ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΣΕΠΙΚ

Ο ποταμός Σέπικ, μήκους 1.100 και πλέον χιλιομέτρων, μοιάζει με μεγάλο καφέ φίδι που ελίσσεται από τα υψίπεδα ως τη θάλασσα. Σε μερικά σημεία είναι τόσο πλατύς ώστε δυσκολεύεται κανείς να δει την απέναντι όχθη. Ο ποταμός είναι μια μεγάλη «λεωφόρος», την οποία χρησιμοποιούν τακτικά οι αδελφοί, ανάμεσά τους οι περιοδεύοντες επίσκοποι με τις συζύγους τους. Ας ακολουθήσουμε έναν επίσκοπο περιοχής και τη σύζυγό του καθώς επισκέπτονται εκκλησίες κατά μήκος αυτής της επιβλητικής υδάτινης οδού.

Ο Γουόρεν Ρέινολντς γράφει: «Νωρίς το πρωί, εγώ και η σύζυγός μου, η Λιάν, ξεκινάμε από την πόλη Γουέγουακ έχοντας την αλουμινένια βάρκα μας, μήκους 3,5 μέτρων, δεμένη στη σχάρα του οχήματός μας. Έπειτα από διαδρομή τριών ωρών, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας γίνεται με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, παρκάρουμε δίπλα στο ποτάμι. Για μερικές μέρες θα ταξιδεύουμε με τη βάρκα αντίθετα στο ρεύμα προκειμένου να επισκεφτούμε τους 30 περίπου ευαγγελιζομένους σε τέσσερα χωριά κατά μήκος των παραποτάμων του Σέπικ.

»Με τη βάρκα μας φορτωμένη προμήθειες, βάζουμε μπρος την εξωλέμβια μηχανή 25 ίππων και κατευθυνόμαστε αντίθετα στο ρεύμα. Μια ώρα μετά, μπαίνουμε στον Γιούατ, παραπόταμο του Σέπικ, και ταξιδεύουμε άλλες δύο ώρες μέχρι το χωριό Μπάιγουατ. Μας υποδέχονται θερμά οι αδελφοί και οι σπουδαστές τους, μερικοί από τους οποίους τραβούν τη βάρκα μας στη στεριά και την αποθηκεύουν σε ένα σπίτι. Αφού απολαμβάνουμε ένα γεύμα από πλαντάγο και γάλα καρύδας, ξεκινάμε όλοι μαζί μια δίωρη πεζοπορία μέσα στην ελώδη ζούγκλα. Οι ευαγγελιζόμενοι προπορεύονται και μας βοηθούν να μεταφέρουμε τις προμήθειές μας. Φτάνουμε σε ένα χωριουδάκι, το Ντιμίρι, όπου ξεδιψάμε με γάλα καρύδας, ενώ στήνουμε την κουνουπιέρα και το κρεβάτι μας σε ένα ξύλινο σπίτι στηριγμένο σε πασσάλους. Τελικά, έπειτα από ένα δείπνο με γλυκοπατάτες, πηγαίνουμε για ύπνο.

»Σε τρία χωριά αυτής της περιοχής ζουν 14 ευαγγελιζόμενοι. Τις επόμενες μέρες, δίνουμε μαρτυρία σε κάθε χωριό και βρίσκουμε πολλά ενδιαφερόμενα άτομα. Επίσης, χαιρόμαστε βλέποντας δύο σπουδαστές της Γραφής να νομιμοποιούν το γάμο τους και να αποκτούν τα προσόντα ώστε να υπηρετούν ως ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας. Οι άλλοι ευαγγελιζόμενοι ετοιμάζουν ένα λιτό γαμήλιο γεύμα με γλυκοπατάτες, σάγο, μερικά εδώδιμα φύλλα και δύο κοτόπουλα.

