Όταν ήμουν 29 χρονών, η Παμ και εγώ προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής στα Νησιά του Νότιου Ειρηνικού, τα οποία ήταν τότε υπό την επίβλεψη του γραφείου τμήματος των Φίτζι. Επρόκειτο για τα εξής νησιά: Αμερικανικές Σαμόα, Σαμόα, Βανουάτου, Κιριμπάτι, Ναούρου, Νίουε, Τοκελάου, Τόνγκα και Τουβαλού.

Εκείνα τα χρόνια, οι άνθρωποι σε κάποια από τα πιο απομονωμένα νησιά ήταν καχύποπτοι απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, γι’ αυτό έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί και διακριτικοί. (Ματθ. 10:16) Οι εκκλησίες ήταν μικρές, και ορισμένες δεν μπορούσαν να μας προσφέρουν κατάλυμα. Τότε ρωτούσαμε στα χωριά αν υπήρχε μέρος να μείνουμε, και οι ντόπιοι μάς έδειχναν πάντα πολλή καλοσύνη.

Γουίνστον, ενδιαφέρεσαι ιδιαίτερα για το έργο της μετάφρασης. Πού οφείλεται αυτό το ενδιαφέρον;

Εκείνη την εποχή, οι αδελφοί στο νησιωτικό κράτος Τόνγκα είχαν μόνο λίγα φυλλάδια και βιβλιάρια στην πολυνησιακή γλώσσα τόνγκαν. Στη διακονία, χρησιμοποιούσαν την αγγλική έκδοση του βοηθήματος μελέτης Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Κάποια φορά λοιπόν που διεξαγόταν μια σχολή πρεσβυτέρων διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων, τρεις ντόπιοι πρεσβύτεροι που ήξεραν λίγα αγγλικά συμφώνησαν να μεταφράσουν το βιβλίο Αλήθεια στην τόνγκαν. Η Παμ δακτυλογράφησε το χειρόγραφο και κατόπιν το στείλαμε για εκτύπωση στο γραφείο τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όλο έργο διήρκεσε περίπου οχτώ εβδομάδες. Αν και η μετάφραση υστερούσε σε ποιότητα, εκείνο το βιβλίο βοήθησε πολλούς ανθρώπους που μιλούσαν την τόνγκαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Η Παμ και εγώ δεν είμαστε μεταφραστές, αλλά εκείνη η εμπειρία μάς κίνησε το ενδιαφέρον για αυτό το έργο.

Παμ, διέφερε η ζωή στα νησιά από τη ζωή στην Αυστραλία;

Πάρα πολύ! Ανάλογα με το πού βρισκόμασταν, είχαμε να αντιμετωπίσουμε σμήνη κουνουπιών, φοβερή ζέστη και υγρασία, αρουραίους, αρρώστιες και κατά καιρούς έλλειψη τροφίμων. Από την άλλη πλευρά, στο τέλος της ημέρας ρεμβάζαμε αγναντεύοντας τον ωκεανό από το φάλε μας​—όπως λέγεται στη γλώσσα σαμόαν το χαρακτηριστικό πολυνησιακό σπίτι με αχυροσκεπή και χωρίς τοίχους. Τη νύχτα οι λυγερόκορμοι κοκκοφοίνικες λικνίζονταν στο φεγγαρόφωτο, το οποίο έριχνε τη λάμψη του στον ωκεανό. Τέτοιες πολύτιμες στιγμές μάς ωθούσαν σε στοχασμό και προσευχή, στρέφοντας τις σκέψεις μας από τα αρνητικά στα θετικά.

Αγαπήσαμε τα παιδιά, τα οποία ήταν πολύ αστεία και γεμάτα περιέργεια όταν έβλεπαν εμάς, τους λευκούς ξένους. Σε κάποια επίσκεψή μας στο Νίουε, ένα αγοράκι ψηλάφησε το τριχωτό χέρι του Γουίνστον και είπε: «Ωραία πούπουλα». Προφανώς δεν είχε ξαναδεί τόσο τριχωτά χέρια και δεν ήξερε πώς να περιγράψει αυτό που έβλεπε!

Με πόνο καρδιάς βλέπαμε τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσαν πολλοί άνθρωποι. Βρίσκονταν σε ένα πανέμορφο μέρος αλλά είχαν ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη και ελάχιστο πόσιμο νερό. Ωστόσο, οι αδελφοί μας δεν φαίνονταν να ανησυχούν. Αυτή ήταν η φυσιολογική ζωή για εκείνους. Αφού είχαν την οικογένειά τους, έναν χώρο λατρείας και το προνόμιο να αινούν τον Ιεχωβά, ήταν ευτυχισμένοι. Το παράδειγμά τους μας βοηθούσε να διατηρούμε τις σωστές προτεραιότητες και να κρατάμε τη ζωή μας απλή.

