Ταυτόχρονα, στο γειτονικό Μπουλόλο, το κήρυγμα που έκαναν με ζήλο ο Γουάλι και η Τζόι Μπούσμπριτζ εξόργισε την Ιεραποστολή για τις Νέες Φυλές, η οποία θεωρούσε την περιοχή αποκλειστική της επικράτεια. Ο εργοδότης του Γουάλι υπέκυψε στις πιέσεις της ιεραποστολής και του έδωσε το εξής τελεσίγραφο: «Ή αφήνεις τη θρησκεία σου ή βρίσκεις άλλη δουλειά».

Η Ποποντέτα, μια κωμόπολη στα νοτιοανατολικά του Λάε, έμαθε τα καλά νέα μέσω του Τζερόμ και της Λαβίνια Χοτότα, οι οποίοι επέστρεψαν από το Πορτ Μόρεσμπι στον τόπο καταγωγής τους. Ο Τζερόμ ήταν πολύ δραστήριος και χρησιμοποιούσε τη Γραφή πειστικά, ενώ η Λαβίνια ήταν καλοσυνάτη και εκδήλωνε πραγματικό προσωπικό ενδιαφέρον για τους άλλους. Όπως ήταν αναμενόμενο, λίγο αφότου οι δυο τους άρχισαν να δίνουν μαρτυρία, εμφανίστηκε στο σπίτι τους ο Αγγλικανός επίσκοπος με μια μεγάλη ομάδα οπαδών του, απαιτώντας να σταματήσουν το κήρυγμα. Αλλά ο Τζερόμ και η Λαβίνια δεν ενέδωσαν στο φόβο.

Το 1963, τα καλά νέα είχαν φτάσει στο Γουέγουακ, μια πόλη στα μακρινά βόρεια παράλια της Παπούας-Νέας Γουινέας. Ο Καρλ Τέινορ και ο Ότο Έμπερχαρτ, Γερμανοί οικοδόμοι, δούλευαν τα πρωινά στο τοπικό νοσοκομείο, ενώ τα βράδια και τα σαββατοκύριακα έκαναν μελέτη με 100 και πλέον ενδιαφερόμενα άτομα. Το κήρυγμά τους προκάλεσε το μένος του τοπικού Καθολικού ιερέα, ο οποίος συγκέντρωσε έναν όχλο και έβαλε να πετάξουν τις μοτοσικλέτες του Καρλ και του Ότο στη θάλασσα. Κάποιος συνεργός του ιερέα, ο οποίος ήταν σημαίνον πρόσωπο του χωριού, είχε έναν γιο που έγινε αργότερα Μάρτυρας. Επειδή εντυπωσιάστηκε βλέποντας πόσο βελτιώθηκε η ζωή του γιου του, η στάση του μαλάκωσε και έδωσε στους Μάρτυρες την άδεια να κηρύττουν στα χωριά της δικαιοδοσίας του.

“ΑΠΑΓΟΡΕΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ”

Όλη αυτή η πρόοδος δεν άρεσε καθόλου στους εναντίους μας. Από το 1960 και έπειτα, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, η Ένωση Παλαιών Πολεμιστών και Αποστράτων (RSL) της Αυστραλίας και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν από κοινού μια ενορχηστρωμένη επίθεση που αποσκοπούσε στο διασυρμό και στην απαγόρευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν διανείμαμε σε επιλεγμένους γιατρούς, κληρικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους ένα φυλλάδιο που εξηγούσε τη θέση μας για τις μεταγγίσεις αίματος. Ως συνήθως, οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου. Στις 30 Αυγούστου 1960, η εφημερίδα Σάουθ Πασίφικ Ποστ (South Pacific Post) κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Οργή των Εκκλησιών για το Ζήτημα του Αίματος». Στο σχετικό άρθρο, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες κατήγγειλαν τους Μάρτυρες ως «αντίχριστους [και] εχθρούς της Εκκλησίας».

Κάποια επόμενα άρθρα ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι η δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ανατρεπτική και ότι με τις διδασκαλίες τους προωθούσαν το σκασιαρχείο από το σχολείο, τη φοροδιαφυγή, τις λατρείες των εμπορευμάτων, ακόμη δε και την κακή υγιεινή. Άλλα δημοσιεύματα τους κατηγόρησαν άδικα ότι εκμεταλλεύονταν μια επικείμενη έκλειψη ηλίου για να προκαλέσουν το φόβο και «να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις διάνοιες των πρωτόγονων ιθαγενών». Μάλιστα, ένα κύριο άρθρο επιτιμούσε τους Μάρτυρες επειδή «ζουν, τρώνε και εργάζονται μαζί με τους χωρικούς». Η ίδια εφημερίδα τούς επέκρινε επειδή δίδασκαν ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» και ισχυρίστηκε ότι οι Μάρτυρες συνιστούσαν «μεγαλύτερη απειλή από τον κομμουνισμό».

Τελικά, στις 25 Μαρτίου 1962, η RSL ζήτησε από τις αποικιακές αρχές να θέσουν τους Μάρτυρες υπό απαγόρευση. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Αυστραλίας απέρριψε δημόσια το αίτημα. «Αυτή η ανακοίνωση είχε θετικό αντίκτυπο σε ολόκληρη τη χώρα», λέει ο Ντον Φίλντερ. «Όσοι είχαν ανοιχτό μυαλό κατάλαβαν ότι οι ισχυρισμοί των εναντίων μας ήταν αβάσιμοι».