Στα μέσα του τέταρτου αιώνα, οι διαμαρτυρίες κόπασαν. Πώς συνέβη αυτό; Καθώς ολοένα και περισσότεροι κίβδηλοι Χριστιανοί εισχωρούσαν στην εκκλησία, οι αποστατικές ιδέες πολλαπλασιάζονταν. Αυτό οδήγησε σε συμβιβασμούς με το ρωμαϊκό κόσμο. Σχολιάζοντας γύρω από αυτό το θέμα, το βιβλίο Η Ειδωλολατρία στη Χριστιανοσύνη Μας (The Paganism in Our Christianity) δηλώνει: «Αποτελούσε καθιερωμένη τακτική των Χριστιανών να παίρνουν τις ειδωλολατρικές γιορτές που κατά παράδοση είχαν γίνει αγαπητές στους ανθρώπους και να προσδίδουν σε αυτές Χριστιανική σημασία». Ναι, άρχισαν να γίνονται αντιληπτές οι βλαβερές συνέπειες της μεγάλης αποστασίας. Η προθυμία με την οποία υιοθετούσαν οι αποκαλούμενοι Χριστιανοί τους ειδωλολατρικούς εορτασμούς τούς πρόσφερε τώρα ένα μέτρο αποδοχής από την κοινωνία. Προτού περάσει καιρός, οι Χριστιανοί έφτασαν στο σημείο να έχουν τόσες ετήσιες γιορτές όσες και οι ειδωλολάτρες. Δεν προξενεί έκπληξη το ότι τα Χριστούγεννα ήταν η κυριότερη από αυτές.

Σύντομα, τα Χριστούγεννα αφομοίωσαν πολλά από τα χαρακτηριστικά των κοσμικών γιορτών του θερισμού που τελούνταν στη βόρεια Ευρώπη. Η διασκέδαση εξακολούθησε να υπερισχύει έναντι της ευλάβειας, καθώς αυτοί που γλεντοκοπούσαν εντρυφούσαν αχόρταγα στο φαγητό και στο ποτό. Αντί να καταγγείλει τη χαλαρή διαγωγή, η εκκλησία την αποδέχτηκε. (Παράβαλε Ρωμαίους 13:13· 1 Πέτρου 4:3.) Το 601 Κ.Χ., ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ έγραψε στον Μέλιτο, τον ιεραπόστολό του στην Αγγλία, λέγοντάς του «να μην καταργήσει αυτές τις αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές, αλλά να τις προσαρμόσει στις τελετουργίες της Εκκλησίας, αλλάζοντας απλώς την αιτία του εορτασμού τους και παρέχοντας έτσι ένα Χριστιανικό, αντί για ειδωλολατρικό, κίνητρο». Αυτά αναφέρει ο Άρθουρ Βάιγκαλ, πρώην γενικός επιθεωρητής των αρχαιοτήτων της αιγυπτιακής κυβέρνησης.