Μερικές φορές, Παμ, χρειαζόταν να κουβαλάς νερό και να μαγειρεύεις σε εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες. Πώς τα κατάφερνες;

Αυτό το χρωστάω στον πατέρα μου. Μου έμαθε πολλά χρήσιμα πράγματα, λόγου χάρη πώς να ανάβω φωτιά για να μαγειρεύω και πώς να τα βγάζω πέρα με λίγα υλικά αποκτήματα. Σε μια επίσκεψη στο Κιριμπάτι, μείναμε σε ένα μικρό σπίτι με αχυροσκεπή, πάτωμα από θραύσματα κοραλλιών και τοίχους από μπαμπού. Για να μαγειρέψω κάτι απλό, έπρεπε να σκάψω μια τρύπα στο πάτωμα για να ανάψω φωτιά, την οποία τροφοδοτούσα με κελύφη από καρύδες. Νερό έπαιρνα από το πηγάδι, όπου περίμενα στην ουρά μαζί με τις ντόπιες γυναίκες. Για να αντλούν το νερό, χρησιμοποιούσαν ένα ραβδί περίπου δύο μέτρα με ένα σχοινάκι δεμένο στη μια άκρη, κάτι σαν καλάμι ψαρέματος. Αλλά αντί να βάλουν αγκίστρι στην άκρη του σχοινιού, έδεναν έναν τενεκέ. Κάθε γυναίκα με τη σειρά της έριχνε το σχοινί με τον τενεκέ στο πηγάδι και τίναζε απότομα τον καρπό της ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ο τενεκές έγερνε στο πλάι και γέμιζε. Νόμιζα ότι ήταν απλό​—ώσπου έφτασε η σειρά μου. Έριξα το σχοινί αρκετές φορές, αλλά ο τενεκές απλώς έπεφτε στο νερό και επέπλεε! Όταν πια σταματήσαμε να γελάμε, μια γυναίκα προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Οι ντόπιοι ήταν πάντα πολύ εξυπηρετικοί και ευγενικοί.

Και οι δύο αγαπήσατε τον διορισμό σας στα νησιά. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις σας;

Γουίνστον: Χρειάστηκε χρόνος για να εξοικειωθούμε με κάποια έθιμα. Λόγου χάρη, όταν οι αδελφοί μάς προσκαλούσαν για γεύμα, συνήθως μας πρόσφεραν όλο το φαγητό που είχαν. Στην αρχή, δεν ξέραμε ότι έπρεπε να αφήσουμε κάτι και για αυτούς. Τρώγαμε λοιπόν όλα όσα έβαζαν μπροστά μας! Βέβαια, όταν μάθαμε πώς είχαν τα πράγματα, αφήναμε φαγητό και για εκείνους. Παρά τις γκάφες μας, οι αδελφοί έδειχναν κατανόηση. Και χαίρονταν πάρα πολύ όταν τους επισκεπτόμασταν κάθε έξι μήνες στα πλαίσια του έργου περιοχής. Εκτός από τους ντόπιους αδελφούς, ήμασταν οι μόνοι άλλοι Μάρτυρες που έβλεπαν εκείνη την εποχή.

Επίσης, οι επισκέψεις μας αποτελούσαν καλή μαρτυρία για τις τοπικές κοινότητες. Πολλοί χωρικοί νόμιζαν ότι η θρησκεία των αδελφών ήταν δική τους επινόηση. Όταν λοιπόν ένας διάκονος από το εξωτερικό και η σύζυγός του επισκέπτονταν τους αδελφούς, οι ντόπιοι καταλάβαιναν για τι είδους θρησκεία επρόκειτο και εντυπωσιάζονταν.

Παμ: Μια από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι από το Κιριμπάτι, όπου υπήρχε μια εκκλησία με ελάχιστους αδελφούς και αδελφές. Ο μοναδικός πρεσβύτερος, ο Σίνικαϊ Μάτερα, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας φροντίσει. Ήρθε μια μέρα κρατώντας ένα καλάθι που είχε μέσα μόνο ένα αβγό. «Είναι για εσάς», είπε. Ένα αβγό κότας ήταν σπάνια λιχουδιά για εμάς εκείνη την εποχή. Αυτή η μικρή αλλά γενναιόδωρη χειρονομία μάς συγκίνησε πολύ.