρονών, και αργότερα άρχισε να υπηρετεί στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό. Ακόμη και τώρα αναγνωρίζει: «Υπάρχουν αρκετοί πρεσβύτεροι οι οποίοι συμβάλλουν στην εκπαίδευσή μου και μου παρέχουν υποβοηθητικές συμβουλές. Έτσι υπερνικώ τα αισθήματα ανασφάλειας και μοναξιάς».

Ένας άλλος πρεσβύτερος μιλάει για τη δική του εμπειρία σχετικά με την παροχή βοήθειας σε ορφανά και χήρες: «Πιστεύω ότι τα ορφανά έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για Χριστιανική αγάπη από ό,τι οι χήρες. Έχω παρατηρήσει πως είναι πιο πιθανό να αισθανθούν αυτά τα παιδιά παραπεταμένα από ό,τι τα παιδιά ή οι έφηβοι που έχουν και τους δυο γονείς τους. Έχουν ανάγκη πολλές εκφράσεις αδελφικής στοργής. Είναι καλό να συζητάμε μαζί τους μετά τις συναθροίσεις για να μάθουμε πώς περνούν. Υπάρχει ένας παντρεμένος αδελφός που έμεινε ορφανός όταν ήταν μικρός. Στις συναθροίσεις τον χαιρετώ πάντοτε θερμά, και εκείνος όταν με βλέπει με αγκαλιάζει. Αυτό ενισχύει τους δεσμούς της πραγματικής αδελφικής αγάπης».