»Την Κυριακή, βλέπουμε με ενθουσιασμό 93 χωρικούς να παρακολουθούν τη δημόσια ομιλία! Μετά τη συνάθροιση, το καταμεσήμερο, ξεκινάμε με γεμάτους τους σάκους μας για το ταξίδι της επιστροφής στο Μπάιγουατ, όπου αφήνουμε τα πράγματά μας στο σπίτι ενός σπουδαστή και αρχίζουμε να δίνουμε μαρτυρία. Αρκετοί δέχονται έντυπα, και μερικοί ξεκινούν Γραφική μελέτη. Εκείνο το βράδυ, τρώμε στο σπίτι ενός σπουδαστή μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά, ενώ ο καπνός κρατάει μακριά τα σμήνη των κουνουπιών.

»Νωρίς την επομένη, επιστρέφουμε στη βάρκα μας, την ξαναρίχνουμε στο ποτάμι και ξεκινάμε μέσα στην πρωινή ομίχλη συνεπαρμένοι από την ποικιλία των πουλιών γύρω μας και από τα ψάρια που τσαλαβουτούν στο νερό. Συναντούμε οικογένειες που ταξιδεύουν νωχελικά προς την αντίθετη κατεύθυνση, πάνω σε σχεδίες από μπαμπού, μεταφέροντας αγαθά για την τοπική αγορά.

»Όταν επιστρέφουμε στο όχημά μας, ανεφοδιαζόμαστε με καύσιμα, πόσιμο νερό και άλλες προμήθειες. Κατόπιν, ξεκινάμε ξανά το ταξίδι στο ποτάμι, για να επισκεφτούμε τους 14 ευαγγελιζομένους στο Κάμποτ. Φτάνουμε έπειτα από δύο ώρες, μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο λόγω μιας τροπικής νεροποντής. Από το Κάμποτ πλέουμε αντίθετα στο ρεύμα​—αυτή τη φορά με τη βάρκα μας γεμάτη ευαγγελιζομένους—​με προορισμό ένα μεγάλο χωριό που απλώνεται και στις δύο όχθες του ποταμού. Εκεί δίνουμε μαρτυρία μέχρι αργά το απόγευμα σε όσους ανταποκρίνονται. Στο γυρισμό, κηρύττουμε σε κάποιους που στέκονται στις πλωτές εξέδρες τους από μπαμπού. Το πρωί μάς είχαν δει να ανεβαίνουμε τον ποταμό και τώρα περιμένουν να επιστρέψουμε. Εφόσον τα χρήματα είναι σπάνια σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή, οι χωρικοί δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους για την επίσκεψή μας και για τα φυλλάδια που τους δίνουμε προσφέροντας τρόφιμα​—καρύδες, κολοκύθες, καπνιστά ψάρια και μπανάνες. Το δειλινό μάς βρίσκει πίσω στο Κάμποτ να μαγειρεύουμε αυτά τα τρόφιμα.

»Στο Κάμποτ, ο χώρος των συναθροίσεων είναι στηριγμένος σε πασσάλους, όπως και όλα τα σπίτια της περιοχής. Την περίοδο των βροχών, όταν πλημμυρίζουν τα πάντα, όλοι κωπηλατούν με τα κανό τους μέχρι τα σκαλιά του χώρου συναθροίσεων. Η επίσκεψή μας ολοκληρώνεται με 72 παρόντες στη δημόσια ομιλία, μεταξύ των οποίων είναι κάποιοι που έχουν περπατήσει πέντε ώρες για να έρθουν.

»Επιστρέφουμε στο όχημα που χρησιμοποιούμε για το έργο περιοχής και δένουμε τη βάρκα στη σχάρα. Η διαδρομή μέχρι το σπίτι κρατάει τρεις ώρες. Στο δρόμο, συλλογιζόμαστε τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές μας που ζουν στις όχθες του ποταμού Σέπικ. Σκεφτόμαστε επίσης πόσο τους αγαπάει ο Ιεχωβά, όπως φαίνεται από τις προσπάθειες που καταβάλλει η οργάνωσή του για να τρέφονται καλά από πνευματική άποψη. Είναι μεγάλο προνόμιο να αποτελούμε μέρος μιας τόσο θαυμάσιας οικογένειας!»

[Εικόνες στη σελίδα 131]

Ταξίδι στον ποταμό Σέπικ