Μεταγενέστερα, ο Τζιμ Ράιτ, γιος της Ντόροθι, και ο Κέρι Κέι-Σμιθ, ο συνεργάτης του στο σκαπανικό, διορίστηκαν στο Μπανζ, μια περιοχή όπου καλλιεργείται τσάι και καφές, στη γραφική κοιλάδα Γουάγκι, ανατολικά του Μάουντ Χάγκεν. Εδώ συνάντησαν μεγάλη εναντίωση από τις εκκλησιαστικές ιεραποστολές, που έβαζαν τα παιδιά να τους πετροβολούν και να τους διώχνουν από τα χωριά τους. Όταν ο Κέρι πήρε άλλον διορισμό, ο Τζιμ έμεινε στο Μπανζ και έκανε σκαπανικό μόνος του. Ο ίδιος αφηγείται: «Πολλές φορές ξαγρυπνούσα στη μικρή χορταρένια καλύβα μου και προσευχόμουν: “Ιεχωβά, γιατί βρίσκομαι εδώ;” Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να πάρω απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

»Το 2007, πήγα από την Αυστραλία στο Μπανζ για να παρακολουθήσω μια συνέλευση περιφερείας», συνεχίζει ο Τζιμ. «Κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν παλιά η χορταρένια καλύβα μου, υπήρχε μια θαυμάσια, καινούρια Αίθουσα Βασιλείας με δυνατότητα προσωρινής επέκτασης ώστε να σχηματίζεται μια Αίθουσα Συνελεύσεων 1.000 θέσεων. Την ώρα που έμπαινα στο χώρο της συνέλευσης, ένας αδελφός έτρεξε προς το μέρος μου, με άρπαξε και άρχισε να κλαίει πάνω στον ώμο μου. Όταν κατάφερε να συνέλθει, αυτός ο αδελφός, ο Πολ Τάι, μου εξήγησε ότι είχα κάνει μελέτη με τον πατέρα του πριν από 36 χρόνια. Αργότερα, ο Πολ διάβασε τα βιβλία του πατέρα του και γνώρισε την αλήθεια. Μου είπε ότι υπηρετούσε ως πρεσβύτερος.

»Στη διάρκεια του προγράμματος, έδωσα συνέντευξη περιγράφοντας το διωγμό που είχαμε υπομείνει τον πρώτο καιρό στο Μπανζ», λέει ο Τζιμ. «Δεν έμεινε σχεδόν κανείς που να μη δακρύσει. Μετά το πρόγραμμα, αρκετοί αδελφοί με πλησίασαν, με αγκάλιασαν και μου ζητούσαν συγνώμη κλαίγοντας. Όταν ήταν παιδιά, με είχαν κυνηγήσει από το χωριό τους με πέτρες και βρισιές. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο Μάνγκε Σάμγκαρ​—τώρα πρεσβύτερος—​ήταν ο πρώην Λουθηρανός πάστορας που τους είχε βάλει να με κυνηγούν! Χάρη σε αυτή τη συνέλευση ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί!»

[Εικόνα στη σελίδα 114]

Κέρι Κέι-Σμιθ και Τζιμ Ράιτ