• Παπούα-Νέα Γουινέα
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2011

    • ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΥΨΙΠΕΔΑ

      Τον ίδιο εκείνον μήνα, ο Τομ και η Ροουένα Κίτο ξεκίνησαν από το Πορτ Μόρεσμπι για ένα κοπιαστικό ταξίδι αρκετών εβδομάδων. Μετέφεραν τα καλά νέα σε παρθένο τομέα​—στα απόκρημνα υψίπεδα της Νέας Γουινέας.

      Τριάντα χρόνια νωρίτερα, Αυστραλοί χρυσοθήρες που είχαν φτάσει στα υψίπεδα ανακάλυψαν τον πολιτισμό περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν εντελώς απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Εμβρόντητοι, αυτοί οι ιθαγενείς νόμισαν ότι οι λευκοί ήταν πνεύματα των προγόνων τους που είχαν επιστρέψει από τους νεκρούς.

      Τους χρυσοθήρες ακολούθησαν κατά πόδας οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου. «Όταν οι ιεραπόστολοι έμαθαν ότι θα πηγαίναμε εκεί, διέταξαν τους χωρικούς να μη μας ακούν», αναφέρει η Ροουένα. «Αλλά η προειδοποίησή τους αποδείχτηκε καλή διαφήμιση. Οι ορεσίβιοι​—εκ φύσεως περίεργοι—​μας περίμεναν πώς και πώς».

      Ο Τομ και η Ροουένα άνοιξαν ένα μικρό κατάστημα στο Γουάμπαγκ, 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης Μάουντ Χάγκεν. «Οι κληρικοί διέταξαν τα ποίμνιά τους να μην ψωνίζουν από εμάς, να μη μας πουλάνε τίποτα και να μη μας μιλάνε, τους πίεσαν δε ακόμη και να ζητήσουν την έξωσή μας από το χώρο που νοικιάζαμε», λέει ο Τομ. «Με τον καιρό, όμως, οι χωρικοί κατάλαβαν ότι ήμασταν διαφορετικοί από τους άλλους λευκούς που ήξεραν. Αυτό που τους προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι τους φερόμασταν με καλοσύνη. Μάλιστα, οι καλές μας πράξεις τούς έκαναν πολλές φορές να δακρύζουν, και είπαν ότι ήθελαν να μείνουμε!»

      Η ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

      Από το 1963 και έπειτα, πολλοί Μάρτυρες από το εξωτερικό εγκαταστάθηκαν στα υψίπεδα για να βοηθήσουν στην επέκταση του έργου κηρύγματος. Μετακινούμενοι σταδιακά από τα ανατολικά προς τα δυτικά, αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές κάλυψαν τελικά ολόκληρη την περιοχή, σχηματίζοντας ομίλους και εκκλησίες σε πολλές τοποθεσίες.

      Στην Γκορόκα, που βρίσκεται στην επαρχία των Ανατολικών Υψιπέδων, μια μικρή εκκλησία συναθροιζόταν αρχικά σε κάποιο σπίτι. Αργότερα, κατασκεύασαν έναν λιτό χώρο συναθροίσεων από υλικά του δάσους. Κατόπιν, το 1967, οικοδόμησαν μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας με 40 καθίσματα. «Αστειεύτηκα λέγοντας ότι, μέχρι να γεμίσουμε τα καθίσματα, θα ερχόταν ο Αρμαγεδδών», αφηγείται ο Τζορτζ Κάξεν, ο οποίος υπηρέτησε στα υψίπεδα δέκα χρόνια. «Πόσο έξω έπεσα! Μέσα σε 12 μήνες, παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις τόσα άτομα ώστε χρειάστηκε να σχηματιστεί και δεύτερη εκκλησία!»

