ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΙΟ»

Έπειτα από 12 χρόνια, στις 22 Σεπτεμβρίου 1951, ένας ψηλός Αυστραλός έφτασε στο Πορτ Μόρεσμπι και ένιωσε να τον πνίγει η κουφόβραση με το που βγήκε από το αεροπλάνο. Ο Τομ Κίτο​—ένας 47χρονος Μάρτυρας—​είχε ανταποκριθεί σε μια έκκληση για εθελοντές πρόθυμους να ξεκινήσουν το έργο της Βασιλείας στα νησιά του Ειρηνικού. Η σύζυγός του, η Ροουένα, ήρθε και αυτή ύστερα από έξι εβδομάδες. Τομέας τους ήταν όλη η Παπούα-Νέα Γουινέα.

Το ζεύγος Κίτο διαπίστωσε γρήγορα ότι οι περισσότεροι λευκοί στο Πορτ Μόρεσμπι δεν ενδιαφέρονταν για το άγγελμα της Βασιλείας. Αλλά μετά γνώρισαν τον Τζεφ Μπάκνελ, επίσης Αυστραλό, ο οποίος είχε απομακρυνθεί από την αλήθεια όταν ήταν νέος. Ο Τζεφ δέχτηκε να κάνει μελέτη και αργότερα έγινε πιστός Μάρτυρας. Το ίδιο συνέβη με τη σύζυγό του, την Αϊρίν.

Στη συνέχεια, ο Τομ και η Ροουένα πήγαν στο Χανουαμπάντα, όνομα που σημαίνει «Μεγάλο Χωριό» στη μότου, την τοπική γλώσσα. Αυτό το χωριό, που απλωνόταν πάνω από το λιμάνι του Πορτ Μόρεσμπι, αποτελούνταν από εκατοντάδες σπίτια στηριγμένα σε πασσάλους, τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους με μακριούς ξύλινους διαδρόμους που ξεκινούσαν από την παραλία. «Ο κόσμος μαζευόταν γύρω μας για να ακούσει τα καλά νέα», γράφει η Ροουένα. «Υπήρχε τόσο ενδιαφέρον ώστε ξαναπηγαίναμε κάθε βράδυ για να διεξάγουμε Γραφικές μελέτες, με εξαίρεση μόνο δύο βράδια μέσα σε δύο μήνες». Ο Τομ προσθέτει: «Η ελπίδα της ανάστασης και της ζωής στην παραδεισένια γη συγκινούσε πολύ αυτούς τους ανθρώπους. Όταν κάποιοι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου και ένας τοπικός αστυνομικός τούς πίεσαν να πάψουν να μελετούν, όλοι τους παρέμειναν σταθεροί. Η αλήθεια είχε ριζώσει βαθιά στην καρδιά τους».

Μεταξύ αυτών που τάχθηκαν υπέρ της αλήθειας ήταν ο Ράχο και η Κόνιο Ρακατάνι, ο Όντα Σιόνι, η Γκέουα Νιόκι, καθώς και ο σύζυγός της, ο Χένι Χένι, ο οποίος είχε πάρει έντυπα από το πλήρωμα του Φωτοδότη 16 χρόνια νωρίτερα. Σύντομα, ένας όμιλος περίπου 30 ενδιαφερομένων συναθροιζόταν τακτικά στο σπίτι του Χένι Χένι. «Οι άντρες κάθονταν χωριστά από τις γυναίκες στο δωμάτιο», αφηγείται ο Όντα Σιόνι, μικρό παιδί τότε. «Οι γυναίκες φορούσαν χορταρένιες φούστες, ήταν γυμνές από τη μέση και πάνω και μετέφεραν τα μωρά τους σε πολύχρωμους σχοινένιους σάκους που κρεμούσαν από τα δοκάρια του δωματίου. Αφού τα θήλαζαν, τα έβαζαν στους σάκους και τα κουνούσαν απαλά για να κοιμηθούν».

