Γύρω στο 1990, ένας επίσκοπος περιοχής, ο Τζιμ Ντέιβις, μαζί με τρεις άλλους αδελφούς, έκανε σχέδια να δοθεί μαρτυρία σε έναν καταυλισμό προσφύγων ψηλά στον ποταμό Φλάι, κοντά στα σύνορα με την Ινδονησία. Οι αδελφοί είχαν διευθετήσει να φιλοξενηθούν στο σπίτι μιας ενδιαφερομένης της οποίας ο σύζυγος ήταν ο δεύτερος τη τάξει στον καταυλισμό. «Το ταξίδι αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού Φλάι κράτησε περίπου δύο ώρες με ένα μηχανοκίνητο μονόξυλο κανό», λέει ο Τζιμ. «Περίπου στις εννιά το πρωί, φτάσαμε σε κάποιο ξέφωτο στη ζούγκλα. Από εκεί ένας χωματόδρομος οδηγούσε στο μακρινό καταυλισμό. Καθήσαμε και περιμέναμε μήπως περάσει κάποιος να μας πάρει.

»Τελικά, στις πέντε το απόγευμα, εμφανίστηκε ένα όχημα. Φορτώσαμε τις προμήθειές μας, σκαρφαλώσαμε πάνω, αλλά μόλις μερικά μέτρα πιο κάτω χάλασε το σύστημα διεύθυνσης! Ατάραχος, ο οδηγός εντόπισε το πρόβλημα, βρήκε λίγο σύρμα, σύρθηκε κάτω από το αυτοκίνητο και έδεσε τα εξαρτήματα που είχαν αποσυνδεθεί. “Δεν θα πάμε και πολύ μακριά έτσι”, σκέφτηκα. Αλλά έκανα λάθος. Το σύρμα άντεξε σε όλη τη διαδρομή​—πέντε ώρες, όλες με κίνηση στους τέσσερις τροχούς λόγω της κατάστασης του δρόμου. Πολλές φορές, μάλιστα, κολλήσαμε στη λάσπη και έπρεπε να σπρώξουμε. Φτάσαμε στις δέκα τη νύχτα, αποκαμωμένοι και γεμάτοι λάσπες.

»Κηρύξαμε τρεις μέρες στον καταυλισμό, ο οποίος εκτεινόταν σε μια μεγάλη περιοχή της ζούγκλας, και διαθέσαμε όλα τα έντυπά μας. Βρήκαμε επίσης έναν αποκομμένο ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στον Ιεχωβά. Αργότερα, μάθαμε με πολλή χαρά ότι όντως επέστρεψε. Επίσης, η σύζυγός του και κάποια από τα παιδιά του είναι τώρα στην αλήθεια. Το ίδιο ισχύει για την ενδιαφερόμενη και το σύζυγό της οι οποίοι μας φιλοξένησαν με καλοσύνη».

Ας ακολουθήσουμε έναν επίσκοπο περιοχής και τη σύζυγό του καθώς επισκέπτονται εκκλησίες κατά μήκος αυτής της επιβλητικής υδάτινης οδού.

Ο Γουόρεν Ρέινολντς γράφει: «Νωρίς το πρωί, εγώ και η σύζυγός μου, η Λιάν, ξεκινάμε από την πόλη Γουέγουακ έχοντας την αλουμινένια βάρκα μας, μήκους 3,5 μέτρων, δεμένη στη σχάρα του οχήματός μας. Έπειτα από διαδρομή τριών ωρών, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας γίνεται με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, παρκάρουμε δίπλα στο ποτάμι. Για μερικές μέρες θα ταξιδεύουμε με τη βάρκα αντίθετα στο ρεύμα προκειμένου να επισκεφτούμε τους 30 περίπου ευαγγελιζομένους σε τέσσερα χωριά κατά μήκος των παραποτάμων του Σέπικ.

»Με τη βάρκα μας φορτωμένη προμήθειες, βάζουμε μπρος την εξωλέμβια μηχανή 25 ίππων και κατευθυνόμαστε αντίθετα στο ρεύμα. Μια ώρα μετά, μπαίνουμε στον Γιούατ, παραπόταμο του Σέπικ, και ταξιδεύουμε άλλες δύο ώρες μέχρι το χωριό Μπάιγουατ. Μας υποδέχονται θερμά οι αδελφοί και οι σπουδαστές τους, μερικοί από τους οποίους τραβούν τη βάρκα μας στη στεριά και την αποθηκεύουν σε ένα σπίτι. Αφού απολαμβάνουμε ένα γεύμα από πλαντάγο και γάλα καρύδας, ξεκινάμε όλοι μαζί μια δίωρη πεζοπορία μέσα στην ελώδη ζούγκλα. Οι ευαγγελιζόμενοι προπορεύονται και μας βοηθούν να μεταφέρουμε τις προμήθειές μας. Φτάνουμε σε ένα χωριουδάκι, το Ντιμίρι, όπου ξεδιψάμε με γάλα καρύδας, ενώ στήνουμε την κουνουπιέρα και το κρεβάτι μας σε ένα ξύλινο σπίτι στηριγμένο σε πασσάλους. Τελικά, έπειτα από ένα δείπνο με γλυκοπατάτες, πηγαίνουμε για ύπνο.