      Ακόμη πιο ανατολικά, κοντά στο Καϊναντού, ο Νορμ Σαρίν έκανε Γραφική μελέτη με 50 και πλέον χωρικούς που έρχονταν στην καλύβα του κάθε μέρα. Αργότερα, οι σκαπανείς Μπερντ και Έρνα Άντερσον φρόντισαν τον όμιλο επί δυόμισι χρόνια. «Οι άνθρωποι αυτοί πλένονταν σπανίως, φορούσαν ελάχιστα ρούχα, ήταν δε εντελώς αναλφάβητοι και βαθιά βουτηγμένοι στο δαιμονισμό», αναφέρει η Έρνα. «Και όμως, χάρη στην υπομονή και στην αγάπη μας, μερικοί κατάφεραν μέσα σε σύντομο διάστημα να παραθέτουν και να εξηγούν 150 εδάφια από μνήμης».

      Ο Μπερντ και η Έρνα δέθηκαν πολύ με τον όμιλό τους. «Όταν πήραμε διορισμό για το Κάβινγκ, οι γυναίκες μαζεύτηκαν γύρω μου και έκλαιγαν σπαρακτικά!» λέει η Έρνα. «Η μία μετά την άλλη μου χτυπούσαν χαϊδευτικά τα μπράτσα και το πρόσωπο, ενώ τα δάκρυά τους έτρεχαν ποτάμι. Ξανά και ξανά, μπήκα στην καλύβα μου για να κλάψω, ενώ ο Μπερντ προσπαθούσε να τις ηρεμήσει, αλλά εκείνες ήταν απαρηγόρητες. Όταν τελικά ξεκινήσαμε να φύγουμε, πλήθος ανθρώπων κατέβηκε το βουνό τρέχοντας πίσω από το αυτοκίνητό μας, ενώ οι γυναίκες έβγαζαν γοερές κραυγές. Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να περιγράψω τον πόνο της καρδιάς μου εκείνη τη μέρα. Πόσο λαχταράμε να δούμε αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα στο νέο κόσμο!» Άλλοι σκαπανείς συνέχισαν το έργο του Μπερντ και της Έρνα, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί στο Καϊναντού μια θαυμάσια εκκλησία.

      ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΥΝ

      Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχε σχηματιστεί ένας μικρός όμιλος Μαρτύρων στο Μάουντ Χάγκεν, περίπου 130 χιλιόμετρα δυτικά της Γκορόκα. Η πόλη αυτή φημιζόταν για το μεγάλο εβδομαδιαίο παζάρι της, στο οποίο συνέρρεαν χιλιάδες χωρικοί από πολλά χιλιόμετρα μακριά. «Διαθέταμε εκατοντάδες έντυπα σε αυτό το παζάρι», λέει η Ντόροθι Ράιτ, θαρραλέα σκαπάνισσα. Όταν οι χωρικοί επέστρεφαν στα σπίτια τους, πήγαινε μαζί τους και το άγγελμα της Βασιλείας, εισχωρώντας σε απομακρυσμένες περιοχές στις οποίες δεν μπορούσαν να φτάσουν τότε οι ευαγγελιζόμενοι.

      Μεταγενέστερα, ο Τζιμ Ράιτ, γιος της Ντόροθι, και ο Κέρι Κέι-Σμιθ, ο συνεργάτης του στο σκαπανικό, διορίστηκαν στο Μπανζ, μια περιοχή όπου καλλιεργείται τσάι και καφές, στη γραφική κοιλάδα Γουάγκι, ανατολικά του Μάουντ Χάγκεν. Εδώ συνάντησαν μεγάλη εναντίωση από τις εκκλησιαστικές ιεραποστολές, που έβαζαν τα παιδιά να τους πετροβολούν και να τους διώχνουν από τα χωριά τους. Όταν ο Κέρι πήρε άλλον διορισμό, ο Τζιμ έμεινε στο Μπανζ και έκανε σκαπανικό μόνος του. Ο ίδιος αφηγείται: «Πολλές φορές ξαγρυπνούσα στη μικρή χορταρένια καλύβα μου και προσευχόμουν: “Ιεχωβά, γιατί βρίσκομαι εδώ;” Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να πάρω απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

