“ΑΠΑΓΟΡΕΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ”

Όλη αυτή η πρόοδος δεν άρεσε καθόλου στους εναντίους μας. Από το 1960 και έπειτα, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, η Ένωση Παλαιών Πολεμιστών και Αποστράτων (RSL) της Αυστραλίας και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν από κοινού μια ενορχηστρωμένη επίθεση που αποσκοπούσε στο διασυρμό και στην απαγόρευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν διανείμαμε σε επιλεγμένους γιατρούς, κληρικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους ένα φυλλάδιο που εξηγούσε τη θέση μας για τις μεταγγίσεις αίματος. Ως συνήθως, οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου. Στις 30 Αυγούστου 1960, η εφημερίδα Σάουθ Πασίφικ Ποστ (South Pacific Post) κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Οργή των Εκκλησιών για το Ζήτημα του Αίματος». Στο σχετικό άρθρο, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες κατήγγειλαν τους Μάρτυρες ως «αντίχριστους [και] εχθρούς της Εκκλησίας».

Κάποια επόμενα άρθρα ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ανατρεπτική και ότι με τις διδασκαλίες τους προωθούσαν το σκασιαρχείο από το σχολείο, τη φοροδιαφυγή, τις λατρείες των εμπορευμάτων, ακόμη δε και την κακή υγιεινή. Άλλα δημοσιεύματα τους κατηγόρησαν άδικα ότι εκμεταλλεύονταν μια επικείμενη έκλειψη ηλίου για να προκαλέσουν το φόβο και «να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις διάνοιες των πρωτόγονων ιθαγενών». Μάλιστα, ένα κύριο άρθρο επιτιμούσε τους Μάρτυρες επειδή «ζουν, τρώνε και εργάζονται μαζί με τους χωρικούς». Η ίδια εφημερίδα τούς επέκρινε επειδή δίδασκαν ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» και ισχυρίστηκε ότι οι Μάρτυρες συνιστούσαν «μεγαλύτερη απειλή από τον κομμουνισμό».

Τελικά, στις 25 Μαρτίου 1962, η RSL ζήτησε από τις αποικιακές αρχές να θέσουν τους Μάρτυρες υπό απαγόρευση. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Αυστραλίας απέρριψε δημόσια το αίτημα. «Αυτή η ανακοίνωση είχε θετικό αντίκτυπο σε ολόκληρη τη χώρα», λέει ο Ντον Φίλντερ. «Όσοι είχαν ανοιχτό μυαλό κατάλαβαν ότι οι ισχυρισμοί των εναντίων μας ήταν αβάσιμοι».

Θυμάμαι τι συνέβη κάποτε, όταν κήρυττα κοντά στη Ραμπαούλ. Ένας άντρας της φυλής Τόλαϊ ζήτησε να πάρει τη Γραφή μου στα χέρια του για να διαβάσει ένα εδάφιο μόνος του. Όταν του έδωσα τη Γραφή, εκείνος την έκανε κομματάκια και την πέταξε κάτω. Εγώ δεν θύμωσα, αλλά κατήγγειλα το περιστατικό στο διοικητή της αστυνομίας, ο οποίος έστειλε αμέσως έναν αστυφύλακα για να συλλάβει αυτό το άτομο. Ο διοικητής τού είπε: «Είσαι κακός άνθρωπος. Παραβίασες το νόμο του Θεού και το νόμο του Κράτους. Αύριο να αγοράσεις στον κύριο μια καινούρια Γραφή, αλλιώς θα σε στείλουμε φυλακή». Κατόπιν ο διοικητής μού είπε να περάσω από το τμήμα στις 10 το πρωί και να πάρω τα χρήματα για τη Γραφή. Όταν έφτασα, τα χρήματα ήταν εκεί. Έκτοτε γνώρισαν την αλήθεια πολλά μέλη της φυλής Τόλαϊ.

Σε κάποια άλλη περίπτωση, ήμουν μαζί με μια ομάδα Μαρτύρων και μοιράζαμε το φυλλάδιο Νέα της Βασιλείας δυτικά του Γουέγουακ. Οι άλλοι προπορεύονταν. Ο αρχηγός ενός χωριού, όμως, ανακάλυψε τι έκαναν οι αδελφοί και μάζεψε τα φυλλάδια που είχαν μοιράσει. Πρέπει να ήξερε ότι εγώ ερχόμουν από πίσω, επειδή με περίμενε στο δρόμο, με τα χέρια στη μέση, κρατώντας τα φυλλάδια. Τον ρώτησα αν συμβαίνει κάτι. Εκείνος έβαλε τα φυλλάδια μπροστά στο πρόσωπό μου και είπε: «Εγώ κάνω κουμάντο εδώ, και δεν θέλω να τα μοιράζετε αυτά».

Πήρα τα φυλλάδια στα χέρια μου. Στο μεταξύ, είχαν μαζευτεί γύρω μας αρκετοί χωρικοί. Τους κοίταξα και είπα: «Αν θέλετε να δουλέψετε στον κήπο σας ή να πάτε για ψάρεμα, χρειάζεστε επίσημη άδεια;»

«Όχι!» απάντησε μια κυρία.

Μετά τους ρώτησα: «Θέλετε να το διαβάσετε αυτό;»

«Ναι», είπαν εκείνοι. Τους μοίρασα, λοιπόν, ξανά τα φυλλάδια χωρίς κανένα πρόβλημα. Ωστόσο, αργότερα χρειάστηκε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ενώπιον ενός συμβουλίου περίπου 20 τοπικών αρχηγών. Ευτυχώς, όλοι εκτός από δύο ψήφισαν υπέρ του έργου μας.