Όταν ο Τζον επισκεπτόταν μια εκκλησία ή κάποιον απομονωμένο όμιλο, το πρώτο που έκανε ήταν να γράψει το όνομά του και το όνομα του διερμηνέα του σε έναν μαυροπίνακα. Μετά, δείχνοντας προς τον ουρανό, ρωτούσε το ακροατήριο: «Θεός, τι όνομα;» Έγραφε ψηλά στον πίνακα την απάντησή τους, «Ιεχωβά», καθώς και το εδάφιο «Ψαλμός 83:18». Έπειτα έγραφε από κάτω, στην αριστερή πλευρά, την επικεφαλίδα «Παλιός Κόσμος», σχεδίαζε σκιτσάκια που έδειχναν δύο ανθρώπους να μαλώνουν, κάποιον να κλαίει και έναν τάφο, ενώ στο τέλος έγραφε το εδάφιο «Ρωμαίους 5:12». Στη δεξιά πλευρά, έγραφε την επικεφαλίδα «Νέος Κόσμος», σχεδίαζε δύο ανθρώπους που έδιναν τα χέρια, ένα χαμογελαστό πρόσωπο και έναν διαγραμμένο τάφο, ενώ στο τέλος έγραφε το εδάφιο «Αποκάλυψη 21:4». Στη συνέχεια, εκφωνούσε μια ζωηρή ομιλία στην οποία εξηγούσε τα σχέδια. Κατόπιν, καλούσε κάποιους από το ακροατήριο να έρθουν μπροστά και να επαναλάβουν την παρουσίασή του. Όταν μπορούσαν να τη λένε με ευχέρεια, τους ζητούσε να αντιγράψουν τις ζωγραφιές σε ένα φύλλο χαρτί και να το χρησιμοποιούν στο κήρυγμά τους.

Η «Ομιλία με Ζωγραφιές Αρ. Ένα», όπως ονομάστηκε, έπαιξε καταλυτικό ρόλο όσον αφορά το κήρυγμα στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Σύντομα ακολούθησαν και άλλες ομιλίες με ζωγραφιές. «Δαπανήσαμε αμέτρητες ώρες αντιγράφοντας σε σχολικά τετράδια αυτές τις ομιλίες που είχαν τη μορφή οπτικών αναπαραστάσεων. Κάθε σπουδαστής της Γραφής λάβαινε ένα αντίτυπο, το οποίο χρησιμοποιούσε για να κηρύττει σε άλλους», λέει η Λίνα Ντέιβισον, η οποία υπηρέτησε στη χώρα 47 χρόνια. Τα παιδιά έφτιαχναν τα δικά τους βιβλία με ζωγραφιές και τις χρωμάτιζαν με πολύ καμάρι.

Αυτή η μέθοδος διδασκαλίας προσαρμόστηκε ώστε να εφαρμόζεται και στις συναθροίσεις. «Τα σχέδια στο μαυροπίνακα χρησιμοποιούνταν πολύ στη Δημόσια Συνάθροιση και στη Μελέτη Σκοπιάς, και αποτελούσαν μεγάλο βοήθημα για όσους δεν ήξεραν να διαβάζουν», εξηγεί η Τζόις Γουίλις, Καναδή σκαπάνισσα που έζησε πάνω από 40 χρόνια στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Ομιλίες με ζωγραφιές σε καμβά χρησιμοποιούνταν επίσης ως διδακτικά βοηθήματα στις συνελεύσεις. «Αυτές οι μεγάλες εικόνες άρεσαν πολύ και αποτύπωναν στη διάνοια του ακροατηρίου βασικά σημεία διδασκαλίας», λέει ο Μάικ Φίσερ, ο οποίος υπηρέτησε στο έργο περιοχής εκεί. «Πολλές τέτοιες ζωγραφιές κατέληγαν στα σπίτια απομονωμένων ευαγγελιζόμενων οι οποίοι τις χρησιμοποιούσαν με καμάρι για να δίνουν μαρτυρία στους επισκέπτες τους».

Ύστερα από δεκαετίες, όταν περισσότερα άτομα έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν, και τα εικονογραφημένα έντυπα έγιναν διαθέσιμα σε όλους, οι ομιλίες με ζωγραφιές σταμάτησαν.

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Παράδειγμα ομιλίας με ζωγραφιές