»Σε τρία χωριά αυτής της περιοχής ζουν 14 ευαγγελιζόμενοι. Τις επόμενες μέρες, δίνουμε μαρτυρία σε κάθε χωριό και βρίσκουμε πολλά ενδιαφερόμενα άτομα. Επίσης, χαιρόμαστε βλέποντας δύο σπουδαστές της Γραφής να νομιμοποιούν το γάμο τους και να αποκτούν τα προσόντα ώστε να υπηρετούν ως ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας. Οι άλλοι ευαγγελιζόμενοι ετοιμάζουν ένα λιτό γαμήλιο γεύμα με γλυκοπατάτες, σάγο, μερικά εδώδιμα φύλλα και δύο κοτόπουλα.

»Την Κυριακή, βλέπουμε με ενθουσιασμό 93 χωρικούς να παρακολουθούν τη δημόσια ομιλία! Μετά τη συνάθροιση, το καταμεσήμερο, ξεκινάμε με γεμάτους τους σάκους μας για το ταξίδι της επιστροφής στο Μπάιγουατ, όπου αφήνουμε τα πράγματά μας στο σπίτι ενός σπουδαστή και αρχίζουμε να δίνουμε μαρτυρία. Αρκετοί δέχονται έντυπα, και μερικοί ξεκινούν Γραφική μελέτη. Εκείνο το βράδυ, τρώμε στο σπίτι ενός σπουδαστή μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά, ενώ ο καπνός κρατάει μακριά τα σμήνη των κουνουπιών.

»Νωρίς την επομένη, επιστρέφουμε στη βάρκα μας, την ξαναρίχνουμε στο ποτάμι και ξεκινάμε μέσα στην πρωινή ομίχλη συνεπαρμένοι από την ποικιλία των πουλιών γύρω μας και από τα ψάρια που τσαλαβουτούν στο νερό. Συναντούμε οικογένειες που ταξιδεύουν νωχελικά προς την αντίθετη κατεύθυνση, πάνω σε σχεδίες από μπαμπού, μεταφέροντας αγαθά για την τοπική αγορά.

»Όταν επιστρέφουμε στο όχημά μας, ανεφοδιαζόμαστε με καύσιμα, πόσιμο νερό και άλλες προμήθειες. Κατόπιν, ξεκινάμε ξανά το ταξίδι στο ποτάμι, για να επισκεφτούμε τους 14 ευαγγελιζομένους στο Κάμποτ. Φτάνουμε έπειτα από δύο ώρες, μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο λόγω μιας τροπικής νεροποντής. Από το Κάμποτ πλέουμε αντίθετα στο ρεύμα​—αυτή τη φορά με τη βάρκα μας γεμάτη ευαγγελιζομένους—​με προορισμό ένα μεγάλο χωριό που απλώνεται και στις δύο όχθες του ποταμού. Εκεί δίνουμε μαρτυρία μέχρι αργά το απόγευμα σε όσους ανταποκρίνονται. Στο γυρισμό, κηρύττουμε σε κάποιους που στέκονται στις πλωτές εξέδρες τους από μπαμπού. Το πρωί μάς είχαν δει να ανεβαίνουμε τον ποταμό και τώρα περιμένουν να επιστρέψουμε. Εφόσον τα χρήματα είναι σπάνια σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή, οι χωρικοί δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους για την επίσκεψή μας και για τα φυλλάδια που τους δίνουμε προσφέροντας τρόφιμα​—καρύδες, κολοκύθες, καπνιστά ψάρια και μπανάνες. Το δειλινό μάς βρίσκει πίσω στο Κάμποτ να μαγειρεύουμε αυτά τα τρόφιμα.

»Στο Κάμποτ, ο χώρος των συναθροίσεων είναι στηριγμένος σε πασσάλους, όπως και όλα τα σπίτια της περιοχής. Την περίοδο των βροχών, όταν πλημμυρίζουν τα πάντα, όλοι κωπηλατούν με τα κανό τους μέχρι τα σκαλιά του χώρου συναθροίσεων. Η επίσκεψή μας ολοκληρώνεται με 72 παρόντες στη δημόσια ομιλία, μεταξύ των οποίων είναι κάποιοι που έχουν περπατήσει πέντε ώρες για να έρθουν.

»Επιστρέφουμε στο όχημα που χρησιμοποιούμε για το έργο περιοχής και δένουμε τη βάρκα στη σχάρα. Η διαδρομή μέχρι το σπίτι κρατάει τρεις ώρες. Στο δρόμο, συλλογιζόμαστε τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές μας που ζουν στις όχθες του ποταμού Σέπικ. Σκεφτόμαστε επίσης πόσο τους αγαπάει ο Ιεχωβά, όπως φαίνεται από τις προσπάθειες που καταβάλλει η οργάνωσή του για να τρέφονται καλά από πνευματική άποψη. Είναι μεγάλο προνόμιο να αποτελούμε μέρος μιας τόσο θαυμάσιας οικογένειας!»

[Εικόνες στις σελίδες 132, 133]

Αριστερά: Ο επίσκοπος περιοχής Γουόρεν Ρέινολντς και η σύζυγός του, η Λιάν, επισκέπτονται το χωριό Μπάιγουατ· επάνω: δημόσια ομιλία κατά την επίσκεψή του στο χωριό Ντιμίρι