«Κηρύτταμε στους ανθρώπους όπου τους βρίσκαμε», διηγήθηκε η Έλσι Θιου, η οποία υπηρέτησε στην Παπούα-Νέα Γουινέα με το σύζυγό της, τον Μπιλ, από το 1958 ως το 1966. «Τους μιλούσαμε στα χωριά τους, στα σπίτια τους, στους κήπους τους, στις αγορές, καθώς και στα μονοπάτια του δάσους. Μιλούσαμε σε ψαράδες στις παραλίες και στις όχθες των ποταμών. Τον πρώτο καιρό, είχαμε μαζί μας και έναν παγκόσμιο χάρτη για να δείχνουμε στους κατοίκους των πιο απομονωμένων περιοχών από πού είχαμε έρθει. Αυτό ήταν σημαντικό επειδή μερικές φορές φτάναμε εκεί αεροπορικώς, και οι χωρικοί, που δεν ήξεραν τίποτα για τον έξω κόσμο, πίστευαν ότι ήμασταν ουρανοκατέβατοι! Γι’ αυτό, τους δείχναμε ότι απλώς είχαμε έρθει από ένα άλλο μέρος του ίδιου κόσμου με το δικό τους».

[Εικόνα στη σελίδα 127]

Έλσι και Μπιλ Θιου