Αργότερα, οι σκαπανείς Μπερντ και Έρνα Άντερσον φρόντισαν τον όμιλο επί δυόμισι χρόνια. «Οι άνθρωποι αυτοί πλένονταν σπανίως, φορούσαν ελάχιστα ρούχα, ήταν δε εντελώς αναλφάβητοι και βαθιά βουτηγμένοι στο δαιμονισμό», αναφέρει η Έρνα. «Και όμως, χάρη στην υπομονή και στην αγάπη μας, μερικοί κατάφεραν μέσα σε σύντομο διάστημα να παραθέτουν και να εξηγούν 150 εδάφια από μνήμης».

Ο Μπερντ και η Έρνα δέθηκαν πολύ με τον όμιλό τους. «Όταν πήραμε διορισμό για το Κάβινγκ, οι γυναίκες μαζεύτηκαν γύρω μου και έκλαιγαν σπαρακτικά!» λέει η Έρνα. «Η μία μετά την άλλη μου χτυπούσαν χαϊδευτικά τα μπράτσα και το πρόσωπο, ενώ τα δάκρυά τους έτρεχαν ποτάμι. Ξανά και ξανά, μπήκα στην καλύβα μου για να κλάψω, ενώ ο Μπερντ προσπαθούσε να τις ηρεμήσει, αλλά εκείνες ήταν απαρηγόρητες. Όταν τελικά ξεκινήσαμε να φύγουμε, πλήθος ανθρώπων κατέβηκε το βουνό τρέχοντας πίσω από το αυτοκίνητό μας, ενώ οι γυναίκες έβγαζαν γοερές κραυγές. Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να περιγράψω τον πόνο της καρδιάς μου εκείνη τη μέρα. Πόσο λαχταράμε να δούμε αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα στο νέο κόσμο!» Άλλοι σκαπανείς συνέχισαν το έργο του Μπερντ και της Έρνα, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί στο Καϊναντού μια θαυμάσια εκκλησία.

[Εικόνα στη σελίδα 113]

Έρνα και Μπερντ Άντερσον