      »Το 2007, πήγα από την Αυστραλία στο Μπανζ για να παρακολουθήσω μια συνέλευση περιφερείας», συνεχίζει ο Τζιμ. «Κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν παλιά η χορταρένια καλύβα μου, υπήρχε μια θαυμάσια, καινούρια Αίθουσα Βασιλείας με δυνατότητα προσωρινής επέκτασης ώστε να σχηματίζεται μια Αίθουσα Συνελεύσεων 1.000 θέσεων. Την ώρα που έμπαινα στο χώρο της συνέλευσης, ένας αδελφός έτρεξε προς το μέρος μου, με άρπαξε και άρχισε να κλαίει πάνω στον ώμο μου. Όταν κατάφερε να συνέλθει, αυτός ο αδελφός, ο Πολ Τάι, μου εξήγησε ότι είχα κάνει μελέτη με τον πατέρα του πριν από 36 χρόνια. Αργότερα, ο Πολ διάβασε τα βιβλία του πατέρα του και γνώρισε την αλήθεια. Μου είπε ότι υπηρετούσε ως πρεσβύτερος.

      »Στη διάρκεια του προγράμματος, έδωσα συνέντευξη περιγράφοντας το διωγμό που είχαμε υπομείνει τον πρώτο καιρό στο Μπανζ», λέει ο Τζιμ. «Δεν έμεινε σχεδόν κανείς που να μη δακρύσει. Μετά το πρόγραμμα, αρκετοί αδελφοί με πλησίασαν, με αγκάλιασαν και μου ζητούσαν συγνώμη κλαίγοντας. Όταν ήταν παιδιά, με είχαν κυνηγήσει από το χωριό τους με πέτρες και βρισιές. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο Μάνγκε Σάμγκαρ​—τώρα πρεσβύτερος—​ήταν ο πρώην Λουθηρανός πάστορας που τους είχε βάλει να με κυνηγούν! Χάρη σε αυτή τη συνέλευση ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί!»

  • Παπούα-Νέα Γουινέα
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2011

    • [Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 112]

      “Μήπως σου Έφαγαν την Καρδιά;”

      ΑΪΟΚΟΟΥΑΝ

      ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1940

      ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1975

      ΙΣΤΟΡΙΚΟ Από τα πρώτα μέλη της φυλής Ένγκα που γνώρισαν την αλήθεια.

      ◼ ΟΤΑΝ ο Τομ και η Ροουένα Κίτο ήρθαν στο Γουάμπαγκ, στην επαρχία Ένγκα, οι τοπικές ιεραποστολές διέδωσαν για αυτούς διάφορες ψεύτικες ιστορίες. Για παράδειγμα, ισχυρίζονταν ότι ο Τομ και η Ροουένα ξέθαβαν τους νεκρούς και τους έτρωγαν. Αυτές οι ιστορίες με κατατρόμαζαν.

      Μια μέρα, ο Τομ ρώτησε τον πατέρα μου αν ήξερε κάποια κοπέλα που θα μπορούσε να βοηθάει τη σύζυγό του στο νοικοκυριό. Ο πατέρας μου έδειξε εμένα. Εγώ είχα πεθάνει από το φόβο μου, αλλά ο πατέρας μου με πίεσε να δεχτώ τη δουλειά.

      Κάποτε, ο Τομ και η Ροουένα με ρώτησαν: «Τι νομίζεις ότι συμβαίνει στους ανθρώπους όταν πεθαίνουν;»

      «Οι καλοί πηγαίνουν στον ουρανό», απάντησα.

      «Αυτό το διάβασες στην Αγία Γραφή;» ρώτησαν εκείνοι.

      «Δεν έχω πάει σχολείο, και δεν ξέρω να διαβάζω», είπα.

      Ξεκίνησαν να μου μαθαίνουν ανάγνωση, και σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τη Βιβλική αλήθεια. Όταν έπαψα να πηγαίνω στην Καθολική Εκκλησία, κάποιος υπεύθυνος με ρώτησε: «Γιατί δεν έρχεσαι πια στην εκκλησία; Μήπως αυτό το αντρόγυνο των λευκών σού έφαγε την καρδιά;»

      «Ναι», απάντησα εγώ, «η συμβολική μου καρδιά ανήκει σε αυτούς τώρα επειδή ξέρω ότι μου μαθαίνουν την αλήθεια».