“ΑΠΑΓΟΡΕΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ”

Όλη αυτή η πρόοδος δεν άρεσε καθόλου στους εναντίους μας. Από το 1960 και έπειτα, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, η Ένωση Παλαιών Πολεμιστών και Αποστράτων (RSL) της Αυστραλίας και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν από κοινού μια ενορχηστρωμένη επίθεση που αποσκοπούσε στο διασυρμό και στην απαγόρευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν διανείμαμε σε επιλεγμένους γιατρούς, κληρικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους ένα φυλλάδιο που εξηγούσε τη θέση μας για τις μεταγγίσεις αίματος. Ως συνήθως, οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου. Στις 30 Αυγούστου 1960, η εφημερίδα Σάουθ Πασίφικ Ποστ (South Pacific Post) κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Οργή των Εκκλησιών για το Ζήτημα του Αίματος». Στο σχετικό άρθρο, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες κατήγγειλαν τους Μάρτυρες ως «αντίχριστους [και] εχθρούς της Εκκλησίας».

Κάποια επόμενα άρθρα ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ανατρεπτική και ότι με τις διδασκαλίες τους προωθούσαν το σκασιαρχείο από το σχολείο, τη φοροδιαφυγή, τις λατρείες των εμπορευμάτων, ακόμη δε και την κακή υγιεινή. Άλλα δημοσιεύματα τους κατηγόρησαν άδικα ότι εκμεταλλεύονταν μια επικείμενη έκλειψη ηλίου για να προκαλέσουν το φόβο και «να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις διάνοιες των πρωτόγονων ιθαγενών». Μάλιστα, ένα κύριο άρθρο επιτιμούσε τους Μάρτυρες επειδή «ζουν, τρώνε και εργάζονται μαζί με τους χωρικούς». Η ίδια εφημερίδα τούς επέκρινε επειδή δίδασκαν ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» και ισχυρίστηκε ότι οι Μάρτυρες συνιστούσαν «μεγαλύτερη απειλή από τον κομμουνισμό».

Τελικά, στις 25 Μαρτίου 1962, η RSL ζήτησε από τις αποικιακές αρχές να θέσουν τους Μάρτυρες υπό απαγόρευση. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Αυστραλίας απέρριψε δημόσια το αίτημα. «Αυτή η ανακοίνωση είχε θετικό αντίκτυπο σε ολόκληρη τη χώρα», λέει ο Ντον Φίλντερ. «Όσοι είχαν ανοιχτό μυαλό κατάλαβαν ότι οι ισχυρισμοί των εναντίων μας ήταν αβάσιμοι».

Τους χρυσοθήρες ακολούθησαν κατά πόδας οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου. «Όταν οι ιεραπόστολοι έμαθαν ότι θα πηγαίναμε εκεί, διέταξαν τους χωρικούς να μη μας ακούν», αναφέρει η Ροουένα. «Αλλά η προειδοποίησή τους αποδείχτηκε καλή διαφήμιση. Οι ορεσίβιοι​—εκ φύσεως περίεργοι—​μας περίμεναν πώς και πώς».

Ο Τομ και η Ροουένα άνοιξαν ένα μικρό κατάστημα στο Γουάμπαγκ, 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης Μάουντ Χάγκεν. «Οι κληρικοί διέταξαν τα ποίμνιά τους να μην ψωνίζουν από εμάς, να μη μας πουλάνε τίποτα και να μη μας μιλάνε, τους πίεσαν δε ακόμη και να ζητήσουν την έξωσή μας από το χώρο που νοικιάζαμε», λέει ο Τομ. «Με τον καιρό, όμως, οι χωρικοί κατάλαβαν ότι ήμασταν διαφορετικοί από τους άλλους λευκούς που ήξεραν. Αυτό που τους προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι τους φερόμασταν με καλοσύνη. Μάλιστα, οι καλές μας πράξεις τούς έκαναν πολλές φορές να δακρύζουν, και είπαν ότι ήθελαν να μείνουμε!»