Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Θα Πρέπει να Είναι Ειρηνιστές οι Χριστιανοί;

«ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΣΤΕΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ».—Χούμπερτ Μπάτλερ, Ιρλανδός συγγραφέας.

ΕΠΕΙΤΑ από μια επίσκεψη στη Γιουγκοσλαβία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χούμπερτ Μπάτλερ είχε το θάρρος να γράψει τα παραπάνω λόγια σε κάποιο δοκίμιο το 1947, το οποίο δημοσιεύτηκε μόλις πέρυσι! Τον είχε συγκλονίσει ο τρόπος με τον οποίο, «στη διάρκεια του πολέμου, η Χριστιανική Εκκλησία συνέργησε σε φρικτά εγκλήματα και απομακρύνθηκε τόσο πολύ από τη διδασκαλία του Χριστού».

Ο Μπάτλερ δεν φοβόταν να μιλήσει ανοιχτά για αντιδημοφιλείς πεποιθήσεις ή ομάδες. Όταν το έκανε αυτό, συνήθως αποτελούσε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Εκφραζόταν χωρίς φόβο όταν αντιπαρέβαλλε τη συμπεριφορά των εκκλησιών με τη θαρραλέα στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι περιγράφτηκαν στην εφημερίδα Δι Άιρις Τάιμς (The Irish Times) ως, «αναμφίβολα, η πιο αθώα και πιο άμεμπτη μη πολιτικοποιημένη θρησκευτική ομάδα από όλες». Στο δοκίμιό του, «Αναφορά στη Γιουγκοσλαβία», ο Μπάτλερ έγραψε ότι οι Μάρτυρες, οι οποίοι «απέρριψαν όλα τα σοφίσματα μέσω των οποίων ο πόλεμος δικαιολογείται από τους ηγέτες στην πολιτική και στη θρησκευτική ζωή», δικάστηκαν από τις αρχές της Γιουγκοσλαβίας επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο πολεμικό κίνημα.

Ωστόσο, είναι ορθό από Γραφική άποψη να περιγράφει κάποιος τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως ειρηνιστές (ή αλλιώς πασιφιστές); Για να διασαφηνίσουμε το ζήτημα, η απάντηση εξαρτάται από εκείνο που εκάστοτε σημαίνει η λέξη «ειρηνιστής». Ο Μπάτλερ χρησιμοποίησε τον όρο προκειμένου να επαινέσει τους Μάρτυρες για τη γενναιότητα που δείχνουν όταν αρνούνται, με μεγάλο προσωπικό κόστος, να πάρουν όπλα στον πόλεμο. Δυστυχώς, όμως, πολλοί άνθρωποι οι οποίοι παρασύρονται από τον πυρετό του πολέμου θεωρούν ειρηνιστή «το δειλό ή τον προδότη, ο οποίος ανυπομονεί να αποφύγει την ευθύνη που έχει προς το έθνος του». Είναι σωστή αυτή η άποψη;

Αντίθεση στον Πόλεμο ή στη Βία

Το Σύντομο Κοινωνικοπολιτικό Λεξικό αναφέρει ότι ειρηνιστής (ή αλλιώς πασιφιστής) είναι εκείνος που «τάσσεται ενάντια σε κάθε πόλεμο». Η εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα ορίζει τον «ειρηνισμό» (ή αλλιώς «πασιφισμό») ως «αντίθεση στον πόλεμο και στην βία ως μέσων διευθέτησης διαφορών». Σύμφωνα με άλλα λεξικά, είναι «η άρνηση να πάρει κάποιος όπλο με βάση ηθικούς ή θρησκευτικούς λόγους». Πώς θα εφαρμόζονταν αυτοί οι ορισμοί στους πιστούς της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας;

Αυτοί πράγματι ‘αρνήθηκαν να πάρουν όπλο με βάση ηθικούς και θρησκευτικούς λόγους’ και απέφυγαν όλες τις συγκρούσεις και τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή γνώριζαν ότι ο Ιησούς είχε πει πως οι ακόλουθοί του ‘δεν ήταν μέρος του κόσμου’ και πως «όλοι εκείνοι που παίρνουν σπαθί θα αφανιστούν με σπαθί». (Ιωάννης 15:19· Ματθαίος 26:52) Στο βιβλίο Η Πρώτη Εκκλησία και ο Κόσμος (The Early Church and the World), ένας ιστορικός μάς λέει ότι «τουλάχιστον μέχρι τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου [161-180 Κ.Χ.], κανένας Χριστιανός δεν γινόταν στρατιώτης μετά το βάφτισμά του». Στο βιβλίο Τα Θεμέλια του Νέου Κόσμου στον Παλιό (The New World’s Foundations in the Old), κάποια άλλη ιστορικός αναφέρει: «Οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρούσαν ότι ήταν λάθος να πολεμούν, και δεν υπηρετούσαν στο στρατό ακόμη και όταν η Αυτοκρατορία χρειαζόταν στρατιώτες».