Ο Τομ Κίτο διεξήγε εκείνες τις συναθροίσεις μέσω διερμηνέα. Εννοείται ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονταν πάντοτε ομαλά. «Σε κάποια συνάθροιση, ο αδελφός του Χένι Χένι, ο Μπάντου Χένι, έκανε τη διερμηνεία», αναφέρει ο Ντον Φίλντερ, ο οποίος πήγε εκεί το 1953. «Στην αρχή όλα φαίνονταν φυσιολογικά​—ο Μπάντου μετέφραζε ό,τι έλεγε ο Τομ, κάνοντας μάλιστα τις ίδιες χειρονομίες. Αργότερα, όμως, ο Μπάντου ομολόγησε ότι δεν καταλάβαινε λέξη. Απλώς επαναλάμβανε όσες αλήθειες ήξερε και έκανε τις ίδιες χειρονομίες με τον Τομ για να δίνει την εντύπωση ότι η ομιλία προχωρούσε καλά». Παρ’ όλες τις δυσκολίες, ο όμιλος αυξήθηκε γοργά, και σε λίγο σχηματίστηκε και δεύτερος στο σπίτι του Ράχο Ρακατάνι, επίσης στο χωριό Χανουαμπάντα.

“ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΤΕ ΤΟ ΛΑΟ ΜΟΥ”

Στις αρχές του 1952, ο Μπομπόγκι Ναϊόρι, ένας Κοϊάρι φύλαρχος και ευυπόληπτος μάγος-γιατρός, επισκέφτηκε τον Χένι Χένι​—ο οποίος ήταν ουάντοκ του, δηλαδή ανήκε στην ίδια φυλή με αυτόν—​και παρακολούθησε μια συνάθροιση στο σπίτι του. Ο Μπομπόγκι εντυπωσιάστηκε από όσα είδε και άκουσε, γι’ αυτό πλησίασε τον Τομ Κίτο και του είπε: «Σας παρακαλώ, ελάτε να διδάξετε την αλήθεια στο λαό μου!»

Λίγο αργότερα, ο Τομ και η Ροουένα διέσχιζαν με το παλιό τους φορτηγάκι βαλτώδεις χωματόδρομους προκειμένου να φτάσουν στο σπίτι του Μπομπόγκι στο Χάιμα, ένα χωριουδάκι περίπου 25 χιλιόμετρα βόρεια του Πορτ Μόρεσμπι. Ο Τομ έδωσε μαρτυρία στους χωρικούς που είχαν συγκεντρωθεί, ενώ ο Μπομπόγκι έκανε τη διερμηνεία. Ως αποτέλεσμα, άρχισαν να διεξάγονται γύρω στις 30 Γραφικές μελέτες.

Τον ίδιο μήνα, ο όμιλος στο Χάιμα κατασκεύασε μια μικρή αίθουσα για τις συναθροίσεις. «Η αίθουσα είχε απλό ξύλινο σκελετό, αχυροσκεπή, και τοίχους από πλεγμένο μπαμπού που έφταναν στο ύψος της μέσης», αφηγείται η Έλζι Χόρσμπουργκ, η οποία αργότερα συναθροιζόταν εκεί. «Η εσωτερική διακόσμηση ήταν όλη και όλη μερικά ξύλινα καθίσματα, μια λάμπα πετρελαίου και ένας μικρός μαυροπίνακας». Αυτή η λιτή κατασκευή αποτέλεσε την πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στην Παπούα-Νέα Γουινέα.

Μετά, ο Μπομπόγκι θέλησε να ακούσουν τα καλά νέα και οι ουάντοκ του στα γύρω βουνά. Έτσι λοιπόν, μαζί με τον Τομ πήραν τον απότομο ορεινό δρόμο για το οροπέδιο Σογκέρι. Σε λίγο καιρό, μελετούσαν με 90 και πλέον άτομα σε τρία χωριά της περιοχής.

◼ ΟΤΑΝ η μεγαλύτερη αδελφή μου είδε τον Τομ και τη Ροουένα Κίτο να κηρύττουν πάνω στους ξύλινους διαδρόμους του χωριού Χανουαμπάντα, μου ζήτησε να πάω στις συναθροίσεις τους για να μάθουμε τι ήταν αυτή η «καινούρια θρησκεία». Εκείνη την εποχή οι συναθροίσεις γίνονταν στο σπίτι του Χένι Χένι Νιόκι, ενός ντόπιου που έκανε Γραφική μελέτη.

Ήμουν 13 χρονών και πολύ ντροπαλός. Πήγα στο σπίτι του Χένι Χένι, όπου ήταν μαζεμένοι περίπου 40 χωρικοί, κάθησα σε μια γωνιά και έβαλα το κεφάλι μου μέσα στις παλάμες μου. Μου άρεσαν αυτά που άκουσα, γι’ αυτό συνέχισα να πηγαίνω. Σύντομα, ο Χένι Χένι μού ζήτησε να είμαι ο διερμηνέας του Τομ Κίτο από την αγγλική στη μότου, τη γλώσσα που μιλούσαν οι περισσότεροι παρόντες.