Για παράδειγμα, γύρω στο 1970, το γραφείο τμήματος άρχισε να λαβαίνει τακτικά εκθέσεις υπηρεσίας αγρού από κάποιο άγνωστο μέλος μιας ανύπαρκτης εκκλησίας σε ένα ανεξακρίβωτο χωριό του μακρινού ποταμού Σέπικ. Το γραφείο τμήματος ζήτησε από τον Μάικ Φίσερ, επίσκοπο περιοχής, να διερευνήσει το ζήτημα.

«Για να πάω σε εκείνο το χωριό, έκανα διαδρομή δέκα ωρών με μηχανοκίνητο κανό, ακολουθώντας στενά πλωτά περάσματα, μέσα στη ζούγκλα που έβριθε από κουνούπια», αναφέρει ο Μάικ. «Τελικά, έφτασα όταν κόντευε να σκοτεινιάσει, και συνάντησα το μυστηριώδη άνθρωπο που έστελνε τα γράμματα. Ήταν κάποιος που είχε αποκοπεί πριν από χρόνια σε άλλη περιοχή. Είχε γυρίσει στο χωριό του, είχε μετανοήσει για τις αμαρτίες του και είχε αρχίσει να κηρύττει σε άλλους. Περισσότεροι από 30 ενήλικοι σε εκείνο το χωριό αυτοαποκαλούνταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, και μερικοί είχαν τα προσόντα να βαφτιστούν. Λίγο αργότερα, το μετανοημένο άτομο επανεντάχθηκε, και το γραφείο τμήματος αναγνώρισε επίσημα αυτόν τον όμιλο».

Το 1992, ένας άλλος επίσκοπος περιοχής, ο Ντάριλ Μπράιον, άκουσε ότι οι κάτοικοι κάποιου απομακρυσμένου χωριού της ενδοχώρας ενδιαφέρονταν για την αλήθεια. «Για να πάω σε εκείνο το χωριό, κάλυψα με το αυτοκίνητο 80 χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα, περπάτησα μιάμιση ώρα μέσα στην πυκνή ζούγκλα και κατόπιν ανέβηκα με κανό το ποτάμι, κωπηλατώντας άλλη μια ώρα», εξηγεί ο Ντάριλ. «Έμεινα έκπληκτος όταν, στην όχθη του ποταμού, ανάμεσα σε πανύψηλα βουνά, είδα ένα ολοκαίνουριο κτίσμα με την επιγραφή “Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά”.

»Γύρω στα 25 ενδιαφερόμενα άτομα συναθροίζονταν σε εκείνη την αίθουσα κάθε Κυριακή για να μελετήσουν το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Εφόσον έλεγαν ότι είναι Μάρτυρες, τους ρώτησα αν μασούσαν καρύδα του βετέλ. “Όχι βέβαια”, απάντησαν. “Αυτό το σταματήσαμε πέρσι, όταν γνωρίσαμε την αλήθεια!” Εννοείται ότι χάρηκα πολύ όταν το γραφείο τμήματος πρόσθεσε αυτόν τον όμιλο στο δρομολόγιο της περιοχής μου».

[Εικόνα στη σελίδα 115]

Ο Μάικ Φίσερ στον ποταμό Σέπικ