Η αποστολή των Χριστιανών ήταν να κηρύξουν τα καλά νέα. (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Κατανοούσαν ότι δεν είχαν αποστολή από τον Θεό να διεξάγουν πόλεμο ενάντια στους εχθρούς του, να ενεργούν, δηλαδή, ως εκτελεστές του Θεού. (Ματθαίος 5:9· Ρωμαίους 12:17-21) Μόνο όταν οι λεγόμενοι Χριστιανοί ‘απομακρύνονται τόσο πολύ από τη διδασκαλία του Χριστού’, όπως δήλωσε ο Μπάτλερ, εμπλέκονται στους πολέμους των εθνών. Τότε είναι που ο κλήρος ευλογεί τα στρατεύματα και προσεύχεται για τη νίκη, συχνά και στις δύο πλευρές μιας σύρραξης. (Παράβαλε Ιωάννης 17:16· 18:36.) Στα χρόνια του Μεσαίωνα, για παράδειγμα, Προτεστάντες και Καθολικοί διεξήγαγαν πολλούς αιματηρούς πολέμους, με αποτέλεσμα να «[βυθιστεί] η Δυτική Ευρώπη στη φρίκη, και να ανακηρύσσουν και οι δύο πλευρές τον εαυτό τους όργανα της οργής του Θεού», γράφει ο Κένεθ Κλαρκ στο βιβλίο του Πολιτισμός (Civilisation). Τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν για να δικαιώσουν αυτό το είδος πολέμου, αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια Βιβλικής, Θεολογικής και Εκκλησιαστικής Φιλολογίας (Cyclopedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature), των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, «έχουν προφανώς έρθει σε ύπαρξη λόγω της επιθυμίας που υπήρχε να κατευνάσουν την πολιτική εξουσία, και έρχονται σε ολοφάνερη αντίθεση με την αρχαία Χριστιανική διδασκαλία και με το όλο πνεύμα του Ευαγγελίου».—Ιακώβου 4:4.

Αντιτίθενται Ολοκληρωτικά οι Χριστιανοί στον Πόλεμο;

Ήταν, ωστόσο, ‘η αρχαία Χριστιανική διδασκαλία και το όλο πνεύμα του Ευαγγελίου’ πράγματι ειρηνιστικά; Θα μπορούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί αληθινά να χαρακτηριστούν ως ειρηνιστές, σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό; Όχι! Γιατί όχι; Ένας λόγος είναι ότι αναγνώρισαν το δικαίωμα του Θεού να διεξάγει πόλεμο. (Έξοδος 14:13, 14· 15:1-4· Ιησούς του Ναυή 10:14· Ησαΐας 30:30-32) Επιπλέον, ποτέ δεν αμφισβήτησαν το δικαίωμα που είχε ο Θεός να εξουσιοδοτεί τον αρχαίο Ισραήλ να μάχεται εκπροσωπώντας Εκείνον, όταν το έθνος υπηρετούσε ως το μοναδικό Του όργανο πάνω στη γη.—Ψαλμός 144:1· Πράξεις 7:45· Εβραίους 11:32-34.

Ο Θεός έχει, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά επίσης και την υποχρέωση με βάση τη δικαιοσύνη να εξαλείψει τους πονηρούς ανθρώπους από τη γη. Πολλοί κακοποιοί δεν θα ανταποκριθούν ποτέ στις υπομονετικές εκκλήσεις που απευθύνει ο Θεός σε αυτούς για να διορθώσουν τις οδούς τους. (Ησαΐας 45:22· Ματθαίος 7:13, 14) Η ανοχή που δείχνει ο Θεός για το κακό έχει όρια. (Ησαΐας 61:2· Πράξεις 17:30) Οι Χριστιανοί, επομένως, αναγνωρίζουν ότι τελικά ο Θεός θα εξαλείψει δυναμικά τους κακούς ανθρώπους από τη γη. (2 Πέτρου 3:9, 10) Όπως προλέγει η Αγία Γραφή, αυτό θα γίνει στην «αποκάλυψη του Κυρίου Ιησού από τον ουρανό με τους δυνατούς αγγέλους του μέσα σε φλόγες φωτιάς, καθώς αυτός φέρνει εκδίκηση πάνω σε εκείνους οι οποίοι δεν γνωρίζουν τον Θεό και σε εκείνους οι οποίοι δεν υπακούν στα καλά νέα σχετικά με τον Κύριό μας Ιησού».—2 Θεσσαλονικείς 1:6-9.

Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής περιγράφει αυτή τη μάχη ως τον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», ή αλλιώς Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψη 16:14, 16) Αναφέρει ότι ο Ιησούς Χριστός θα αναλάβει την ηγεσία σε αυτόν, ότι «πολεμάει με δικαιοσύνη». (Αποκάλυψη 19:11, 14, 15) Ο Ιησούς Χριστός αποκαλείται δικαιολογημένα «Άρχων ειρήνης». (Ησαΐας 9:6) Αλλά δεν είναι ειρηνιστής. Έχει ήδη κάνει έναν πόλεμο στον ουρανό για να τον καθαρίσει από όλους τους στασιαστικούς εχθρούς του Θεού. (Αποκάλυψη 12:7-9) Σύντομα θα διεξαγάγει έναν άλλον πόλεμο ‘για να καταστρέψει εκείνους που καταστρέφουν τη γη’. Ωστόσο, οι ακόλουθοί του στη γη δεν θα συμμετάσχουν σε εκείνη τη θεϊκή κρίση.—Αποκάλυψη 11:17, 18.

Οι αληθινοί Χριστιανοί αγαπούν την ειρήνη. Παραμένουν εντελώς ουδέτεροι ως προς τις στρατιωτικές, πολιτικές και φυλετικές διαμάχες του κόσμου. Αλλά, με την αυστηρή έννοια, δεν είναι ειρηνιστές. Γιατί; Επειδή αναμένουν με χαρά τον πόλεμο του Θεού ο οποίος θα επιβάλει τελικά το δικό Του θέλημα στη γη—έναν πόλεμο ο οποίος θα τακτοποιήσει το μεγάλο ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας και θα απαλλάξει τη γη από όλους τους εχθρούς της ειρήνης μια για πάντα.—Ιερεμίας 25:31-33· Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 6:9, 10.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 22]

Ο Χριστός Χλευάζεται/The Doré Bible Illustrations/Dover Publications, Inc.