ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ

Τον Ιούλιο του 1955, ο Τζον Κάτφορθ, Καναδός ιεραπόστολος που υπηρετούσε στην Αυστραλία, ήρθε στο Πορτ Μόρεσμπι ως ο πρώτος επίσκοπος περιοχής. Ο Τζον αγάπησε αμέσως αυτή την τροπική χώρα, τον τρόπο ζωής και τους απλούς κατοίκους της. Πού να ήξερε ότι θα υπηρετούσε στην Παπούα-Νέα Γουινέα επί 35 και πλέον χρόνια!

Ο Τζον έφερε μαζί του την ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει, ένα ντοκιμαντέρ με θέμα το οργανωτικό έργο και τις συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στις τρεις εβδομάδες της επίσκεψής του, την πρόβαλε 14 φορές σε ακροατήρια που κυμαίνονταν από μερικές εκατοντάδες ως σχεδόν 2.000 άτομα. Οι ντόπιοι, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν ξαναδεί ταινία, εντυπωσιάστηκαν πολύ.

Η επίσκεψη του Τζον αποκορυφώθηκε με μια μονοήμερη συνέλευση περιοχής στο Χάιμα. «Όταν ζητήθηκε από τους υποψηφίους για βάφτισμα να σηκωθούν, . . . στάθηκαν όρθια 70 άτομα!» αφηγείται ο Τομ Κίτο. «Οι καρδιές μας κυριολεκτικά σκίρτησαν από ευγνωμοσύνη καθώς είδαμε σαράντα αδελφούς και τριάντα αδελφές να σχηματίζουν ουρά δίπλα στο ποτάμι, μέσα στη ζούγκλα, έτοιμοι να συμβολίσουν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά».

Το επόμενο έτος, οι αδελφοί κανόνισαν να διεξαχθεί μια δεύτερη συνέλευση περιοχής στο Χάιμα. Ο Μπομπόγκι, ο αρχηγός του χωριού, είχε αναλάβει να κάνει τις απαραίτητες κατασκευές και να έχει έτοιμο φαγητό για όσους θα παρευρίσκονταν. Τρεις ημέρες πριν από τη συνέλευση, ο Τζον (Τεντ) Σέγουελ, ο καινούριος επίσκοπος περιοχής από την Αυστραλία, πήγε στον Μπομπόγκι για να μιλήσουν σχετικά με τις προετοιμασίες.

«Τι έχεις φτιάξει ως τώρα;» ρώτησε ο Τεντ, μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.

«Τίποτα ακόμη», απάντησε ο Μπομπόγκι.

«Μα έχει πάει Πέμπτη, Μπομπόγκι, και η συνέλευση είναι την Κυριακή!» είπε έκπληκτος ο Τεντ.

«Μην ανησυχείς, αδελφέ», απάντησε εκείνος. «Θα τα ετοιμάσουμε όλα το Σάββατο».

Ο Τεντ έμεινε άναυδος και επέστρεψε στο Πορτ Μόρεσμπι πεπεισμένος ότι από οργανωτική άποψη η συνέλευση θα αποτύχαινε παταγωδώς.

Εκείνη την Κυριακή πήγε με το αυτοκίνητο στο Χάιμα, αγωνιώντας για το τι είχε γίνει. Τα πάντα είχαν μεταμορφωθεί! Κάτω από ένα τεράστιο δέντρο, υπήρχε μια γερή ξύλινη εξέδρα, και μπροστά της βρισκόταν μια μεγάλη έκταση καθαρισμένου εδάφους. Πιο πέρα υπήρχαν λάκκοι με καυτές πέτρες στους οποίους ψήνονταν γουρούνια, ουόλαμπι, ελάφια, περιστέρια, ψάρια και διαφόρων ειδών γλυκοπατάτες. Νερό έβραζε σε τσαγιέρες πάνω από τη φωτιά. Χαρούμενες παρέες στέκονταν μπροστά σε μια αυτοσχέδια καφετέρια. Και στη μέση της ομήγυρης, στεκόταν εντελώς ατάραχος ο Μπομπόγκι. Ο Τεντ τα έχασε!

«Μπομπόγκι, πού τα έμαθες όλα αυτά;» ρώτησε με απορία.

«Ε, να, από εκείνη την ταινία που μας έδειξε πέρσι ο Τζον Κάτφορθ», απάντησε αυτός.

Τετρακόσια και πλέον άτομα από οχτώ εθνότητες παρευρέθηκαν σε εκείνη τη συνέλευση, και 73 βαφτίστηκαν. Έμεινε στην ιστορία ως η συνέλευση του Μπομπόγκι.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΕ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ

Το 1957, ο Τζον Κάτφορθ εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Παπούα-Νέα Γουινέα και ανέλαβε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Μετά την πρώτη του επίσκεψη, τον είχε απασχολήσει έντονα ποια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη μέθοδος κηρύγματος για τους ντόπιους, καθώς οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι. Τώρα πλέον μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες του.

Όταν ο Τζον επισκεπτόταν μια εκκλησία ή κάποιον απομονωμένο όμιλο, το πρώτο που έκανε ήταν να γράψει το όνομά του και το όνομα του διερμηνέα του σε έναν μαυροπίνακα. Μετά, δείχνοντας προς τον ουρανό, ρωτούσε το ακροατήριο: «Θεός, τι όνομα;» Έγραφε ψηλά στον πίνακα την απάντησή τους, «Ιεχωβά», καθώς και το εδάφιο «Ψαλμός 83:18». Έπειτα έγραφε από κάτω, στην αριστερή πλευρά, την επικεφαλίδα «Παλιός Κόσμος», σχεδίαζε σκιτσάκια που έδειχναν δύο ανθρώπους να μαλώνουν, κάποιον να κλαίει και έναν τάφο, ενώ στο τέλος έγραφε το εδάφιο «Ρωμαίους 5:12». Στη δεξιά πλευρά, έγραφε την επικεφαλίδα «Νέος Κόσμος», σχεδίαζε δύο ανθρώπους που έδιναν τα χέρια, ένα χαμογελαστό πρόσωπο και έναν διαγραμμένο τάφο, ενώ στο τέλος έγραφε το εδάφιο «Αποκάλυψη 21:4». Στη συνέχεια, εκφωνούσε μια ζωηρή ομιλία στην οποία εξηγούσε τα σχέδια. Κατόπιν, καλούσε κάποιους από το ακροατήριο να έρθουν μπροστά και να επαναλάβουν την παρουσίασή του. Όταν μπορούσαν να τη λένε με ευχέρεια, τους ζητούσε να αντιγράψουν τις ζωγραφιές σε ένα φύλλο χαρτί και να το χρησιμοποιούν στο κήρυγμά τους.