Είναι Όλα Θεϊκές Αποκαλύψεις;
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ το πνεύμα του Θεού, το οποίο ενέπνευσε τη συγγραφή της Αγίας Γραφής, να είναι επίσης υπεύθυνο για άλλα βιβλία τα οποία μερικοί θεωρούν άγια; (2 Τιμόθεο 3:16) Αυτό το ερώτημα έθεσε το ιταλικό Ιησουιτικό περιοδικό Λα Σιβιλτά Κατόλικα (La Civiltà Cattolica), το οποίο εκδίδεται «υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Εξωτερικών [του Βατικανού]» και έτσι θεωρείται έγκυρο στους Καθολικούς κύκλους.
«Ο Θεός, μέσω της επενέργειας του Αγίου Πνεύματος, διασκόρπισε το σπόρο του Λόγου ακόμη και σε μερικά άγια βιβλία της μη Ιουδαϊκής και της μη Χριστιανικής παράδοσης», ανέφερε το Ιησουιτικό περιοδικό. Για τους Ιησουίτες, τα «άγια» βιβλία, όπως είναι η Αβέστα του Ζωροαστρισμού ή τα Τέσσερα Βιβλία του Κομφουκιανισμού, γράφτηκαν «με κάποια τουλάχιστον επιρροή από το Άγιο Πνεύμα, και επομένως, σε ένα βαθμό, περιέχουν ‘θεϊκή αποκάλυψη’».
Ωστόσο, το άρθρο κάνει μια διευκρίνιση. «Δεν αποτελούν λόγο του Θεού όλα όσα περιέχονται σε αυτά τα άγια βιβλία», δηλώνει, προσθέτοντας ότι εκείνοι που έγραψαν αυτά τα βιβλία μπορεί να «επηρεάστηκαν από ένα πολυθεϊστικό περιβάλλον ή από κάποιο πολιτιστικό πλαίσιο» μέσα στο οποίο έζησαν και κινήθηκαν. Σύμφωνα με τον Μάρκο Πολίτι, ανταποκριτή της ιταλικής εφημερίδας Λα Ρεπούμπλικα (La Repubblica) ο οποίος ειδικεύεται στις υποθέσεις του Βατικανού, αυτή η θέση «ανοίγει προοπτικές, οι οποίες προηγουμένως ήταν αδιανόητες, για σχέσεις μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας και των μεγάλων ιστορικών θρησκειών», επιστρέφοντας στο πνεύμα διαφόρων συγκρητιστικών συγκεντρώσεων για προσευχή όπως αυτή που έγινε στην Ασίζη το 1986, την οποία προώθησε έντονα ο Ιωάννης Παύλος Β΄.
Ο Ιεχωβά δεν είναι Θεός ακαταστασίας και σύγχυσης. (1 Κορινθίους 14:33) Επομένως δεν μπορούμε ορθά να συμπεράνουμε ότι το άγιο πνεύμα του, ή η ενεργός δύναμή του, θα ενέπνεε έστω και μέρος οποιωνδήποτε βιβλίων τα οποία δεν βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με το Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αντί να ενθαρρύνει την οικουμενική προσέγγιση των διαφόρων «θρησκευτικών παραδόσεων», ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε ότι υπάρχει «μία ελπίδα . . . ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάφτισμα».—Εφεσίους 4:4, 5.
Αυτή η «μία ελπίδα» βασίζεται στο να θέτει κάποιος πίστη στον Ιησού Χριστό. Η Αγία Γραφή δηλώνει κατάλληλα: «Δεν υπάρχει σωτηρία μέσω κανενός άλλου, γιατί δεν υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό που να έχει δοθεί μεταξύ των ανθρώπων, μέσω του οποίου πρέπει να σωθούμε». (Πράξεις 4:12) Κανένα άλλο «άγιο βιβλίο» δεν παρουσιάζει τον Ιησού ως το κεντρικό πρόσωπο στην επεξεργασία των σκοπών του Θεού. Μόνο αν δεχτούμε την Αγία Γραφή ως το Λόγο του Θεού μπορούμε να διδαχτούμε για τη στοργική προμήθεια που έκανε ο Ιεχωβά Θεός για σωτηρία.—Ιωάννης 17:3· 1 Θεσσαλονικείς 2:13.