Ακόμη πιο ανατολικά, κοντά στο Καϊναντού, ο Νορμ Σαρίν έκανε Γραφική μελέτη με 50 και πλέον χωρικούς που έρχονταν στην καλύβα του κάθε μέρα. Αργότερα, οι σκαπανείς Μπερντ και Έρνα Άντερσον φρόντισαν τον όμιλο επί δυόμισι χρόνια. «Οι άνθρωποι αυτοί πλένονταν σπανίως, φορούσαν ελάχιστα ρούχα, ήταν δε εντελώς αναλφάβητοι και βαθιά βουτηγμένοι στο δαιμονισμό», αναφέρει η Έρνα. «Και όμως, χάρη στην υπομονή και στην αγάπη μας, μερικοί κατάφεραν μέσα σε σύντομο διάστημα να παραθέτουν και να εξηγούν 150 εδάφια από μνήμης».

Ο Μπερντ και η Έρνα δέθηκαν πολύ με τον όμιλό τους. «Όταν πήραμε διορισμό για το Κάβινγκ, οι γυναίκες μαζεύτηκαν γύρω μου και έκλαιγαν σπαρακτικά!» λέει η Έρνα. «Η μία μετά την άλλη μου χτυπούσαν χαϊδευτικά τα μπράτσα και το πρόσωπο, ενώ τα δάκρυά τους έτρεχαν ποτάμι. Ξανά και ξανά, μπήκα στην καλύβα μου για να κλάψω, ενώ ο Μπερντ προσπαθούσε να τις ηρεμήσει, αλλά εκείνες ήταν απαρηγόρητες. Όταν τελικά ξεκινήσαμε να φύγουμε, πλήθος ανθρώπων κατέβηκε το βουνό τρέχοντας πίσω από το αυτοκίνητό μας, ενώ οι γυναίκες έβγαζαν γοερές κραυγές. Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να περιγράψω τον πόνο της καρδιάς μου εκείνη τη μέρα. Πόσο λαχταράμε να δούμε αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα στο νέο κόσμο!» Άλλοι σκαπανείς συνέχισαν το έργο του Μπερντ και της Έρνα, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί στο Καϊναντού μια θαυμάσια εκκλησία.

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΥΝ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχε σχηματιστεί ένας μικρός όμιλος Μαρτύρων στο Μάουντ Χάγκεν, περίπου 130 χιλιόμετρα δυτικά της Γκορόκα. Η πόλη αυτή φημιζόταν για το μεγάλο εβδομαδιαίο παζάρι της, στο οποίο συνέρρεαν χιλιάδες χωρικοί από πολλά χιλιόμετρα μακριά. «Διαθέταμε εκατοντάδες έντυπα σε αυτό το παζάρι», λέει η Ντόροθι Ράιτ, θαρραλέα σκαπάνισσα. Όταν οι χωρικοί επέστρεφαν στα σπίτια τους, πήγαινε μαζί τους και το άγγελμα της Βασιλείας, εισχωρώντας σε απομακρυσμένες περιοχές στις οποίες δεν μπορούσαν να φτάσουν τότε οι ευαγγελιζόμενοι.

Μεταγενέστερα, ο Τζιμ Ράιτ, γιος της Ντόροθι, και ο Κέρι Κέι-Σμιθ, ο συνεργάτης του στο σκαπανικό, διορίστηκαν στο Μπανζ, μια περιοχή όπου καλλιεργείται τσάι και καφές, στη γραφική κοιλάδα Γουάγκι, ανατολικά του Μάουντ Χάγκεν. Εδώ συνάντησαν μεγάλη εναντίωση από τις εκκλησιαστικές ιεραποστολές, που έβαζαν τα παιδιά να τους πετροβολούν και να τους διώχνουν από τα χωριά τους. Όταν ο Κέρι πήρε άλλον διορισμό, ο Τζιμ έμεινε στο Μπανζ και έκανε σκαπανικό μόνος του. Ο ίδιος αφηγείται: «Πολλές φορές ξαγρυπνούσα στη μικρή χορταρένια καλύβα μου και προσευχόμουν: “Ιεχωβά, γιατί βρίσκομαι εδώ;” Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να πάρω απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

»Το 2007, πήγα από την Αυστραλία στο Μπανζ για να παρακολουθήσω μια συνέλευση περιφερείας», συνεχίζει ο Τζιμ. «Κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν παλιά η χορταρένια καλύβα μου, υπήρχε μια θαυμάσια, καινούρια Αίθουσα Βασιλείας με δυνατότητα προσωρινής επέκτασης ώστε να σχηματίζεται μια Αίθουσα Συνελεύσεων 1.000 θέσεων. Την ώρα που έμπαινα στο χώρο της συνέλευσης, ένας αδελφός έτρεξε προς το μέρος μου, με άρπαξε και άρχισε να κλαίει πάνω στον ώμο μου. Όταν κατάφερε να συνέλθει, αυτός ο αδελφός, ο Πολ Τάι, μου εξήγησε ότι είχα κάνει μελέτη με τον πατέρα του πριν από 36 χρόνια. Αργότερα, ο Πολ διάβασε τα βιβλία του πατέρα του και γνώρισε την αλήθεια. Μου είπε ότι υπηρετούσε ως πρεσβύτερος.

»Στη διάρκεια του προγράμματος, έδωσα συνέντευξη περιγράφοντας το διωγμό που είχαμε υπομείνει τον πρώτο καιρό στο Μπανζ», λέει ο Τζιμ. «Δεν έμεινε σχεδόν κανείς που να μη δακρύσει. Μετά το πρόγραμμα, αρκετοί αδελφοί με πλησίασαν, με αγκάλιασαν και μου ζητούσαν συγνώμη κλαίγοντας. Όταν ήταν παιδιά, με είχαν κυνηγήσει από το χωριό τους με πέτρες και βρισιές. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο Μάνγκε Σάμγκαρ​—τώρα πρεσβύτερος—​ήταν ο πρώην Λουθηρανός πάστορας που τους είχε βάλει να με κυνηγούν! Χάρη σε αυτή τη συνέλευση ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί!»