Μεταγενέστερα, ο Γκλεν Φίνλεϊ, ένας άλλος νεαρός Αυστραλός σκαπανέας, αντικατέστησε τον Τζιμ και τον Λάιονελ και κήρυττε μόνος του στην Κέρεμα επί 18 μήνες. «Ήταν δύσκολη περίοδος για εμένα», λέει ο Γκλεν, «και μερικές φορές αμφέβαλλα αν το έργο μου είχε αποτέλεσμα. Άλλαξα, όμως, γνώμη, χάρη σε μια εμπειρία που με δίδαξε να είμαι ταπεινός.

»Έκανα Γραφική μελέτη με τον Χεβόκο, έναν ηλικιωμένο φούρναρη του χωριού. Ήταν εντελώς αναλφάβητος, και ύστερα από μήνες είχε καταφέρει να μάθει ελάχιστες βασικές αλήθειες. Αναρωτιόμουν αν άξιζε τον κόπο να μελετώ μαζί του. Ένα πρωί, όμως, καθώς πλησίαζα στο σπίτι του, άκουσα μια φωνή και κοντοστάθηκα. Ήταν ο Χεβόκο που προσευχόταν μεγαλόφωνα στον Ιεχωβά, ευχαριστώντας Τον θερμά για το ότι τον δίδασκε την αλήθεια σχετικά με το όνομα και τη Βασιλεία Του. Η ειλικρινής προσευχή του μου υπενθύμισε ότι για τον Ιεχωβά έχει σημασία η καρδιά των ανθρώπων, όχι η αντίληψή τους. Γνωρίζει καλά όσους τον αγαπούν».​—Ιωάν. 6:44.

Καθώς το έργο ξεκινούσε σε καινούριες περιοχές, οι σκαπανείς έκαναν μεγάλο αγώνα για να μεταφράσουν έντυπα και σε άλλες τοπικές γλώσσες. Ο Τζιμ Σμιθ αφηγείται: «Σημειώνοντας καινούριες λέξεις και εκφράσεις, συνέταξα με κόπο ένα λεξικό και μια γραμματική της ταρούμα, με βάση τα οποία μετέφραζα τα άρθρα μελέτης της Σκοπιάς. Πολλές φορές δακτυλογραφούσα μέχρι αργά τη νύχτα τα άρθρα και τα μοίραζα σε άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις. Αργότερα, μετέφρασα στην ταρούμα ένα φυλλάδιο και ένα βιβλιάριο. Αυτά τα πρώτα έντυπα βοήθησαν πολλούς κατοίκους της Κέρεμα να γνωρίσουν την αλήθεια».

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ

Τον Ιούνιο του 1956, οι νιόπαντροι σκαπανείς Κεν και Ροζίνα Φρέιμ ήταν οι πρώτοι Μάρτυρες που μετακόμισαν στη Νέα Ιρλανδία, ένα νησί στο Αρχιπέλαγος Μπίσμαρκ, στα βορειοανατολικά της Παπούας-Νέας Γουινέας. Ο Κεν, λογιστής στο επάγγελμα, εργαζόταν σε κάποια μεγάλη εμπορική εταιρία στο Κάβινγκ, την κυριότερη πόλη του νησιού. «Προτού φύγουμε από το Σίντνεϊ», λέει ο Κεν, «μας συμβούλεψαν να γνωριστούμε πρώτα με τους ανθρώπους και μετά να αρχίσουμε να κηρύττουμε ανοιχτά. Η Ροζίνα ήταν καλή μοδίστρα και έτσι απέκτησε γρήγορα μεγάλη πελατεία. Τους δίναμε μαρτυρία ανεπίσημα, και σε λίγο ένας μικρός όμιλος ενδιαφερομένων συναθροιζόταν διακριτικά στο σπίτι μας μια φορά την εβδομάδα.

»Ύστερα από 18 μήνες μάς επισκέφτηκε ο Τζον Κάτφορθ, ο επίσκοπος περιοχής, και μας ρώτησε αν μπορούσε να προβάλει την ταινία Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Μίλησα στον ιδιοκτήτη του τοπικού κινηματογράφου, και εκείνος δέχτηκε να προβληθεί η ταινία μας δωρεάν. Οι υπάλληλοί του πρέπει να διέδωσαν τα νέα για την προβολή. Όταν φτάσαμε στον κινηματογράφο, ο κόσμος είχε φράξει την είσοδο, και χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να καταφέρουμε να μπούμε. Περισσότερα από 230 άτομα παρακολούθησαν την προβολή, χωρίς να υπολογίσουμε όσους έβλεπαν από τα παράθυρα. Έπειτα από αυτό το γεγονός, κηρύτταμε πιο ανοιχτά».

Τον Ιούλιο του 1957, σχηματίστηκε μια εκκλησία στη Ραμπαούλ της Νέας Βρετανίας, ένα ωραίο λιμάνι ανάμεσα σε δύο ενεργά ηφαίστεια. Η εκκλησία της Ραμπαούλ συναθροιζόταν στην πίσω αυλή ενός σπιτιού που νοίκιαζαν ειδικοί σκαπανείς. «Πάνω από εκατό άτομα έρχονταν στο σπίτι κάθε βράδυ για Γραφική μελέτη», αναφέρει ο σκαπανέας Νορμ Σαρίν. «Τους χωρίσαμε σε ομάδες των 20 περίπου ατόμων και τους διδάσκαμε στο φως της λάμπας πετρελαίου κάτω από τα δέντρα».

Όταν η εκκλησία φιλοξένησε την πρώτη της συνέλευση περιοχής, βαφτίστηκαν εφτά άτομα σε μια κοντινή παραλία. Οι πέντε έγιναν σύντομα σκαπανείς. Αλλά ποιο ήταν το πιο ενδεδειγμένο μέρος για να υπηρετήσουν; Το γραφείο τμήματος της Αυστραλίας έδωσε την απάντηση​—το Μαντάνγκ.

Στο Μαντάνγκ, μια πόλη στα βορειοανατολικά παράλια της Παπούας-Νέας Γουινέας, οι “αγροί” ήταν ώριμοι για θερισμό. (Ιωάν. 4:35) Μάλιστα, ο μικρός τοπικός όμιλος ευαγγελιζομένων δυσκολευόταν να ανταποκριθεί στο αυξημένο ενδιαφέρον που υπήρχε. Όταν έφτασε εκεί ο Καναδός σκαπανέας Μάθιου Πόουπ με την οικογένειά του, και αγόρασε ένα σπίτι με πολλά μικρά δωμάτια στην πίσω αυλή, άνοιξε ο δρόμος για να σταλούν περισσότεροι σκαπανείς.

Έφτασαν οχτώ σκαπανείς από τη Ραμπαούλ, οι οποίοι διασκορπίστηκαν στην επαρχία Μαντάνγκ. Ένας από αυτούς, ο Τάμοουλ Μάρουνγκ, αγόρασε ένα ποδήλατο και πήγαινε ακτοπλοϊκώς στο Μπάσκεν, το χωριό του, 48 χιλιόμετρα βόρεια του Μαντάνγκ. Αφού κήρυττε στο Μπάσκεν, επέστρεφε με το ποδήλατό του στο Μαντάνγκ, δίνοντας καθ’ οδόν μαρτυρία. Μεταγενέστερα, γύρισε στο Μπάσκεν, σχημάτισε μια εκκλησία και υπηρέτησε ως σκαπανέας άλλα 25 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, παντρεύτηκε και έκανε παιδιά. Η κόρη του και η ανιψιά του υπηρέτησαν αργότερα στο Μπέθελ.